Κυριάκος Μητσοτάκης: Ο… παραλίγο Μωυσής που ισοπέδωσε τη χώρα

Οι ίδιοι οι γονείς του Κυριάκου Μητσοτάκη είχαν κατά καιρούς παραδεχθεί δημοσίως ότι ο γιος τους δεν διέθετε τα ιδιαίτερα προσόντα που θα τον κατέτασσαν στους ικανούς πολιτικούς ηγέτες της χώρας. Το βασικό του εφόδιο, ωστόσο, υπήρξε το οικογενειακό κεφάλαιο που του επέτρεψε να διαμορφωθεί, να ανατραφεί και να προωθηθεί ως εν δυνάμει πρωθυπουργός. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον υψηλής κοινωνικής επιφάνειας, με πρόσβαση σε ιδιωτική εκπαίδευση, με διδασκαλία από ειδικευμένες παιδαγωγούς που είχαν αναλάβει να μετατρέπουν τα παιδιά των ελίτ σε πριγκιπόπουλα αποκομμένα από την πραγματικότητα, με φοίτηση σε πανεπιστήμια που για τον μέσο Έλληνα είναι απλησίαστα, με επαγγελματικές τοποθετήσεις σε υψηλόβαθμες θέσεις χάρη στις παρεμβάσεις του πατέρα του και, τελικά, με την απόκτηση βουλευτικής έδρας που αποτέλεσε το εφαλτήριο για την είσοδό του στο Μέγαρο Μαξίμου.

Παρά τη στήριξη αυτή, η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη δημόσια ζωή για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν ξεπέρασε το επίπεδο του «ασήμαντου βουλευτή». Εμφανίστηκε εγκλωβισμένος σε μια προσωπική πολιτική στασιμότητα, η οποία συνοδευόταν, σύμφωνα με όσους τον παρακολουθούσαν από κοντά, από έντονη εσωτερική ένταση και απογοήτευση, με προσωπικά κίνητρα που φέρεται να περιλάμβαναν και την επιθυμία πολιτικής «εκδίκησης».

Σε αυτήν τη συνθήκη, και ενώ βρισκόταν ακόμη στο πολιτικό περιθώριο, εμφανίστηκε ένας απροσδόκητος υποστηρικτής: ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Ο ίδιος ο Σαμαράς είχε στο παρελθόν βρεθεί στο στόχαστρο κύκλων προσκείμενων στην οικογένεια Μητσοτάκη, οι οποίοι, σύμφωνα με τότε μαρτυρίες, δεν του συγχωρούσαν το γεγονός ότι στέρησε από τον Κυριάκο την εξουσία. Όταν, ωστόσο, ο Μητσοτάκης ανέλαβε τελικά την πρωθυπουργία, οι σχέσεις των δύο ανδρών επιδεινώθηκαν, με τον πρώην πρωθυπουργό να απομακρύνεται πολιτικά και να αναζητά ερείσματα για να περιορίσει, όπως εκτιμάται, το πολιτικό κόστος που του αποδόθηκε.

Καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της πολιτικής δυναμικής του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται πως διαδραμάτισε και η στάση του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρώην πρωθυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από αρκετούς ως υπεύθυνος για την πολιτική αποκατάσταση πολλών προσώπων της περιόδου της Μεταπολίτευσης, καθώς, σύμφωνα με κριτικές, επιχείρησε να επιμερίσει τις ευθύνες για την κρίση με τρόπο που φάνηκε να απαλλάσσει πρόσωπα και μηχανισμούς του παλαιού συστήματος.

Μετά την εκλογική του νίκη και την ανάληψη της διακυβέρνησης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρεται να προσπάθησε να αποδείξει ότι, παρά τις αμφιβολίες για την πολιτική του αξία, μπορούσε να ασκήσει εξουσία με αποφασιστικότητα. Η περίοδος της πρωθυπουργίας του συνοδεύτηκε από εξελίξεις που προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις. Ανάμεσα σε αυτές, η άσκηση οικονομικής πολιτικής που αποδόθηκε ως υπέρ το δέον φιλική προς επιχειρηματικά συμφέροντα, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η αύξηση της φτώχειας, η άνοδος της εγκληματικότητας, οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, καθώς και το μεταναστευτικό, το οποίο αντιμετωπίστηκε με πολιτικές που χαρακτηρίστηκαν ως συστηματική «ελληνοποίηση» πληθυσμών χωρίς κοινωνική ενσωμάτωση.

