Η Eurostat γκρεμίζει την εικονική πραγματικότητα του Μαξίμου

Για καιρό, κάθε φορά που η κυβέρνηση βρισκόταν στριμωγμένη από την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες, προσέφευγε στη Eurostat σαν σωσίβιο πολιτικής επιβίωσης. Τα στατιστικά της ευρωπαϊκής υπηρεσίας γίνονταν εργαλείο επικοινωνίας, με επιλεκτικές αναφορές που αξιοποιούνταν από τα κυβερνητικά επιτελεία για να στήσουν βολικά αφηγήματα: ότι «και αλλού τα πράγματα είναι δύσκολα», ή ότι «δεν είμαστε οι χειρότεροι».

Η τακτική αυτή, που ακολουθείται πιστά από το 2019, στηρίχτηκε στην αποσπασματική χρήση ευρωπαϊκών δεικτών για να αποκρυφθούν τα αδιέξοδα στο εσωτερικό. Κάθε φορά που το success story της κυβέρνησης έδειχνε να καταρρέει, αρκούσε μια συγκριτική μέτρηση ή μια δήλωση περί ευρωπαϊκού μέσου όρου, για να δοθεί πολιτικός χρόνος στο Μαξίμου.

Μόνο που η Eurostat δεν λειτουργεί ως μηχανισμός παραγωγής πολιτικής προπαγάνδας. Σε αντίθεση με τις εγχώριες στατιστικές υπηρεσίες που υπόκεινται σε πιέσεις και ελέγχους, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν «μαγειρεύουν» δεδομένα. Όπως συμβαίνει και με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία – σε πλήρη αντίθεση με τον τρόπο που λειτουργεί η ελληνική Δικαιοσύνη – έτσι και η Eurostat παραδίδει ωμά και ψυχρά την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα αυτή καταρρίπτει με πάταγο τα κυβερνητικά μυθεύματα.

Οι τελευταίοι δείκτες που παρουσιάστηκαν αποτυπώνουν ένα ζοφερό τοπίο για την Ελλάδα: αρνητικά ρεκόρ σχεδόν σε όλους τους τομείς. Από την υγεία, όπου το ΕΣΥ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, έως την οικονομική αισιοδοξία των πολιτών – που είναι σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα – η εικόνα της χώρας παραπέμπει περισσότερο σε αποτυχημένο κράτος παρά σε success story.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται στους «πρωταθλητές» πληθωρισμού, με τιμές που ανεβαίνουν με ρυθμούς διπλάσιους από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Η ακρίβεια χτυπά ανελέητα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ η παιδική φτώχεια συνεχίζει να αυξάνεται. Οι εκπομπές ρύπων αυξήθηκαν ραγδαία, η στέγαση παραμένει απλησίαστη και οι συνθήκες εργασίας παραπέμπουν σε εξάντληση και καταπάτηση δικαιωμάτων.

Ακόμα και στον τομέα της αναψυχής, η εικόνα είναι αποκαλυπτική: σύμφωνα με τα στοιχεία, ένας στους δύο Έλληνες δεν κατάφερε φέτος να κάνει ούτε λίγες μέρες διακοπές. Σε αντίθεση με τα χρόνια των Μνημονίων, όπου έστω υπήρχε μια δυνατότητα διαφυγής, σήμερα η ακρίβεια έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που ακόμη και ηπειρωτικοί προορισμοί θεωρούνται απαγορευτικοί. Τα νησιά είναι εκτός εμβέλειας για τα περισσότερα πορτοφόλια, και τα μεγάλα αστικά κέντρα παραμένουν γεμάτα μέσα στον Αύγουστο.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται για τη ΔΕΘ, σχεδιάζοντας – όπως κάθε χρόνο – ανακοινώσεις παροχών με το σταγονόμετρο. Μικροεπιδόματα, έκτακτες ενισχύσεις και «πακέτα στήριξης» που δεν αρκούν ούτε για τα βασικά, ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζεται απρόσκοπτα η ροή χρημάτων μέσω απευθείας αναθέσεων και επιδοτήσεων προς «ημετέρους».

Το πολιτικό πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι πλέον στρατηγικό: έχει ξεμείνει από αφηγήματα. Κάθε επικοινωνιακή απόπειρα διαψεύδεται άμεσα, είτε από τα ευρωπαϊκά στατιστικά είτε από την οργή του κόσμου στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν υπάρχουν πια πρόχειρες απαντήσεις, ούτε δημοσκοπικά μαξιλάρια. Στο Μαξίμου έχουν απομείνει μόνο οι φθαρμένες σημειώσεις των επιτελικών σχεδίων, οι επικοινωνιακές πατέντες και το παλιό βιβλίο με τα κυβερνητικά ψέματα.

Το φθινόπωρο που έρχεται δεν θα φέρει μόνο καιρική αλλαγή. Θα φέρει κι έναν νέο κύκλο κοινωνικής πίεσης και πολιτικής αμφισβήτησης. Και αυτή τη φορά, η Eurostat δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει ως δικαιολογία. Γιατί οι αριθμοί λένε την αλήθεια – και αυτή η αλήθεια, πλέον, δεν καλύπτεται.