Η γύμνια του δήθεν «επιτελικού κράτους»

Η τελευταία μόδα στη μπανανία μας είναι οι «Ανεξάρτητες Αρχές». Οι ηγεσίες όμως, καθώς και τα «στελέχη» στις Ανεξάρτητες αυτές Αρχές στη χώρα μας, διορίζονται από την Εκτελεστική Εξουσία, δηλαδή την κυβέρνηση. Άρα είναι δήθεν «ανεξάρτητες».

Χρησιμεύουν ως ανταμοιβή ημετέρων, πολιτικάντηδων που δεν εξελέγησαν ή απλών αφισοκολλητών και ως συγκοινωνούντα δοχεία με τα υπουργικά και κομματικά γραφεία.

Είναι το άλλοθι της κυβέρνησης ότι κάτι κάνει σε επίπεδο ρύθμισης, εποπτείας και δήθεν ελέγχων, μειώνοντας το κράτος, αλλά στην ουσία απλά διορίζει ψηφοφόρους ή αποσπάει σε αυτές δικούς της ήδη δημοσίους υπαλλήλους. Με έναν σμπάρο δηλαδή… τρία τρυγόνια.

Καταργούμε το «σάπιο» δημόσιο και στήνουμε «ευέλικτες» δήθεν ανεξάρτητες αρχές, διορίζοντας δικούς μας, που θα μας ευγνωμονούν και θα μας ψηφίζουν εσαεί (μαζί με τις οικογένειές τους).

Π.χ. η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων -όπως προκύπτει τόσο από το πόρισμα, όσο και από επιστολές της European Rail Agency- ήταν παντελώς ανίκανη να «ρυθμίζει» ή να ελέγχει τα τρένα, διότι ήταν υποστελεχωμένη (20 άτομα μόνο σε γραφεία όταν η αντίστοιχη Γερμανική έχει 300 άτομα σε γραφεία και 1.000 στο πεδίο).

Και σαν να μην έφτανε αυτό, στελέχη της ΡΑΣ είχαν αποσπαστεί σε κομματικά γραφεία, αποδυναμώνοντας περαιτέρω τη δυνατότητά της να επιτελέσει το εποπτικό της έργο.

Ναι, αλλά η ΡΑΣ παρενέβη στην τραγωδία… μετά από 3-4 μέρες, στέλνοντας «κλιμάκιο» να ελέγξει το «βαρδιολόγιο» στο σταθμαρχείο της Λάρισας!!!! Μιλάμε για σπουδαίο έργο και τρομερά αντανακλαστικά.

Όλα αυτά βεβαίως εν γνώσει και με τη σύμφωνη γνώμη του υπουργού Μεταφορών, ο οποίος θλιμμένος και ιδιαίτερα συγκινημένος ανέλαβε την «πολιτική ευθύνη», αλλά 2-3 μήνες μετά πολιτεύτηκε κανονικά και μάλιστα βγήκε πρώτος σε σταυρούς στας Σέρρας.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις αερομεταφορές στη χώρα μας από το 2020, με νόμο πάλι του γόνου από τας Σέρρας, και μακάρι να μη χρειαστεί η επικίνδυνη αυτή ανεπάρκεια να αποκαλυφτεί στην πράξη (όπως δυστυχώς έγινε με τα τρένα στα Τέμπη), διότι σε περίπτωση αεροπορικής εκατόμβης κανείς «Γεραπετρίτης» και καμιά «επιτροπή» δε θα μπορεί να συγκαλύψει τους ενόχους, αφού θα ασχοληθεί μέχρι και το CNN.

Και όπως έγινε με τα τρένα, έτσι και στα αεροδρόμια, όπου δεν υπάρχει κανένας πλέον επιτόπιος κρατικός έλεγχος ή απόδοση ευθυνών στις όποιες «παρατυπίες» των αεροπορικών εταιριών, οι «αρμόδιοι» πολιτικάντηδες είναι ενημερωμένοι και προειδοποιημένοι από καιρό. Άσχετα αν κάνουν τις πάπιες.