Στο πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κατηγορήθηκε για εφαρμογή ολοκληρωτικών μεθόδων. Αναφέρονται περιπτώσεις κοινοβουλευτικής πρακτικής που θεωρήθηκαν αντίθετες στο πνεύμα της δημοκρατίας, όπως η χρήση επιστολικής ψήφου σε κρίσιμες κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, μέτρο που, σύμφωνα με αναλύσεις, στόχευε στη διατήρηση της δεδηλωμένης παρά την εσωκομματική δυσφορία για ζητήματα όπως η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφορούν έντονα στο πολιτικό παρασκήνιο, ενδέχεται τον Σεπτέμβριο να ανακοινωθεί η ίδρυση νέου πολιτικού σχηματισμού. Το εγχείρημα αυτό φέρεται να αφορά συμμαχία πατριωτικών δυνάμεων από τον δεξιό και τον αριστερό χώρο, με επικεφαλής πρόσωπο το οποίο δεν έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα και διαθέτει εμπειρία στην πολιτική ή κοινωνική δράση. Στόχος του σχήματος αυτού φέρεται να είναι η συγκρότηση ενός νέου μετώπου απέναντι στον λεγόμενο «μητσοτακισμό» και στην πολιτική του κυριαρχία.

Σε περίπτωση, ωστόσο, που οι φήμες αυτές δεν επιβεβαιωθούν και το πολιτικό σκηνικό παραμείνει ως έχει, αναδεικνύεται το ενδεχόμενο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να επανεκλεγεί πρωθυπουργός, ενδεχομένως με τη στήριξη δυνάμεων και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, μέσω συνεννοήσεων και συμμαχιών. Ένα τέτοιο σενάριο θα ενίσχυε, σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, την ήδη ισχυρή συγκέντρωση εξουσιών στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, ενώ αναμένεται να επαναφέρει στο προσκήνιο ανησυχίες για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και την πορεία της χώρας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εκφράζεται η εκτίμηση ότι αν δεν υπάρξει άμεση ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών, η κοινωνία θα οδηγηθεί σε κατάσταση αφόρητης πίεσης. Ως μέσο αντίδρασης, διατυπώνεται η πρόταση για ειρηνική πολιτική ανυπακοή με στόχο την παράλυση του συστήματος. Συγκεκριμένα, προτείνεται από κύκλους πολιτών και συλλογικοτήτων η αποχή από κάθε επαγγελματική ή καταναλωτική δραστηριότητα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, προκειμένου να ασκηθεί πίεση στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ.

Το βασικό επιχείρημα που διατυπώνεται από όσους υποστηρίζουν αυτήν τη μορφή κινητοποίησης είναι ότι το σύστημα εξουσίας εξαρτάται απόλυτα από την καθημερινή εργασία και κατανάλωση των πολιτών, οι οποίοι στην παρούσα φάση δεν απολαμβάνουν τα αντίστοιχα οφέλη. Η ενδεχόμενη διακοπή αυτής της συνεισφοράς θεωρείται πως θα δημιουργούσε σοβαρούς τριγμούς και θα οδηγούσε σε επαναδιαπραγμάτευση του κοινωνικού συμβολαίου.

Τότε θα δείτε τους δήθεν ταγούς παρέα με τους ολιγάρχες που μας πίνουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας να κυκλοφορούν με μπεϊμπιλίνο βρισκόμενοι σε ελεύθερη πτώση παρακαλώντας μας να λογικευτούμε. Μία είναι η αδυναμία τους. Η απώλεια χρήματος. Το οποίο τους παρέχουμε απλόχερα με τον ιδρώτα μας. Εκεί θα τους πατήσουμε για να ανακτήσουμε τις χαμένες μας ζωές.

Ένα μόνο πρέπει να σκεφτόμαστε για να παίρνουμε θάρρος, τι έχουμε να χάσουμε εμείς και τι αυτοί. Έτσι ξέμπλεξε ιστορικά η ανθρωπότητα από τυράννους, βασιλιάδες, δικτάτορες και κάθε λογής καταπιεστές…