Η κατάρρευση των δυτικών πολιτικών και οικονομικών συστημάτων είναι αναπόφευκτη μέσα από το «μοντέλο Σωκράτη»

Η ανάλυση του Martin Armstrong, αναφορικά με την κατάρρευση των δυτικών πολιτικών και οικονομικών συστημάτων, επικεντρώνεται σε έναν συνδυασμό αιτίων που εκτείνονται από τις μακροχρόνιες οικονομικές ανισορροπίες μέχρι την αυξανόμενη πίεση που ασκείται στις δημοκρατίες λόγω των πολιτικών αποφάσεων. Ας εξετάσουμε πιο αναλυτικά τα βασικά σημεία που επεξεργάζεται ο Armstrong στη συνέντευξή του και πώς τα συνδυάζει για να προβλέψει την κατάρρευση των δυτικών κοινωνιών:

Ο Martin Armstrong βασίζει τις προβλέψεις του στους οικονομικούς κύκλους και την ανάλυση τους μέσα από το “Μοντέλο Σωκράτη”. Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι οι ιστορικές και οικονομικές καταρρεύσεις συνδέονται με επαναλαμβανόμενους φυσικούς κύκλους, οι οποίοι αναπαράγονται με την πάροδο του χρόνου. Ο Armstrong αναγνωρίζει ότι οι μεγάλες οικονομικές αναταράξεις –όπως αυτές που προκύπτουν από τα υπερβολικά χρέη ή την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων– είναι αναπόφευκτες καθώς οι ιστορικές εποχές και τα οικονομικά μοντέλα επαναλαμβάνονται.

Σύμφωνα με το Μοντέλο Σωκράτη, το οποίο συνδυάζει την πολιτική και την οικονομία, οι φάσεις του οικονομικού κύκλου φτάνουν στο αποκορύφωμά τους μετά από μεγάλες περιόδους ανάπτυξης και καταναλωτικής υπερβολής. Η τρέχουσα περίοδος, λοιπόν, όπως αναφέρει ο Armstrong, βρίσκεται στην τελευταία φάση αυτών των κύκλων, όπου οι οικονομικές ανισορροπίες και οι πολιτικές διαμάχες αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις.

Ο Armstrong αναφέρει ότι το δημόσιο χρέος των δυτικών χωρών αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα της επικείμενης κατάρρευσης των συστημάτων τους. Στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, για παράδειγμα, το χρέος έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, με το δημόσιο χρέος της χώρας να έχει αυξηθεί από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια τη δεκαετία του 1980, σε 36 τρισεκατομμύρια δολάρια σήμερα.

Η αύξηση του δημόσιου χρέους, η οποία συνεχώς διογκώνεται λόγω της ανάγκης χρηματοδότησης του κράτους μέσω δανεισμού, έχει καταστήσει την κατάσταση μη βιώσιμη. Ο Armstrong επισημαίνει ότι οι κυβερνήσεις απλώς επιβαρύνουν την κατάσταση με περισσότερα χρέη χωρίς να προβαίνουν σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις ή να προσπαθούν να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά. Οι τόκοι του χρέους είναι ήδη τόσο υψηλοί, ώστε καθιστούν τη χρηματοδότηση του δημοσίου απίθανα ακριβή, χωρίς καμία προοπτική αποπληρωμής στο άμεσο μέλλον.

Η αναπόφευκτη συνέπεια αυτής της κατάστασης, σύμφωνα με τον Armstrong, είναι η αποδιάρθρωση των οικονομικών συστημάτων, διότι το χρέος δεν μπορεί πλέον να αποπληρωθεί, με αποτέλεσμα τις πολιτικές κρίσεις και την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας.

Ο Armstrong προβλέπει ότι, λόγω των οικονομικών πιέσεων και της αδυναμίας να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά, οι κυβερνήσεις θα στραφούν σε αυταρχικές πολιτικές για να διατηρήσουν τον έλεγχο. Οι εκλογικές διαδικασίες, η δημοκρατική συμμετοχή και οι προσωπικές ελευθερίες αναμένεται να περιοριστούν, καθώς οι κυβερνήσεις, προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία, θα καταφεύγουν σε πιο καταπιεστικά μέτρα.

