Ποιοι έχουν λόγο να πανηγυρίζουν για την εκλογή Πιερρακάκη στο Eurogroup;

Η ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομίας της Ευρωζώνης από τον Κυριάκο Πιερρακάκη παρουσιάστηκε στο εσωτερικό ως μια μεγάλη ελληνική επιτυχία, ένα ακόμη κεφάλαιο στο αφήγημα της «επιστροφής της χώρας στο ευρωπαϊκό προσκήνιο».

Όμως, μια στοιχειωδώς προσεκτική ματιά στη διαδικασία και στους συσχετισμούς που την παρήγαγαν αρκεί για να διαλύσει την εικόνα του προσωπικού ή εθνικού θριάμβου.

Το Eurogroup δεν λειτουργεί ως πεδίο ατομικών αριστείων, αλλά σαν μια κλειστή τάξη είκοσι μαθητών, όπου οι ρόλοι μοιράζονται με βάση τις ισορροπίες των ευρωπαϊκών πολιτικών οικογενειών: του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών, των Φιλελεύθερων και των μικρότερων μπλοκ.

Σε αυτή τη συγκεκριμένη συγκυρία, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα διέθετε την πλειοψηφία και, άρα, τη θεσμική ισχύ να επιβάλει τον επόμενο πρόεδρο. Δεν ήταν τυχαίο ότι αποτέλεσε τη μοναδική πολιτική οικογένεια που κατέβασε δύο υποψηφίους, ανάμεσά τους και τον Έλληνα υπουργό.

Η διαδικασία θύμιζε κάτι σαν εσωτερική τακτοποίηση. Ο πραγματικός αντίπαλος του Κυριάκου Πιερρακάκη, ο Βέλγος υπουργός Βίνσεντ Βαν Πετεγκεμ, βρέθηκε σε μειονεκτική θέση εξαιτίας της στάσης της κυβέρνησής του απέναντι στα ευρωπαϊκά σχέδια απαλλοτρίωσης των παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων.

Η επιλογή του Βελγίου να αντιταχθεί σε αυτή τη γραμμή, την οποία η ίδια η Ρωσία έχει χαρακτηρίσει αιτία πολέμου, τον έφερε σε ευθεία σύγκρουση με το κυρίαρχο δόγμα του ΕΛΚ.

Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο και η πολιτική στήριξη προς αυτόν αποσύρθηκε και, μαζί της, η υποψηφιότητα του. Με την αποχώρηση του Βαν Πετεγκεμ, η εκλογή Πιερρακάκη ολοκληρώθηκε χωρίς καν να χρειαστεί ψηφοφορία.

Το αν αυτή η πορεία συνιστά «επιτυχία» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αμφισβητήσιμο. Η πραγματική δοκιμασία ξεκινά τώρα, καθώς ο νέος πρόεδρος αναλαμβάνει σε μια από τις πιο φορτισμένες οικονομικά και γεωπολιτικά περιόδους για την Ευρώπη.

Οι αποφάσεις του Eurogroup έχουν άμεσο και σκληρό αντίκτυπο στις χώρες της Ευρωζώνης, ιδίως σε εκείνες που βρίσκονται στη χαμηλότερη βαθμίδα ισχύος, όπως η Ελλάδα, οι οποίες καλούνται διαχρονικά να διαχειριστούν τις συνέπειες επιλογών που υπαγορεύονται από τα ισχυρότερα μέλη.

Δεν πέρασε απαρατήρητο ότι η γερμανική πλευρά στήριξε ανοιχτά την υποψηφιότητα Πιερρακάκη. Η γερμανική επιρροή, ειδικά στο πεδίο των σχέσεων με τη Ρωσία και της οικονομικής αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης, γεννά εύλογα ερωτήματα για την κατεύθυνση που θα πάρουν οι αποφάσεις του οργάνου το επόμενο διάστημα.

Η «αναγόρευση»  λοιπόν του Έλληνα υπουργού μοιάζει περισσότερο με ανάληψη ενός ρόλου υψηλού ρίσκου, ενός ρόλου που ίσως οι Ευρωπαίοι εταίροι έκριναν ότι χρειαζόταν έναν πρόθυμο και πειθαρχημένο διαχειριστή. Ενός ανθρώπου που εδώ στην Ελλάδα θα τον χαρακτηρίζαμε ως «χρήσιμο ηλίθιο»

Ποιοι έχουν λόγο να πανηγυρίζουν

Αν κάποιος δικαιούται πραγματικά να πανηγυρίζει για την εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη, αυτοί δεν είναι οι Έλληνες πολίτες. Είναι οι οπαδοί της ψηφιακής δικτατορίας και όσοι οραματίζονται έναν παγκόσμιο πόλεμο με τη Ρωσία στο στόχαστρο. Κανένας άλλος δεν έχει σοβαρό λόγο να χαίρεται για αυτήν τη φυτεμένη «διάκριση». Οι γελοίοι διθύραμβοι που εκτοξεύτηκαν στο εσωτερικό γεννούν ένα απλό ερώτημα: προς τι; Επειδή ένας Έλληνας κατέλαβε μια υψηλή ευρωπαϊκή καρέκλα, την ώρα που ο ίδιος και το κόμμα του σβήνουν από τον χάρτη την ελληνική κοινωνία; Το χάσμα μεταξύ ευρωπαϊκής εξουσίας και λαών αποτυπώνεται ωμά στο γεγονός ότι ως υπόδειγμα επιτυχίας προβάλλεται ο υπουργός Οικονομίας του πιο δυστυχισμένου και φτωχοποιημένου λαού της Ευρώπης. Σε αυτό το περιβόητο «comeback story», το μόνο που επιστρέφει είναι το δόγμα Σημίτη, σε μια διεθνοποιημένη εκδοχή ξεπουλήματος χωρίς επιστροφή.

