Παράλυτη κυβέρνηση, αμφισβητούμενη ΑΟΖ και υπονομευμένη περιβαλλοντική πολιτική — ο εθνικός εκτροχιασμός συνεχίζεται

Η κυβέρνηση παίζει με τις θαλάσσιες ζώνες και το περιβάλλον για χάρη των υδρογονανθράκων – Ο Παπασταύρου «διαβεβαιώνει» ενώ η ΑΟΖ παραμένει ανοιχτή σε αμφισβητήσεις και καθυστερήσεις

Ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Σταύρος Παπασταύρου επιμένει ότι η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων προχωρά χωρίς εμπόδια, αγνοώντας τις σοβαρές αντιδράσεις και τις νομικές ασάφειες που θέτει η Λιβύη για τη θαλάσσια οριοθέτηση νότια της Κρήτης. Παρά τις απειλές και τη ρηματική διακοίνωση από τη Λιβύη, η κυβέρνηση επιλέγει να αψηφά τις διεθνείς αμφισβητήσεις, επιμένοντας σε συμφωνίες που μόνο προβλήματα δημιουργούν.

Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ως απόλυτα διαχειρίσιμη η κατάσταση, με αναφορές σε «υπεύθυνη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων» και «σεβασμό στους διεθνείς κανόνες», δεν κρύβει το γεγονός πως η ελληνική πολιτική αφήνει εκτεθειμένα τα εθνικά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα παραβλέπει τις περιβαλλοντικές συνέπειες που ήδη καθυστερούν και οι οποίες θα απαιτήσουν χρόνο και κόπο.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση «ξεκαθαρίζει» πως δεν υπάρχει καμία «κόκκινη κάρτα» από την Κομισιόν, παρά τις καθυστερήσεις στην κατάρτιση των θαλάσσιων χωροταξικών σχεδίων, αφήνοντας όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνουν αργά και χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας.

Η επικείμενη δημιουργία θαλάσσιων πάρκων και οι διακηρύξεις για προστασία της βιοποικιλότητας μοιάζουν περισσότερο με ευχολόγια παρά με δεσμεύσεις, ενώ η πολιτική για την ενεργειακή μετάβαση εμφανίζεται «συγκρατημένα αισιόδοξη» σε ένα περιβάλλον που οι ανισότητες στις τιμές ενέργειας παραμένουν μεγάλες.

Την ίδια ώρα, μετά από δεκαετίες αδιαφορίας, η κυβέρνηση υπόσχεται «τάξη» στην πολεοδομία με κωδικοποιήσεις και σχέδια, χωρίς να κρύβει πως το χάος των προηγούμενων δεκαετιών δεν διορθώνεται ούτε γρήγορα ούτε εύκολα.

Τέλος, η αναφορά στην κλιματική κρίση και τους στόχους του 2040 φανερώνει πως η Ελλάδα κινείται διστακτικά, με «ρεαλισμό και ασφαλιστικές δικλείδες», επιβεβαιώνοντας πως το περιβαλλοντικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται περισσότερο ως πολιτικό βάρος παρά ως επείγουσα ανάγκη.

Η εικόνα που μένει είναι μιας κυβέρνησης που, παρότι μιλά για προώθηση και προστασία, στην ουσία καθυστερεί, υποβαθμίζει και εκθέτει τη χώρα σε περιφερειακές και διεθνείς προκλήσεις, θυσιάζοντας μακροπρόθεσμα συμφέροντα στο βωμό της βραχυπρόθεσμης ενεργειακής ανάπτυξης.