Νέα πρόκληση από το ΚΙΕΦ στις Βρυξέλλες για την τουρκική μειονότητα

Δεν βάζουν μυαλό οι γνωστοί κύκλοι που λειτουργούν ως μακρύ χέρι της Άγκυρας στη Θράκη και δεν χάνουν ευκαιρία να προκαλούν μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτή τη φορά, με θράσος που ξεπερνά κάθε όριο, επέλεξαν μάλιστα τις ημέρες της επετείου της νύχτας των κρυστάλλων της Κωνσταντινούπολης – ενός τραύματος για τον ελληνισμό – για να θέσουν εκ νέου ζήτημα «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη. Το μειονοτικό κόμμα ΚΙΕΦ, γνωστό για τις στενές του σχέσεις με το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής και την ίδια την Άγκυρα, δεν περιορίστηκε σε υπονοούμενα αλλά επανέλαβε ανοιχτά όλες τις θέσεις της τουρκικής διπλωματίας.

Στο περιθώριο συνεδρίου με τίτλο «Η Δημοκρατική Συμμετοχή των Εθνικών Μειονοτήτων στην ΕΕ», που διοργάνωσε η Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (EFA) την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες, η πρόεδρος του ΚΙΕΦ Τσιγδέμ Ασάφογλου άνοιξε την ομιλία της με τη φράση «εμείς μια χαρά Τούρκοι είμαστε στη Δυτική Θράκη». Η τοποθέτηση αυτή ήταν μόνο η αρχή. Κατηγόρησε το ελληνικό κράτος για άρνηση αναγνώρισης εθνικής ταυτότητας, για κλείσιμο μειονοτικών σχολείων και για διορισμό μουφτήδων και ιμάμηδων, επιμένοντας ότι η «τουρκική ταυτότητα» ήταν και θα παραμείνει η ταυτότητα της μειονότητας. Για να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της επικαλέστηκε την προ του 1967 θέση της Ελλάδας, η οποία – κατά τους ισχυρισμούς της – αναγνώριζε «τουρκική μειονότητα».

Δίπλα της, τα γνωστά πρόσωπα του μειονοτικού ακτιβισμού με φιλοτουρκικό πρόσημο: η Περβίν Χαϊρουλά, επικεφαλής της Πολιτιστικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας της μειονότητας, ο πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας Χουσεΐν Μπαλτατζή και στελέχη της EFA, οργανισμού που καλύπτει πολιτικά και οικονομικά τέτοιες εκδηλώσεις. Η σύναξη θύμιζε περισσότερο οργανωμένη φιέστα του τουρκικού προξενείου παρά συνέδριο ευρωπαϊκού χαρακτήρα.

Η ατμόσφαιρα στην αίθουσα φορτίστηκε γρήγορα. Έλληνες ευρωβουλευτές παρευρέθηκαν για να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς. Όταν όμως οι μειονοτικοί εκπρόσωποι απάντησαν με κατηγορίες για καταπίεση και παραβιάσεις, ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Μανώλης Κεφαλογιάννης αντέδρασε έντονα. Μη έχοντας δυνατότητα να επανέλθει με δεύτερη τοποθέτηση, αποχώρησε εμφανώς εκνευρισμένος, καταγγέλλοντας τη μεθόδευση.

Αξίζει να σημειωθεί η παρέμβαση του Βάσκου ευρωβουλευτή Pernando Barrena, μέλους της ομάδας της Αριστεράς. Ο ίδιος, ενώ τάχθηκε υπέρ της ανάγκης σεβασμού του αυτοπροσδιορισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έκανε μια κρίσιμη διάκριση: καμία τρίτη χώρα, όπως η Τουρκία, δεν μπορεί να παρεμβαίνει στα εσωτερικά ενός κράτους-μέλους της ΕΕ. Με τη δήλωση αυτή αποδόμησε σε μεγάλο βαθμό το αφήγημα που προσπάθησε να περάσει η Ασάφογλου, θέτοντας σαφή όρια ανάμεσα σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στις γεωπολιτικές βλέψεις της Άγκυρας.

Παρούσες ήταν και οι παρεμβάσεις άλλων Ελλήνων ευρωβουλευτών, όπως της Μαρίας Ζαχαριά (Πλεύση Ελευθερίας) και του Μανώλη Φράγκου (Ελληνική Λύση), χωρίς να γίνει γνωστό το πλήρες περιεχόμενο των τοποθετήσεών τους. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα βρέθηκε για άλλη μια φορά σε θέση άμυνας, σε ένα ευρωπαϊκό βήμα που χρησιμοποιήθηκε για να προβληθεί τουρκική προπαγάνδα.

