«Η Ελλάδα δεν θα γίνει ξέφραγο αμπέλι»

Σε έναν αιώνα ταχύτητας, μετακινήσεων και μεταβολών, όπου οι ταυτότητες αλλοιώνονται και τα σύνορα δοκιμάζονται, η Ελλάδα στέκεται ακίνητη, σαν βράχος στο κύμα, μα και εύθραυστη, σαν αρχαίο άγαλμα σε σεισμικό τόπο. Δεν απειλείται το έδαφός της – απειλείται η ψυχή της.

Κάτω από τον ήλιο του Αιγαίου δεν φυτρώνουν μόνο ελιές και φως. Φυτρώνει και ο φόβος ότι αυτός ο μικρός, αλλά γεμάτος μνήμη και ιστορία τόπος θα αλλοιωθεί – όχι με πόλεμο, αλλά με την ανοχή και την αδιαφορία. Η πατρίδα δεν είναι ξενώνας, είναι το σπίτι μας.

Η Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε για να λειτουργεί ως διάδρομος πληθυσμών ούτε ως προθάλαμος άλλης ηπείρου. Δεν είναι απλώς ένα φυλάκιο της Ευρώπης – είναι πατρίδα, πολιτισμός, ήλιος και αίμα. Το κράτος οφείλει να προστατεύει και να τιμά τους πολίτες του, όχι να λειτουργεί ως φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ο Νόμος είναι πράξη ευθύνης – ταυτόχρονα έλεος και όριο.

Ο ελληνικός πολιτισμός γεννήθηκε από τη Δικαιοσύνη. Κι αυτή απαιτεί διάκριση: ανάμεσα στον διωκόμενο και τον διακινούμενο, στον πρόσφυγα και την οργανωμένη αλλοίωση, στο δίκαιο αίτημα και την κατάχρηση της αλληλεγγύης. Η φωνή υπέρ του Νόμου δεν είναι σκληρότητα αλλά σοφία. Η επιβολή ορίων δεν είναι μισαλλοδοξία – είναι σεβασμός στο μέτρο.

Ο λαός μας είναι φιλόξενος, αλλά ούτε αφελής ούτε απροστάτευτος. Η ιστορία μας είναι γεμάτη προσφορά, αλλά δεν μπορούμε να γίνουμε ξένοι στον τόπο μας. Η προστασία της ταυτότητας δεν είναι πράξη απανθρωπιάς, είναι ένστικτο επιβίωσης. Η αποδοχή χωρίς διάκριση, χωρίς σεβασμό στους κανόνες, δεν είναι ένταξη – είναι διάλυση.

Η Ευρώπη οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει αποθήκη προβλημάτων μιας κουρασμένης Ένωσης. Δεν μπορεί να σηκώνει μόνη το βάρος, ενώ οι ισχυροί αποσύρονται πίσω από τεχνοκρατικά πρωτόκολλα. Η αλληλεγγύη πρέπει να μεταφράζεται σε πράξη – σε ισομερισμό, δικαιοσύνη και σεβασμό.

Η πατριωτική φωνή δεν γεννιέται από το μίσος, αλλά από την αγάπη. Δεν επιδιώκει τη σύγκρουση, αλλά την ευνομία. Δεν θέλει σιωπηλό λαό, αλλά λαό που διεκδικεί και απαιτεί. Η σωτηρία της Πατρίδας είναι πράξη ευθύνης και έμπρακτης αγάπης.

Η Ελλάδα προηγείται. Όχι για να απορρίψει τον άλλον, αλλά για να μην αλλοιωθεί η δική της ταυτότητα. Είναι σώμα, ιστορία, μνήμη και μέλλον. Δεν είναι απλώς μια λέξη στο χάρτη – είναι το δικαίωμα των παιδιών μας να μεγαλώσουν σε τόπο με πρόσωπο, σύνορα και καρδιά. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε. Όχι με φανατισμό, αλλά με φρόνηση. Όχι με φόβο, αλλά με απόφαση. Όχι με σιωπή, αλλά με φωνή.

του Ναούμ Νικολάου