Μετρό Θεσσαλονίκης: Ακυρωτικό σε… ύπνωση και επιβάτες εγκλωβισμένοι

Η Θεσσαλονίκη, η ωραία και φιλόξενη, η «νύμφη του Θερμαϊκού» όπως την αποκαλούμε συνήθως στις εθνικές εξάρσεις, εξακολουθεί να ταλαιπωρείται από το… φάντασμα του μετρό της. Έργο-σύμβολο, που παραδόθηκε με τυμπανοκρουσίες, φωτογραφίες, προεκλογικούς φακούς και πανηγυρισμούς για τη «νέα εποχή», φαίνεται πως έχει δρόμο ακόμη για να λειτουργήσει ως πραγματικό μέσο μαζικής μεταφοράς – και όχι ως διαρκές ανέκδοτο της καθημερινότητας.

Το τελευταίο κρούσμα γραφειοκρατικού παραλογισμού και τεχνικής ανεπάρκειας καταγράφηκε στο σταθμό «Ανάληψη», όπου δεκάδες πολίτες βίωσαν μια εμπειρία που μόνο ευρωπαϊκή δεν τη λες. Εγκλωβίστηκαν για περίπου δέκα λεπτά στις αποβάθρες, όχι λόγω έκτακτης ανάγκης, ούτε λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος στο συρμό – αλλά επειδή το μοναδικό ακυρωτικό μηχάνημα εξόδου του σταθμού είχε τεθεί… σε κατάσταση ύπνου.

Όπως κατέγραψε επιβάτης με το κινητό του, το «in sleep mode» μηχάνημα μετατράπηκε σε πύλη εμποδίου. Οι επιβάτες περίμεναν καρτερικά – και με δόση εκνευρισμού – τον υπάλληλο που θα τους «απελευθέρωνε» από τον υπόγειο σταθμό. Ο σιδηροδρομικός εγκλωβισμός του πολίτη, σε πραγματικό χρόνο, μπροστά από μια ηλεκτρονική θύρα που απλώς… δεν λειτουργεί.

Η εικόνα αυτή, όσο απλή κι αν φαίνεται, συμπυκνώνει με τρόπο χαρακτηριστικό το ζήτημα: ένα έργο που σχεδιάστηκε να αποτελέσει εμβληματική απάντηση στην αστική συμφόρηση και να εξυπηρετήσει χιλιάδες κατοίκους και επισκέπτες καθημερινά, παραμένει παγιδευμένο στη δική του προχειρότητα. Με υποδομές ημιτελείς, μηχανήματα που «κοιμούνται», και προσωπικό που δεν επαρκεί να καλύψει βασικές ανάγκες.

Ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα; Όταν το κράτος παραδίδει έργα με επιδείξεις, χωρίς να έχει διασφαλίσει την καθημερινή τους λειτουργικότητα, δεν πρόκειται για πρόοδο, αλλά για εικονική πραγματικότητα. Δεν είναι «ανάπτυξη» ένα έργο που δεν επιτρέπει στους πολίτες να βγουν από τον σταθμό χωρίς βοήθεια. Δεν είναι «Ελλάδα 2.0» η ανυπαρξία ελέγχου λειτουργίας βασικών εξαρτημάτων μιας δημόσιας υποδομής.

Αλήθεια, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για τα κλειστά ακυρωτικά μηχανήματα; Ποιος παρακολουθεί τη λειτουργία των σταθμών; Υπάρχει εσωτερικός έλεγχος; Και πού βρίσκεται η διοίκηση της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ή του ΟΑΣΘ σε όλα αυτά;

Η Θεσσαλονίκη αξίζει μετρό που να λειτουργεί. Όχι μετρό που να «παρουσιάζεται». Οι πολίτες της έχουν ανάγκη από πραγματική εξυπηρέτηση, όχι από προσχηματικά εγκαίνια. Το μετρό δεν είναι έκθεμα. Είναι εργαλείο καθημερινότητας. Αν δεν λειτουργεί, δεν έχει νόημα.

Αν το ακυρωτικό μηχάνημα «κοιμάται», τότε –δυστυχώς– κάποιος δεν έχει ξυπνήσει ακόμη στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτό, δεν είναι απλώς ευτράπελο. Είναι πολιτική ντροπή.