Πρωινό Τρίτης στα Καλάβρυτα. Η πόλη ξυπνά στον ρυθμό της ρουτίνας, με τον κόσμο να στήνεται έξω από το υποκατάστημα των ΕΛΤΑ για το καθιερωμένο –και απολύτως αναγκαίο για πολλούς– ραντεβού με τη σύνταξη. Η εικόνα ήρεμη. Μέχρι που χτυπά το ρολόι και η καθημερινότητα διαλύεται απότομα. Δύο άνδρες, με καλυμμένα πρόσωπα, εισβάλλουν. Ο ένας φορά μάσκα, ο άλλος μαντήλι. Κρατούν όπλα. Όχι περίστροφα, όχι ψεύτικα. Καλάσνικοφ.
Ακινητοποιούν το προσωπικό με τα όπλα προτεταμένα. Στο ταχυδρομείο επικρατεί παγωμάρα. Οι εργαζόμενοι και οι ελάχιστοι παρόντες πελάτες μένουν άφωνοι. Οι δράστες ξέρουν τι θέλουν: τα χρήματα για τις συντάξεις. Είναι πληροφορημένοι. Ξέρουν πως εκείνη την ώρα βρίσκονται εκεί μεγάλα ποσά. Η αρπαγή γίνεται γρήγορα, σχεδόν χειρουργικά. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Ούτε άλλες εισπράξεις, ούτε συρτάρια, ούτε μικρόποσα.
Αυτόπτης μάρτυρας –κατάστημα ακριβώς δίπλα– περιγράφει σκηνές ασύλληπτες για την ηρεμία της επαρχίας: «Φώναξε ένας “Ληστεία, ληστεία”. Πήγαν πάνω του. Όταν πλησίασα, μου πρόταξαν το καλάσνικοφ και μου είπαν “πίσω”». Η κόρη του παρόντος, έντρομη, σωριάζεται στο έδαφος. Οι ληστές πυροβολούν στον αέρα. Όχι για να χτυπήσουν, αλλά για να τρομοκρατήσουν. Ξέρουν καλά τι κάνουν. Σκοπός τους δεν είναι το αίμα – είναι το χρήμα.
Η επιχείρηση τους διαρκεί λίγα λεπτά. Αρκούν για να αλλάξουν τη μέρα και τις ισορροπίες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το όχημα διαφυγής τούς περιμένει πιθανόν λίγο πιο κάτω. Εξαφανίζονται προτού κανείς προλάβει να αντιδράσει. Σαν να είχαν μελετήσει κάθε βήμα, κάθε διαφυγή, κάθε απρόοπτο.
Η ληστεία αυτή δεν είναι απλώς μια ακόμα πράξη εγκληματικότητας. Είναι προειδοποίηση. Οι στόχοι είναι επιλεγμένοι με ακρίβεια. Όχι ένα τυχαίο κατάστημα. Όχι ένα τραπεζικό κατάστημα με υπερσύγχρονα μέτρα ασφαλείας. Ένα υποκατάστημα των ΕΛΤΑ, στην επαρχία, με χαλαρή φύλαξη και με γνωστό χρονοδιάγραμμα διανομής μετρητών.
Τα χρήματα των συντάξεων μετατρέπονται σε στόχο ανοιχτό, απροστάτευτο. Σε λεία για όσους έχουν την πληροφορία και το θράσος να κινηθούν. Σημαντικό: δεν υπήρξε τραυματισμός. Αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα τύχης και όχι σχεδιασμού. Οι σφαίρες έπεσαν στον αέρα. Την επόμενη φορά; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι το σενάριο δεν θα εξελιχθεί πιο τραγικά;
Η τοπική κοινωνία είναι σοκαρισμένη. Οι αρχές αναζητούν υλικό από κάμερες ασφαλείας. Η ΕΛ.ΑΣ. διεξάγει έρευνες, αλλά η πραγματική συζήτηση είναι αλλού: Πώς προστατεύεται το χρήμα που κατευθύνεται στους ηλικιωμένους; Ποιο είναι το επίπεδο ασφάλειας σε τέτοια κομβικά σημεία; Και κυρίως: πόσο «εύκολη» γίνεται η εγκληματικότητα όταν γνωρίζει πού και πότε να χτυπήσει;
Τα Καλάβρυτα έζησαν έναν εφιάλτη με πραγματικά πυρά. Το πρόσωπο της εγκληματικότητας στις ημέρες μας δεν φορά κουκούλα – φορά καλά οργανωμένο σχέδιο, διαθέτει πληροφορίες και λειτουργεί με σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία. Όσο το κράτος αφήνει τα «μαλακά σημεία» αφύλακτα, τόσο θα πληθαίνουν τα χτυπήματα. Και η επαρχία, που κάποτε καμάρωνε για την ασφάλειά της, θα πάψει να κοιμάται ήσυχη.
