Η κυβέρνηση ως θεατής στον εποικισμό της χώρας

Κάθε ημέρα καταγράφεται το ίδιο μοτίβο. Εκατοντάδες παράνομοι μετανάστες «διασώζονται» από το ελληνικό Λιμενικό και τη Frontex και μεταφέρονται οργανωμένα στην ελληνική επικράτεια. Η είσοδός τους στη χώρα δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίου ναυαγίου, αλλά συνειδητή επιλογή.

Οι ίδιοι αποφασίζουν να παραβιάσουν τα σύνορα, οι ίδιοι συνεννοούνται με τα κυκλώματα διακινητών, οι ίδιοι καταστρέφουν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα για να καταστούν «αταυτοποίητοι» και, σε πολλές περιπτώσεις, προκαλούν τεχνητά βλάβες στις λέμβους ώστε να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός διάσωσης. Το ελληνικό κράτος καταλήγει να λειτουργεί ως τελευταίος κρίκος μιας οργανωμένης αλυσίδας παράνομης εισόδου.

Το κόστος αυτής της πρακτικής μετακυλίεται ευθέως στους φορολογούμενους. Πολίτες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες χρηματοδοτούν, μέσω της φορολογίας τους, επιχειρήσεις διάσωσης, μεταφοράς και φιλοξενίας, επιδόματα, σίτιση, στέγαση, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, μετακινήσεις και πλήρη ψηφιακή πρόσβαση για πληθυσμούς που εισήλθαν παρανόμως. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες Έλληνες αποκλείονται από την αγορά κατοικίας, αντιμετωπίζουν ελλείψεις στο σύστημα υγείας και βλέπουν το κοινωνικό κράτος να συρρικνώνεται για τους ίδιους.

Πέρα από το άμεσο οικονομικό βάρος, η παράνομη μετανάστευση επιβαρύνει τη δημόσια ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή. Περιοχές ολόκληρες μετατρέπονται, με κρατικές αποφάσεις, σε ζώνες μαζικής εγκατάστασης αλλοδαπών πληθυσμών, χωρίς σχέδιο, χωρίς διαβούλευση με τις τοπικές κοινωνίες και χωρίς καμία μέριμνα για τις πολιτισμικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Η καθημερινότητα αλλάζει βίαια, η εγκληματικότητα αυξάνεται, οι υποδομές κορεσμένες αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τόσο τους κατοίκους όσο και τους νεοεισερχόμενους, ενώ η αίσθηση εγκατάλειψης εντείνεται.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη εμφανίζεται ως παθητικός παρατηρητής μιας υβριδικής επίθεσης που πλήττει τα σύνορα, την οικονομία, την κοινωνική συνοχή και την εθνική ασφάλεια. Στην πράξη, οι επιλογές και οι παραλείψεις της συγκροτούν ένα καθεστώς συνενοχής στον εποικισμό της χώρας από μαζικούς πληθυσμούς αφροασιατικής προέλευσης, με έντονα θρησκευτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά ασύμβατα με τον ιστορικό και κοινωνικό πυρήνα της Ελλάδας.

Ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί οφείλουν συγκεκριμένες απαντήσεις, με αριθμούς, χρονοδιαγράμματα και δεσμεύσεις. Ποιο είναι το καθεστώς που ισχύει για όσους εισέρχονται παρανόμως σήμερα; Ισχύει ή όχι το ανακοινωμένο πάγωμα των αιτήσεων ασύλου; Υποβάλλονται αιτήσεις; Πότε εξετάζονται; Πόσοι απορρίπτονται και, κυρίως, πόσοι απελαύνονται πραγματικά; Πόσοι παραμένουν επ’ αόριστον στη χώρα χωρίς σαφές νομικό καθεστώς;

Ασαφές παραμένει και το πού κατευθύνονται αυτοί οι πληθυσμοί, ποιες περιοχές αλλοιώνονται δημογραφικά και πολιτισμικά με κυβερνητικές αποφάσεις, ποιο είναι το συνολικό κόστος για τον κρατικό προϋπολογισμό και ποιο μέρος αυτού καλύπτεται από εθνικούς πόρους. Η έλλειψη διαφάνειας τροφοδοτεί την κοινωνική αγανάκτηση και ενισχύει την αίσθηση ότι η πολιτεία λειτουργεί εις βάρος των πολιτών της.

Η παράνομη μετανάστευση επιφέρει και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που αποσιωπώνται συστηματικά. Δημιουργεί παράλληλες κοινωνίες, υπονομεύει την έννοια της νομιμότητας, επιβαρύνει το εκπαιδευτικό σύστημα με ανυπέρβλητα προβλήματα προσαρμογής και ενισχύει την εξάρτηση από ΜΚΟ και υπερεθνικούς μηχανισμούς, οι οποίοι λειτουργούν χωρίς ουσιαστικό δημοκρατικό έλεγχο.

Οι εικόνες που προβάλλονται συστηματικά και συστηματικά περί «ευάλωτων οικογενειών» δεν ανταποκρίνονται στη σύνθεση των πληθυσμών που εισέρχονται. Η συντριπτική πλειονότητα αποτελείται από άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας.

Η μαζική εγκατάστασή τους, χωρίς έλεγχο και χωρίς ενσωμάτωση, δημιουργεί δυνητικούς κινδύνους ασφάλειας που καμία υπεύθυνη πολιτεία δεν μπορεί να αγνοεί. Το ενδεχόμενο μελλοντικής εργαλειοποίησής τους σε συνθήκες κρίσης συνιστά το βαρύτερο και πιο δυσβάστακτο κόστος αυτής της πολιτικής.