Ο κύβος ερρίφθη και το Μαξίμου παρακολουθεί προσεκτικά ο «Μεσσήνιος», δεν εγκατέλειψε τη σκηνή

Στο παρασκήνιο της πολιτικής ζωής, εκεί όπου δεν ακούγονται συνθήματα και δεν σηκώνονται πανό, αλλά υπογράφονται συμφωνίες με βλέμματα και καπνισμένες χειραψίες, ετοιμάζεται μια κίνηση ματ. Οι πρωταγωνιστές, γνώριμοι: δύο εκ των ισχυρότερων παραγόντων του οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου της χώρας. Μέχρι χθες όρθιοι στα χαρακώματα της σύγκρουσης για ένα χρυσοφόρο συμβόλαιο 600 εκατομμυρίων ευρώ, σήμερα συνομιλούν πίσω από κλειστές πόρτες και φέρονται έτοιμοι να ενώσουν δυνάμεις, όχι για έργο, αλλά για άνθρωπο. Για την ακρίβεια, για την επιστροφή του Αντώνη Σαμαρά.

Ο πρώην πρωθυπουργός, ο επονομαζόμενος «Μεσσήνιος», ποτέ δεν εγκατέλειψε τη σκηνή, απλώς υποχώρησε στο παρασκήνιο. Και από εκεί, συντήρησε με επιμέλεια ένα δίκτυο σχέσεων, συνομιλητών, επαφών. Η σχέση του με το «κεφάλαιο» δεν είναι ευκαιριακή, είναι οργανική. Από την εποχή των πρώτων κυβερνητικών του βημάτων, έως τις δύσκολες μέρες των μνημονίων, απέδειξε ότι μπορεί να συνδυάζει την πολιτική με τη διαχείριση της εξουσίας και των συσχετισμών της αγοράς. Αυτήν τη στιγμή, η συμμαχία που φαίνεται να χτίζεται γύρω του δεν έχει τα χαρακτηριστικά μιας τυπικής εκλογικής στήριξης. Έχει βάθος, σχέδιο και υπομονή.

Αυτή τη φορά δεν θα έχουμε γελοιογραφίες μεταμφιεσμένες σε δημοσκοπήσεις, που παρουσιάζουν τον Σαμαρά ως εθνικό λυτρωτή έναντι του «Μωυσή» της Πειραιώς. Όχι. Το σχέδιο είναι ευφυέστερο και προπαντός πιο ρεαλιστικό. Η εντολή είναι να εκκενωθεί σταδιακά ο χώρος δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας. Όχι με σπασμωδικές κινήσεις, αλλά με συστηματική υπονόμευση. Η στόχευση είναι τα μικρότερα κόμματα, οι «ενοχλητικοί» της δεξιάς πολυκατοικίας που λειτουργούν ως ανάχωμα. Αν αυτά υποχωρήσουν δημοσκοπικά ή απαξιωθούν, τότε ανοίγει ο δρόμος.

Στην πολιτική, τα κενά δεν μένουν ποτέ ακάλυπτα. Ειδικά σε εποχές που το εκκρεμές της κοινωνίας αιωρείται απειλητικά. Η προσεκτικά σχεδιασμένη επανεμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά θα παρουσιαστεί ως αυτονόητη. Όχι ως προσωπικό στοίχημα ενός αποσυρμένου ηγέτη, αλλά ως αναγκαία απάντηση στη θολή ταυτότητα του κυβερνώντος κόμματος. Και τότε, όταν στις μετρήσεις καταγραφεί διψήφιο ποσοστό –το οποίο ήδη κυκλοφορεί σε φιλικά γραφεία– το ρήγμα θα περάσει μέσα από το ίδιο το κόμμα.

Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, ιδίως οι επανεκλεγέντες στα όρια του σταυρού, ήδη τελούν υπό ασφυκτική πίεση. Οι φωνές περί «κυβερνητικής φθοράς» δεν είναι πλέον ψίθυροι, αλλά άρθρα. Αν δουν απέναντί τους ένα κόμμα με σημαία την «ορθοδοξία» της δεξιάς σκέψης και υποσχέσεις για προσωπική πολιτική σωτηρία, τότε δεν είναι απίθανο να δούμε φαινόμενα «ανταρσίας». Οι εν δυνάμει αποστάτες περιμένουν μόνο ένα σήμα.

Στο Μαξίμου επικρατεί νευρικότητα. Η επικοινωνιακή πολιτική δείχνει σημάδια κόπωσης, τα κοινωνικά μέτωπα –ακρίβεια, μεταναστευτικό, θεσμική ανασφάλεια– παραμένουν ανοιχτά, και η εικόνα της ηγεσίας δεν εμπνέει την παλιά βεβαιότητα. Η πιθανότητα μιας πολιτικής πλατφόρμας που δεν θα φοβηθεί να μιλήσει για εθνικά, παραδοσιακά και κοινωνικά ζητήματα με καθαρό λόγο, προκαλεί τρόμο. Γιατί, παρά τις προσπάθειες, ουδείς άλλος στη σημερινή δεξιά έχει το ιδεολογικό προφίλ, το βιογραφικό και –κυρίως– τις προσβάσεις του Αντώνη Σαμαρά.

Ασφαλώς, τίποτα δεν έχει κλειδώσει. Η πολιτική είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο του απροόπτου. Όμως οι ενδείξεις πληθαίνουν. Η αναδιάταξη δυνάμεων στο πεδίο της οικονομικής εξουσίας, η ορατή στροφή συγκεκριμένων ΜΜΕ, οι διαρροές για την «κόπωση» του Μαξίμου, όλα συνθέτουν το σκηνικό μιας μεγάλης αλλαγής. Αν αυτή θα εκδηλωθεί στις επόμενες εκλογές ή νωρίτερα, θα φανεί. Το σίγουρο είναι πως οι διεργασίες έχουν ξεκινήσει και το σενάριο «επιστροφής» δεν είναι πια απλώς μια συζήτηση στα καφενεία της Καλαμάτας.

Ο κύβος ερρίφθη. Και αυτή τη φορά, το παιχνίδι δεν παίζεται μόνο στο πολιτικό γήπεδο. Παίζεται στα σαλόνια, στους τίτλους, στους τίτλους των εφημερίδων, στις πίσω σελίδες των τηλεθεάσεων. Παίζεται εκεί όπου χτίζονται οι αφηγήσεις που φέρνουν πίσω, όχι μόνο πρόσωπα, αλλά ολόκληρες εποχές.