Το ερώτημα που γεννάται είναι γιατί επιτρέπεται στην Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία, έναν σχηματισμό που επιχορηγείται από ευρωπαϊκούς πόρους, να μετατρέπεται σε φερέφωνο ξένης δύναμης. Γιατί να δίνεται χώρος σε δυνάμεις που εργαλειοποιούν το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης, αναπαράγοντας αυτούσιο το αφήγημα της Άγκυρας; Και κυρίως, γιατί η ελληνική κυβέρνηση και ειδικά το Υπουργείο Εξωτερικών δεν αντιδρούν με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα, αφήνοντας τους ευρωβουλευτές να σηκώνουν μόνοι τους το βάρος της αντιπαράθεσης;

Η θρασύτητα της Ασάφογλου και των συνοδοιπόρων της δεν περιορίζεται στα λόγια. Στήνουν διαρκώς διεθνείς βήχες, μετατρέπουν τα μικρόφωνα των Βρυξελλών σε προεκτάσεις του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής και αναπαράγουν ανενδοίαστα όσα επιτάσσει η Άγκυρα. Η Ελλάδα οφείλει να καταδείξει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ότι δεν μπορεί να γίνεται ανεκτό να χρησιμοποιούνται κοινοτικά κονδύλια για να υποσκάπτεται η εθνική της κυριαρχία. Αν δεν υπάρξει έγκαιρη και δυναμική αντίδραση, το έδαφος θα παραμένει ανοιχτό για νέες φιέστες με ευρωπαϊκή χορηγία και τουρκική σφραγίδα.

Το μήνυμα είναι σαφές: όσο η Αθήνα σιωπά, οι «φωνές» της Άγκυρας θα δυναμώνουν. Και το ζητούμενο πλέον δεν είναι μόνο η διαχείριση των προκλήσεων, αλλά η αποφασιστική υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας και των δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Το ΚΙΕΦ και η πολιτική παρουσία της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη

Το Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ) ιδρύθηκε το 1991 από τον Αχμέτ Σαδίκ, πολιτικό εκπρόσωπο της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, με κύριο σκοπό την πολιτική οργάνωση και προβολή της τουρκικής εθνοτικής ταυτότητας εντός της μουσουλμανικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης. Από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, το ΚΙΕΦ λειτουργεί όχι ως κόμμα ενσωμάτωσης στη δημοκρατική λειτουργία της χώρας, αλλά ως φορέας συστηματικής πολιτικής πίεσης υπέρ των τουρκικών γεωπολιτικών και εθνικών συμφερόντων στην περιοχή.

Ο Αχμέτ Σαδίκ, ήδη από τη δεκαετία του 1980, διαμόρφωνε το πολιτικό αφήγημα της τουρκικής ταυτότητας της μειονότητας, με απευθείας ενίσχυση από το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής. Η ίδρυση του ΚΙΕΦ και η εκλογή του ως βουλευτή το 1989 έγιναν εφικτές χάρη στο τότε ευνοϊκό εκλογικό σύστημα για μικρά κόμματα. Το αφήγημα του κόμματος, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, εστιάζει όχι απλώς στα δικαιώματα της μειονότητας –που προστατεύονται ήδη από διεθνείς συνθήκες και την ελληνική έννομη τάξη– αλλά στη μονοδιάστατη τουρκοποίηση της μουσουλμανικής ταυτότητας, επιχειρώντας να διαχωρίσει τη μειονότητα από τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας.

Μετά τον θάνατο του Σαδίκ το 1995, το ΚΙΕΦ διατηρήθηκε ως πολιτικός μηχανισμός με ξεκάθαρα εθνοτικά και φιλοτουρκικά χαρακτηριστικά. Το κόμμα δεν έχει καταφέρει να εκπροσωπηθεί στη Βουλή λόγω του ορίου 3% σε εθνικό επίπεδο, ωστόσο στις ευρωεκλογές, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχο όριο, καταγράφει υψηλά ποσοστά στη Ροδόπη και στην Ξάνθη. Το γεγονός αυτό συχνά αξιοποιείται επικοινωνιακά από την Άγκυρα, ως απόδειξη “τουρκικής παρουσίας” εντός Ελλάδας.

Το ΚΙΕΦ έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί για στενούς δεσμούς με το τουρκικό κράτος, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που στελέχη του έχουν υιοθετήσει ρητορική ευθέως εχθρική προς την ελληνική πολιτεία. Παρότι η λειτουργία του επιτρέπεται νομικά, λόγω του δημοκρατικού πλαισίου της χώρας, ο πραγματικός του ρόλος είναι ξεκάθαρα πολιτικο-εθνικιστικός, με στόχο την προβολή τουρκικού εθνικού αφηγήματος εντός ελληνικού εδάφους.

Πρακτικά, το ΚΙΕΦ δεν λειτουργεί ως μειονοτικό κόμμα που στοχεύει στην κοινωνική συνοχή και την ενσωμάτωση των μουσουλμάνων πολιτών, αλλά ως όχημα γεωπολιτικής πίεσης από την Τουρκία –μια τακτική που εντάσσεται στη στρατηγική της Άγκυρας για επιρροή στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.