Και να θυμόμαστε επίσης πως η αδέκαστη Δικαιοσύνη, σε ανύποπτο χρόνο πριν από την τραγωδία, έκρινε παράνομες και καταχρηστικές τις διάφορες εξαγγελθείσες κατά καιρούς απεργίες των σιδηροδρομικών, με μοναδικό αίτημα παρακαλώ όχι αυξήσεις, αλλά τα θέματα ασφάλειας στα τρένα!!!! Από πού να μας πιάσεις δηλαδή…

Έτσι, στην ουσία έχουμε ένα κράτος που αυτοκαταργείται συστηματικά (ιδιωτικοποιώντας τα πάντα όλα, διορίζοντας-βολεύοντας παράλληλα χιλιάδες μετακλητούς χειροκροτητές), χωρίς μηχανισμούς εποπτείας και ελέγχου, οι οποίοι μηχανισμοί υφίστανται μόνο στα χαρτιά, αφήνοντας το γήπεδο ελεύθερο στα δήθεν ιδιωτικά, πλην όμως κρατικοδίαιτα – επιχειρηματικά συμφέροντα, που έχουν ένα διαρκές δούναι και λαβείν με την κυβέρνηση των «αρίστων». Μέχρι να γίνει η στραβή και να τρέχουν οι «άριστοι» να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους.

Δεν είναι τυχαίο που οι σιδηρόδρομοι αφέθηκαν εντελώς στην τύχη τους την ίδια ώρα που «ιδιωτική» αεροπορική εταιρία όχι μόνο επιδοτείται συστηματικά με κρατικό χρήμα, αλλά βαπτίσθηκε και «νέος εθνικός αερομεταφορέας» από τον Σερραίο τότε αρμόδιο υπουργό.

Χωρίς όμως οι δραστηριότητές της να ελέγχονται από κανέναν κρατικό φορέα στο πεδίο. Το συμπέρασμα; Μην πάρετε το τρένο, είναι επικίνδυνο. Μην οδηγείτε, έχουμε ακριβά διόδια. Πάρτε αεροπλάνο… και όπου βγει!

ΥΓ- Το μόνο πλέον ασφαλές μέσο μεταφοράς στην Ελλάδα είναι το μετρό Θεσσαλονίκης.

Σήμερα ξημέρωσε μια καινούργια μέρα για όλους εμάς, για τα πενήντα επτά θύματα των Τεμπών όμως;

Tον γιό του Μητσοτάκη δε θέλετε κυβερνήτη ως πολίτες-συμμετέχοντες σε μια σαδομαζοχιστική τύπου πολιτική σχέση μέχρι να σβήσει ο ήλιος; Ωραία. Στο κράξιμο για τα μυαλά που όλοι κουβαλάμε μέχρι να κατέβουν εξωγήινοι θα επιμείνουμε εμείς!

Ιερή και συνάμα επετειακή η χθεσινή μέρα. Πριν ένα χρόνο στη χώρα των «αρίστων» σκοτώθηκαν στα καλά καθούμενα με μιας πενήντα επτά συμπολίτες μας. Νέοι στην πλειοψηφία τους. Σε μια ευρωπαϊκή Ελλάδα σύμφωνα με την εικονική πραγματικότητα που προάγουν οι έγκριτοι βιαστές της δημοσιογραφίας, ωστόσο χωρίς τηλεδιοίκηση στη σκληρή πραγματικότητα – υπό συνθήκες επιεικώς τριτοκοσμικής χώρας ήταν επόμενο να συγκρουστούν μετωπικά δύο τραίνα. Θα μπορούσαν οι άτυχοι επιβαίνοντες να ήταν αδέρφια μας, ξαδέρφια μας. Ακόμη και εμείς οι ίδιοι.

Η χώρα χθες θύμιζε άλλες εποχές και ανέσυρε μνήμες από περιόδους σοβαρών πολιτικών αναταραχών. Αρκετός κόσμος παρέστη σε διαδηλώσεις, συμμετείχε σε απεργίες, έγιναν και τα συνήθη μικροεπεισόδια με τις «δυνάμεις καταστολής».

Όσοι (που ήταν πολλοί) δε μπήκαν στον κόπο να αφήσουν το γραφείο ή τον κοινωνικό τους τάφο δηλαδή τον καναπέ τους εκκίνησαν διαμαρτυρίες και διατύπωναν διαδικτυακά μανιφέστα κατά της αδικίας, της συγκάλυψης, καταδικάζοντας το πρωτόγνωρο έγκλημα των Τεμπών. Τι αναρίθμητα λάικς, τι καρδούλες, τι σύμπνοια απόψεων και ομοφωνία καταδικών! Πω πω πω!