Πρωταθλητής στα ερείπια

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης παρουσιάζεται ως «τσάρος» των οικονομικών, την ώρα που τα επίσημα στοιχεία της Eurostat και της ΕΛΣΤΑΤ σκιαγραφούν μια κοινωνική ερημοποίηση χωρίς προηγούμενο.

Η Ελλάδα καταγράφει τη δεύτερη χειρότερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη, το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, την προτελευταία θέση στον μέσο ετήσιο μισθό και την πρώτη θέση σε υποκειμενική φτώχεια.

Οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας είναι από τις υψηλότερες, η παιδική φτώχεια θερίζει, περίπου 700.000 Έλληνες υποσιτίζονται, ενώ από το 40 έως και το 100% του μισθού κατευθύνεται στο ενοίκιο. Σχεδόν οι μισοί πολίτες δεν μπορούν να αντέξουν ούτε μία εβδομάδα διακοπών τον χρόνο. Πάνω σε αυτά τα ερείπια χτίζεται το αφήγημα του success story.

Ο ίδιος υπουργός εμφανίζεται ως πρότυπο επιτυχίας, παρότι ήταν από τους πρώτους που έριξαν στα βράχια ένα από τα βασικά εθνικά κεφάλαια, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία. Με απευθείας αναθέσεις και κλειστούς διαγωνισμούς δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που τροφοδότησαν τις γνωστές «ακρίδες», τα ΕΛΤΑ οδηγήθηκαν στο σημερινό τους «κανόνι», αφήνοντας τον κοινωνικό ιστό της χώρας χωρίς μια κρίσιμη δημόσια υπηρεσία. Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει την οικονομική καθοδήγηση ολόκληρης της Ευρωζώνης δεν μπόρεσε – ή δεν θέλησε – να διασώσει ούτε το εθνικό ταχυδρομείο.

Σκάνδαλα, απειλές και ομερτά

Την ώρα που ο Κυριάκος Πιερρακάκης εκλεγόταν στις Βρυξέλλες, στην Ελλάδα ένας μαφιόζος γελοιοποιούσε θεσμούς και κοινή λογική, επιδεικνύοντας ομερτά σιωπής στην Εξεταστική Επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και απειλώντας αρχηγούς κομμάτων ότι θα τους «στρίψει το λαρύγγι».

Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που προορίζονταν για τον πρωτογενή τομέα κατέληξαν στη χοάνη γαλάζιων απατεώνων μέσω παράνομων επιδοτήσεων.

Αντί αυτό το σκάνδαλο να βαραίνει την κυβέρνηση που το παρήγαγε, μοιάζει να λειτουργεί ως διαβατήριο και ίσως ακριβώς αυτή η κατάσταση ομηρίας από σκάνδαλα να καθιστά τον Πιερρακάκη τον ιδανικό αχυράνθρωπο για την ατζέντα του Eurogroup.

Ψηφιακό ευρώ και «οικονομική κυριαρχία»

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης αναδείχθηκε ως ο πιο βολικός υπάλληλος του Νταβός για την πολεμοχαρή πολιτική της «Συμμαχίας των Προθύμων» και για την επιβολή της ατζέντας 2030.

Εκλεκτός προσκεκλημένος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, αρχιτέκτονας του Covid Pass και θεμελιωτής του ψηφιακού φακελώματος μέσω του προσωπικού αριθμού και των νέων ταυτοτήτων, έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του.

Σε μια επταετία όπου παιδεία, υγεία, πρόνοια, εθνικά ζητήματα και κράτος δικαίου κατέρρευσαν, ο μόνος τομέας που κινήθηκε με ταχύτητα ήταν η ψηφιακή μετάβαση, όχι από κάποια θεόπνευστη εθνική έμπνευση, αλλά επειδή εκεί έριξε το βάρος της η Ευρώπη, για να στηθούν τα ψηφιακά «στρατόπεδα» χωρίς καθυστερήσεις.

Ένας από τους βασικούς ρόλους του νέου προέδρου θα είναι η επίσπευση του ψηφιακού ευρώ και ο περαιτέρω περιορισμός των μετρητών, με τελικό στόχο την κατάργησή τους.

Ο ίδιος τα περιέγραψε ξεκάθαρα στην επιστολή του προς τους υπουργούς Οικονομικών: ψηφιακό ευρώ ως ζήτημα «οικονομικής κυριαρχίας», οικονομία βασισμένη στην τεχνολογία και πλήρης ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς, δηλαδή απόλυτη τραπεζική ένωση και ενοποίηση κεφαλαίων χωρίς εθνικά εμπόδια.

Με άλλα λόγια, καλούμαστε να πανηγυρίσουμε για έναν μπροστάρη της αποδόμησης της εθνικής οικονομίας.

Ο ψηφιακός «τσάρος» της σοβιετοποιημένης Ευρώπης μας λοιπόν, ο Κυριάκος Πιερρακάκης, έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής, από την αντιμετώπιση πατερικών κειμένων ως «ρητορική μίσους» μέχρι τις καταγγελίες για εταιρείες-φαντάσματα που φέρονται να απορρόφησαν δισεκατομμύρια από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Για αυτόν τον νεοταξικό οδοστρωτήρα κάποιοι ζητούν πανηγυρισμούς στο όνομα της ελληνικής «φανέλας». Οτιδήποτε άλλο τιμά, παρά αυτή.

Η ψήφιση του ως πρόεδρος του Eurogroup δεν είναι αιτία για να κάνουμε όνειρα, αλλά για να κάνουμε το σταυρό μας με αυτά που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει…