Στις εορτές του Αγίου Δωδεκαημέρου παρατηρείται το φαινόμενο οι ιεροί ναοί να σφύζουν από την παρουσία των πιστών, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο αγνοείται η τύχη των περισσοτέρων, με αποτέλεσμα οι «αγγελικές υπηρεσίες» του ουρανού να ενεργοποιούν το σύστημα αναφοράς «Amber Alert», δηλώνοντας την εξαφάνισή τους.
Όσοι θυμούνται τον εκκλησιασμό τους μόνο στις μεγάλες εορτές εκλαμβάνουν τη συμμετοχή τους στις ιερές ακολουθίες ως τυπική εκπλήρωση ενός άοσμου και απονευρωμένου θρησκευτικού καθήκοντος ή έστω ως μια απλή και ξεχασμένη συνήθεια που τους συνδέει με τη νοσταλγική μνήμη της παιδικής τους αθωότητας.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι μεγάλες εορτές της χριστιανοσύνης ασκούν ιδιαίτερη θρησκευτική επίδραση, αποτελώντας σημαντικό πόλο έλξης για κάθε ταπεινό, ευλαβή και πονεμένο άνθρωπο που επιθυμεί να αποκτήσει εμπειρική σχέση, μέσω της κατανυκτικής ατμόσφαιρας, της μυσταγωγίας και της θεσπέσιας εκκλησιαστικής υμνογραφίας, με τα κοσμοϊστορικά γεγονότα της Θείας Ενανθρωπήσεως.
Υπαρξιακή ανάγκη
Η πάνσοφη υλοποίηση του θεϊκού σχεδίου για τη σωτηρία του πεπτωκότος ανθρώπου -διά της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου- δεν αναμόρφωσε απλώς τη φυσιογνωμία του κόσμου, αλλά αποτέλεσε την κορυφαία έκφραση αγάπης του Θεού για τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους από τα δεσμά της φθοράς, της αμαρτίας και του θανάτου. Η ενσάρκωση του Υιού του Θεού δεν έτεμε απλώς τον ιστορικό χρόνο, αλλά ανακαίνισε και αναζωογόνησε την ίδια την ανθρώπινη φύση, που είχε διαβρωθεί από τη φθορά της αμαρτίας και είχε παραδοθεί στον αδυσώπητο φόβο ενός ανίκητου θανάτου.
Η παρουσία του ορθόδοξου χριστιανού στην Εκκλησία δεν πρέπει να είναι τυπική και νωθρή, ούτε να περιορίζεται μόνο στις μεγάλες εορτές και πανηγύρεις, αλλά οφείλει να επεκτείνεται τουλάχιστον σε όλες τις Κυριακές του εκκλησιαστικού έτους. Ο πιστός άνθρωπος, που συμμετέχει ενεργά στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, πολιτογραφείται «Ουράνιος Πολίτης» και κοινωνώντας «εν μετανοία» το Σώμα και το Αίμα του Χριστού προκαλεί τον φθόνο και τον εμπαθή πόλεμο των δαιμονικών δυνάμεων, ενώ την ίδια στιγμή προσελκύει το άπειρο έλεος και την προστασία του Θεού, καθώς προγεύεται από τη Γη τα ουράνια αγαθά της Βασιλείας Του.
Μάλιστα, οι άγιοι πατέρες της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου (692) εμφανίζονται ανυποχώρητοι στο ζήτημα του τακτικού εκκλησιασμού των πιστών, νομοθετώντας τον αυστηρό, αλλά δίκαιο κανόνα, που ορίζει ότι εκείνος ο οποίος χωρίς σοβαρό λόγο ή αιτία δεν εκκλησιάζεται -προφανώς ένεκα οκνηρίας- για τρεις συνεχείς Κυριακές, να αποκόπτεται από το Σώμα της Αγίας του Θεού Εκκλησίας.
Η αυστηρότητα της πιο πάνω εκκλησιαστικής διατάξεως εναρμονίζεται πλήρως με την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία η ημέρα της Κυριακής είναι αφιερωμένη στον Κύριο, και εκείνος που περιφρονεί την Κυριακή στην πραγματικότητα, έστω και ανεπίγνωστα, τον ίδιο τον Κύριο περιφρονεί και αποστρέφεται.
Συνεπώς, ο άνθρωπος είναι αυτός που πρώτος αρνείται εκ των πραγμάτων την παρουσία του Θεού στη ζωή του και ως εκ τούτου θέτει -ασκώντας το δικαίωμα της προσωπικής του επιλογής και ελευθερίας- τον εαυτό του εκτός του πληρώματος της Εκκλησίας. Αν πάλι θέλει να μετανοήσει, έχει τη δυνατότητα, κάνοντας αβίαστη χρήση του αυτεξουσίου του, να επιστρέψει οποτεδήποτε στους κόλπους της Εκκλησίας.
Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία του πλάσματός Του, χωρίς να προσπαθεί να το υποτάξει στο Θέλημά Του και μάλιστα είναι ο πιο «Δημοκρατικός» Κυβερνήτης, τόσο που καταδέχεται οι άνθρωποι να Τον απορρίπτουν και να Τον υβρίζουν. Αντιθέτως, ο διάβολος και τα όργανά του, δηλαδή οι προσκυνημένες στον Σατανά κοσμικές εξουσίες, μηχανεύονται διαρκώς τρόπους εξάλειψης της ελεύθερης βούλησης και της κριτικής σκέψης, καθιστώντας τον δυστυχή άνθρωπο πειθήνιο υποχείριό τους.
Στο σημείο αυτό αξίζει να υπογραμμιστεί ότι θα αποτελούσε σοβαρή πνευματική αστοχία η ενδεχόμενη διασύνδεση της παρουσίας του πιστού στην Εκκλησία, με την καταναγκαστική συνήθεια ενός επιβαλλόμενου, ψυχρού θρησκευτικού καθωσπρεπισμού ή με την επιθυμία της ψυχολογικής διεξόδου από την ασφυκτική πίεση μιας σκληρής και επιβαρυμένης καθημερινότητας.
Η προσέλευση του πιστού ανθρώπου στην Εκκλησία οφείλει να αποτυπώνει τη βαθύτερη υπαρξιακή του ανάγκη για τη συχνή μυστηριακή του ένωση με τον Άγιο Τριαδικό Θεό, δηλαδή για μια ζωή αληθινή, αυθεντική και χριστοκεντρική, εκφράζοντας την αγάπη του στην Παναγία και στους εορτάζοντες αγίους, τους φίλους του Θεού.
Ανοημάτιστη ζωή
Ο ιερός Χρυσόστομος με τη ρητορική του δεινότητα μας χαρίζει μια εύγλωττη παραστατική εικόνα, παραλληλίζοντας τους ιερούς ναούς με «πνευματικά λιμάνια», τονίζοντας ότι, όπως ένα απάνεμο και ακύμαντο λιμάνι προσφέρει ασφαλές καταφύγιο σε κάθε θαλασσοδαρμένο πλοίο, κατ’ ανάλογο τρόπο και η Εκκλησία διασώζει κάθε τρικυμισμένη ψυχή από την αγωνία, την ενοχή και το βάρος της ανεξομολόγητης αμαρτίας.
Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η σκληρή ελληνική πραγματικότητα της θρησκευτικής χλιαρότητας, της ολιγοπιστίας και της κεκαλυμμένης αθεΐας υπονομεύει κάθε περαιτέρω στοχασμό πάνω στην ανεκτίμητη αξία του τακτικού εκκλησιασμού, καθώς μας υπενθυμίζει με ιδιαίτερη ένταση ότι ζούμε σε έσχατους καιρούς πρωτοφανούς αποστασίας, μεγάλης πνευματικής σύγχυσης και ασύλληπτης εθνικής, κοινωνικής και πολιτισμικής παρακμής.
Τη στιγμή που η Ελλάδα γκρεμίζεται, η σημασία της πίστης υποτιμάται, η Αλήθεια της Ορθοδοξίας σχετικοποιείται στους ατέρμονους «θεολογικούς διαλόγους» μιας εωσφορικά επιβαλλόμενης αγαπολογίας -που αντί να οδηγούν στην αγκαλιά της Μητέρας Εκκλησίας τους ετεροδόξους αμβλύνουν και νοθεύουν την πίστη και το φρόνημα των Ορθοδόξων-, το ενδιαφέρον της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού εξαντλείται σχεδόν αποκλειστικά στο ζήτημα της ακρίβειας και της εξαέρωσης του μισθού και της σύνταξης το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνούν τον αιώνιο και διαχρονικά επίκαιρο λόγο του Χριστού «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» και επομένως οι πολίτες εστιάζουν μοιρολατρικά στα ζητήματα της καθημερινότητας, αδιαφορώντας και αγνοώντας τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την πατρίδα, την Εκκλησία και την κοινωνία, προσποιούμενοι ότι «όλα βαίνουν καλώς», με αποτέλεσμα να βυθίζονται στον μικρόκοσμο μιας ψεύτικης, άχαρης και ανοημάτιστης ζωής.
Αποτελεί σχεδόν μαθηματική βεβαιότητα ότι σε ελάχιστα χρόνια από σήμερα δεν θα έχει μείνει τίποτε όρθιο, τίποτε που να θυμίζουν Ορθοδοξία και Ελλάδα.
Οι Έλληνες πολίτες καλούνται εύκολα και γρήγορα να συνειδητοποιήσουν ότι ο Ελληνισμός αντιμετωπίζει έναν υπαρξιακό κίνδυνο, πρωτόγνωρο και τον πιο ύπουλο στη μακραίωνη ιστορική του διαδρομή, καθώς απειλείται η ίδια του η υπόσταση, όχι τόσο από εξωτερικούς εχθρούς, αλλά κυρίως από το άθλιο, ξενόδουλο και ηθικά διαβρωμένο πολιτικό σύστημα εξουσίας και από την υποταγμένη και εκκωφαντικά σιωπούσα εκκλησιαστική του ηγεσία. Η τελευταία, μάλιστα, συμμορφούμενη στις επιταγές του παναιρετικού οικουμενισμού, έχει μεταλλαχθεί από φιλόστοργη και ηρωική Μάνα του Γένους σε κακή και άσπλαχνη μητριά, στηρίζοντας άμεσα ή έμμεσα όλες τις πολιτικές επιλογές της διεφθαρμένης εκτελεστικής εξουσίας.
Εν Χριστώ παγκοσμιοποίηση
Οι περιστάσεις επιβάλλουν να ενδυθούμε την πνευματική πανοπλία της θερμής προσευχής και της τακτικής μυστηριακής ζωής, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με ενότητα πίστεως τα δαιμονικά βέλη που θα εξαπολύσουν εναντίον μας οι σκοτεινές δυνάμεις της σατανοκίνητης παγκοσμιοποίησης.
Διατυπώνουμε τη θέση ότι το εκκολαπτόμενο σχέδιο, που εκπονείται από τους νοσηρούς εγκεφάλους της υπερεθνικής νεοταξίτικης ελίτ, με σκοπό την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης για τη σωτηρία της ανθρωπότητας από την υποτιθέμενη απειλή του ρωσικού επεκτατισμού, της «κλιματικής κρίσης», της επέλασης ενός άγνωστου «φονικότερου ιού», της μερικής κατάρρευσης του διαδικτύου και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν θα ολοκληρωθεί, αλλά θα καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία.
Συνεπώς, η εμμονική επιδίωξη των Νεοταξιτών να εγκλωβίσουν την ανθρωπότητα στην ολοκληρωτικού τύπου παγκόσμια ψηφιακή διακυβέρνηση, αξιοποιώντας τα εργαλεία του προσωπικού αριθμού, της ψηφιακής ταυτότητας, της βιομετρικής τεχνολογίας πληρωμών, τελικώς δεν θα καρποφορήσει, αλλά μέσω μιας αλληλουχίας συγκλονιστικών γεγονότων θα δρομολογηθεί το σχέδιο του Θεού, που θα φέρει στο προσκήνιο της Ιστορίας την εν Χριστώ παγκοσμιοποίηση, στην οποία κάθε άνθρωπος πάνω στην Γη θα εύχεται στη γλώσσα του και ορθοδόξως: Χριστός Ετέχθη!
Εν κατακλείδι, σε τούτες τις έσχατες ημέρες εκφράζουμε ολοψύχως την ευχή ο Οίκος του Θεού να γίνει το «πνευματικό» μας σπίτι, η θεία λειτουργία να καταστεί ο κεντρικός πυρήνας της υπάρξεώς μας και η συχνή συμμετοχή μας στο μυστήριο της θείας κοινωνίας να αποδειχθεί εφόδιο και αρραβώνας της Μελλούσης Ζωής και Βασιλείας.