Η αποτυχία των κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα, σε συνδυασμό με την αδυναμία να παραμείνουν δημοκρατικές, θα οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου τα πολιτικά συστήματα θα καταρρεύσουν. Ο Armstrong αναφέρει ότι η κατάρρευση αυτή θα ενταθεί καθώς οι κυβερνήσεις, υπό την πίεση των αναγκών, θα προσπαθήσουν να περιορίσουν την οικονομική ελευθερία και την κίνηση των πολιτών, εφαρμόζοντας αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και περιορίζοντας τις ατομικές ελευθερίες.

Ο Armstrong υποστηρίζει ότι το ιστορικό μοτίβο δείχνει πως οι κυβερνήσεις, όταν βρίσκονται αντιμέτωπες με την οικονομική κατάρρευση, συχνά καταφεύγουν στον πόλεμο ως μέσο για να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους ή να εκτρέψουν την προσοχή του κόσμου από τις εσωτερικές κρίσεις. Ο πόλεμος, με τη λογική της στρατιωτικής οικονομίας, μπορεί να χρησιμεύσει ως μέσο για να οδηγήσουν τις χώρες σε χρεοκοπία και να αμβλύνουν τις οικονομικές επιπτώσεις για τις κυβερνήσεις τους. Αυτή η στρατηγική έχει ιστορικά χρησιμοποιηθεί, και ο Armstrong θεωρεί ότι οι δυτικές κυβερνήσεις θα στραφούν και πάλι σε αυτή την πολιτική σε περίπτωση περαιτέρω χρηματοοικονομικών κρίσεων.

Ο Armstrong θεωρεί τον χρυσό ως το πιο αξιόπιστο μέσο για να προστατευτεί κανείς από την οικονομική αβεβαιότητα. Ο χρυσός, σε αντίθεση με τα νομίσματα, δεν υπόκειται στις ίδιες πιέσεις που δημιουργούνται από την κεντρική τραπεζική πολιτική. Επειδή διατηρεί μια σταθερή αξία παρά την υποτίμηση των νομισμάτων, ο Armstrong θεωρεί ότι ο χρυσός θα συνεχίσει να ανεβαίνει σε αξία καθώς οι δυτικές κυβερνήσεις καταφεύγουν σε υπερβολικές εκτυπώσεις νομισμάτων και δημιουργούν πληθωριστικές πιέσεις.

Ωστόσο, ο Armstrong είναι επιφυλακτικός και απέναντι στα κρυπτονομίσματα. Αν και αναγνωρίζει τη δυναμική τους ως ψηφιακά περιουσιακά στοιχεία, προειδοποιεί για τους κινδύνους που συνδέονται με την αβεβαιότητα γύρω από τα κρυπτονομίσματα και τις θεωρίες συνωμοσίας που τα περιβάλλουν. Η αβεβαιότητα αυτή, σε συνδυασμό με την πιθανότητα αυστηρών κυβερνητικών ελέγχων στο μέλλον, καθιστά τα κρυπτονομίσματα λιγότερο αξιόπιστα.

Ο Armstrong αναλύει και την κατάσταση της Ευρωζώνης, υποστηρίζοντας ότι η Ένωση δεν κατάφερε να ενοποιηθεί πολιτικά και οικονομικά με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σημαντικές ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών. Οι χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, πληρώνουν διαφορετικά επιτόκια για τα χρέη τους, ενώ δεν υπάρχει μια ενιαία στρατηγική για τη διαχείριση του χρέους. Αυτό έχει οδηγήσει σε αυξημένες πιέσεις για τις πιο αδύναμες οικονομίες και καθιστά το ευρωπαϊκό σύστημα ασυνεπές και ασταθές. Η Ελλάδα, ειδικότερα, έχει υποφέρει από την κρίση χρέους και την πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε, και ο Armstrong θεωρεί ότι αυτή η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί στο μέλλον.

Ο Armstrong θεωρεί ότι οι σημερινές οικονομικές και πολιτικές δομές δεν μπορούν να επιβιώσουν για πολύ περισσότερο και ότι οι κοινωνίες αυτές οδηγούνται αναπόφευκτα σε μια κρίση, η οποία θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Με τον συνδυασμό της οικονομικής αβεβαιότητας, της αύξησης του χρέους, των αυταρχικών πολιτικών και της πιθανότητας νέων πολέμων, οι δυτικές κοινωνίες μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες με έναν κύκλο κρίσεων που θα αλλάξει ριζικά την πολιτική και κοινωνική τους δομή.