Το πιο εντυπωσιακό όμως στην περίπτωση των Τεμπών έχει να κάνει με τη χαροκαμένη μάνα, την κυρία Καρυστιανού. Κατάφερε με δικές της πρωτοβουλίες να συλλέξει ήδη περισσότερες από ένα εκατομμύριο υπογραφές που θεωρητικά θα σηματοδοτήσουν με τη σειρά τους πολιτικές διαδικασίες εντός και εκτός κοινοβουλίου δίνοντας ξεκάθαρα διεθνείς διαστάσεις στην πάταξη της ατιμωρησίας μέσω της βουλευτικής ασυλίας. Αντιλαμβάνεστε τι θα είχε συμβεί αν υπήρχαν άλλες δέκα Καρυστιανές;

θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αν γινόταν να εφαρμοστεί μια έγκυρη επιστημονική μέθοδος ώστε αρχικώς να αποτυπωθεί και εν συνεχεία να ελεγχθεί ενδελεχώς από ψυχιάτρους και ειδήμονες των πολιτικών επιστημών το στοιχείο της μόνιμης διαστροφής που ταλανίζει μεγάλα τμήματα του ψηφοφορικού σώματος. Τι υπονοώ; Μα, να είχαμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε πόσοι από όσους υπέγραψαν διαδικτυακά το σχετικό ψήφισμα εν τούτοις θα ρίξουν δαγκωτό Νέα Δημοκρατία στις επικείμενες ευρωεκλογές.

Για να αντιληφθείτε το μέγεθος της επαίσχυντης αλληλοκάλυψης αρκεί να εξετάσουμε το θλιβερό γεγονός ότι εμφανίστηκε ανήμερα ο πρωθυπουργός ο πρωτοσύγκελος της συγκάλυψης στο έγκλημα των Τεμπών για να μας διαβεβαιώσει πως οι ένοχοι θααα τιμωρηθούν. Ποιος; Ο νούμερο ένα πολιτικά υπαίτιος!

Η στοιχειώδης ευθιξία και οι άγραφοι ηθικοί κώδικες της πολιτικής επιτάσσουν παραίτηση. Προφανώς δε διδάσκονται αυτά στο Χάρβαρντ. Πρώτος σε μια εθνικών διαστάσεων εγκληματική πράξη, παραιτείται στις ευνομούμενες χώρες ο πρωθυπουργός και φυσικά ακολουθεί ο αρμόδιος υπουργός. Ουκ ολίγα τα σχετικά παραδείγματα για πιο ασήμαντες πράξεις σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Τι βγήκε με μια «διακριτική» θρασύτητα να μας πει ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα; Ότι κλαίει ακόμη ενώ μας υπενθύμισε πως τότε παραιτήθηκε. Ναι, όμως ξέχασε να συμπληρώσει στη δήθεν απολογία του ότι τόλμησε με υβριστικό τρόπο να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα. Όπως αντιλαμβάνεστε, αν βέβαια σας επιτρέπει σε κάποιους ο ορίζοντας της πολιτικής σας σκέψης σκοτίστηκαν αν μερικοί υπήκοοί τους έχασαν τα παιδιά τους.

Όπως αδιαφορούν για την πρωτοφανή επέλαση της φτώχειας στα περισσότερα μικρομεσαία νοικοκυριά. Έχουν φέρει το παιχνίδι στα μέτρα τους. Μας θέλουν πολιτικά αδιάφορους, οικονομικά κατεστραμμένους και αιχμάλωτους-δέσμιους στην ευτελιστική επιδοματική πολιτική τους και κυρίως αποστασιοποιημένους. Μόνο τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου μας αξιολογούν θετικά και υπολογίζουν.

Γνωρίζουν καλά τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές μας. Αν στα επόμενα «Τέμπη» (εκεί πρέπει να φτάσουμε;) χάσουμε όλοι από ένα αγαπημένο πρόσωπο ενδέχεται να συγκλονιστούμε και πραγματικά να αφυπνιστούμε, ώστε να συνειδητοποιήσουμε το κακό ψυχρό και σκοτεινό τους πρόσωπο που πρεσβεύει ανενδοίαστα έναν αναρχοκαπιταλισμό ο οποίος τρέφεται και δυναμώνει από τις σάρκες και τις ψυχές των οικονομικά και κοινωνικά αδύναμων.

Σήμερα, ξημέρωσε μια καινούργια μέρα για όλους εμάς, για τα πενήντα επτά θύματα των Τεμπών όμως;