Novartis: Από προστατευόμενος σε αποδιοπομπαίος: Ο Μανιαδάκης και η ‘παραγωγή ενόχων’ α λα καρτ

Άλλη μία πράξη στο μακροσκελές θεατρικό έργο της υπόθεσης Novartis εκτυλίχθηκε, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Νίκο Μανιαδάκη – άλλοτε προστατευόμενο μάρτυρα, σήμερα βασικό μάρτυρα, μηνυτή, και, όπως δηλώνει ο ίδιος, θύμα πολιτικών σκευωριών και μυθοπλασιών. Με ύφος που θύμιζε απολογία αδικημένου ήρωα αρχαίας τραγωδίας, ο Μανιαδάκης έδωσε μια κατάθεση-ποταμό για το πώς κάποιοι «άγνωστοι-γνωστοί» αποφάσισαν να τον μετατρέψουν σε εξιλαστήριο θύμα μιας υπόθεσης που ποτέ, κατά τα λεγόμενά του, δεν τον αφορούσε.

Με δραματική αφήγηση, δήλωσε ότι του «διέλυσαν τη ζωή και την καριέρα», επειδή – τι πρωτοτυπία – ήταν αθώος. Τον έψαξαν, λέει, εξονυχιστικά, τον βασάνισαν θεσμικά, τον απομόνωσαν, τον απείλησαν, τον απέλυσαν – σχεδόν τον σταύρωσαν. Όλα αυτά για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι είχε επιφανειακή σχέση με τον Φρουζή, ποτέ δεν ήταν με τον Λοβέρδο, αλλά με τον Σαλμά, δεν είχε σχέση με τιμολόγηση, και γενικά… ήταν εκεί αλλά δεν ήταν εκεί.

Φυσικά, οι Αμερικανοί τον κάλεσαν για τεχνικές αναλύσεις (όχι για καταγγελίες ή ονόματα), αλλά όταν η «καλή σχέση» τους χάλασε ξαφνικά, άρχισαν να του ζητούν υπουργικά κεφάλια στο πιάτο. Εκείνος, πάντα σταθερός και ακέραιος, αρνήθηκε να υποκύψει στις πιέσεις. «Καθίστε εδώ δέκα μέρες αν θέλετε», τους είπε. Κι ύστερα επέστρεψε με την αύρα του ηθικού σωτήρα που τον παρεξήγησαν.

Η κατάθεσή του ήταν γεμάτη πικρία για το «στημένο ελληνικό αφήγημα», που – κατά την κρίση του – ούτε οι Αμερικανοί το πίστεψαν. Ενώ στην Ελλάδα τον κυνηγούσαν με καταγγελίες, έρευνες και αστυνομικές συνοδείες στο πανεπιστήμιο, στο εξωτερικό είχε απλώς ένα παρεξηγημένο status… μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος. Τον ήξεραν και οι ισπανικές αρχές, μας είπε – να μη νομίζουμε δηλαδή ότι ήταν κανένας τυχαίος.

Ιδιαίτερη θέση στην αφήγησή του είχε η «εμμονή» των τότε κυβερνώντων να τον εμπλέξουν πάση θυσία – κι αν δεν έβγαινε ο ένας έλεγχος ενοχοποιητικός, έστηναν άλλον. Κάπου εκεί, το στόρι μπλέκει με Λοβέρδους, Παπασταύρους, Σαλμάδες, Δεσταμπασίδηδες και μια αποτυχία της Εισαγγελίας να κατασκευάσει ένα πειστικό σενάριο με συνέπεια. Αν κάτι καταλαβαίνει ο απλός πολίτης από όλα αυτά, είναι ότι ο Μανιαδάκης καταδιώχθηκε όχι για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που δεν υπήρξε ποτέ: για τον ρόλο που κάποιοι ήθελαν να του αποδώσουν.

Και φυσικά, μην ξεχνάμε το αποκορύφωμα του δράματος: η σύλληψη στο αεροδρόμιο μπροστά στα παιδιά του. Ίσως το πιο συμβολικό επεισόδιο αυτής της “κακόγουστης φάρσας”, όπως την αφήνει να εννοηθεί. Το ερώτημα που μένει είναι: ποιος έπαιξε καλύτερα τον ρόλο του σ’ αυτή την υπόθεση – οι “συγγραφείς” της ή οι “ηθοποιοί”; Διότι αν ακούσουμε μόνο τον κ. Μανιαδάκη, όλα ήταν μια παράσταση για έναν ρόλο που δεν του ταίριαζε. Κι εμείς, θεατές στο σίριαλ της ελληνικής πολιτικής Δικαιοσύνης, απλώς παρακολουθούμε.