Πώς το CDC σχεδίαζε στρατόπεδα συγκέντρωσης – καραντίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες
CDC: Όσο άσχημες κι αν νομίζετε ότι ήταν οι πολιτικές για τον κορωνοϊό, κάποιοι ήταν έτοιμοι να τις κάνουν χειρότερες.
Ας σκεφτούμε μόνο τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Έξι πόλεις τέθηκαν σε lockdown, ώστε μόνο οι εμβολιασμένοι να επιτρέπονται σε δημόσιους εσωτερικούς χώρους. Οι πόλεις αυτές ήταν η Νέα Υόρκη, η Βοστώνη, το Σικάγο, η Νέα Ορλεάνη, η Ουάσινγκτον και το Σιάτλ. Το σχέδιο ήταν να εφαρμοστεί αυτό μέσω ενός επικυρωμένου χαρτιού εμβολιασμού. Απέτυχε. Μόλις διέρρευσε η είδηση ότι το εμβόλιο δεν εμπόδιζε τη μόλυνση ή τη μετάδοση, οι σχεδιαστές όλης αυτής της τρέλας, έχασαν τη δημόσια υποστήριξη και το σχέδιο κατέρρευσε. Είχε προγραμματιστεί να είναι μόνιμο και πανεθνικό, αν όχι παγκόσμιο. Πλέον, το σχέδιο έπρεπε να περιοριστεί.
Τα χαρακτηριστικά των διαταγμάτων του CDC προκάλεσαν απίστευτη ζημιά. Επέβαλαν την αναστολή ενοικίων. Προσδιόρισαν τη γελοία «απόσταση των δύο μέτρων» και την υποχρεωτική χρήσης μάσκας. Επέβαλαν την εγκατάσταση πλεξιγκλάς ως μέσου για τις εμπορικές συναλλαγές. Υπονόησαν ότι η επιστολική ψήφος πρέπει να είναι ο κανόνας, κάτι που πιθανόν να επηρέασε το αποτέλεσμα των εκλογών. Καθυστέρησαν την επαναλειτουργία της κοινωνίας όσο το δυνατόν περισσότερο. Ήταν κάτι το σαδιστικό.
Κι όμως, σχεδιάζονταν ακόμα χειρότερα πράγματα. Στις 26 Ιουλίου 2020, αφού οι ταραχές του Τζορτζ Φλόιντ είχαν τελικά καταλαγιάσει, το CDC εξέδωσε ένα σχέδιο για την ίδρυση εθνικών στρατοπέδων καραντίνας. Οι άνθρωποι θα απομονώνονταν, με μόνο τροφή και μερικά είδη καθαρισμού. Θα τους απαγορευόταν να συμμετέχουν σε οποιεσδήποτε θρησκευτικές λειτουργίες. Το σχέδιο περιελάμβανε προβλέψεις για την αποτροπή αυτοκτονιών. Δεν υπήρχαν προβλέψεις για νομικές προσφυγές ή ακόμη και για το δικαίωμα νομικής εκπροσώπησης.
Οι συγγραφείς του σχεδίου ήταν ανώνυμοι, αλλά το έγγραφο περιλάμβανε 26 υποσημειώσεις. Ήταν απόλυτα επίσημο. Το έγγραφο αποσύρθηκε περίπου στις 26 Μαρτίου 2023. Κατά τη διάρκεια όλου αυτού του διαστήματος, το σχέδιο υπήρχε στον δημόσιο ιστότοπο του CDC με ελάχιστη ή καθόλου δημόσια προσοχή ή αντιδράσεις.
«Αυτό το έγγραφο παρουσιάζει σκέψεις από την οπτική του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) για την εφαρμογή της προσέγγισης προστασίας σε ανθρωπιστικές συνθήκες, όπως περιγράφεται σε έγγραφα καθοδήγησης για στρατόπεδα, πληθυσμούς εκτοπισμένων και συνθήκες χαμηλών πόρων. Αυτή η προσέγγιση δεν έχει τεκμηριωθεί ποτέ και έχει προκαλέσει ερωτήματα και ανησυχίες μεταξύ των ανθρωπιστικών συνεργατών που υποστηρίζουν δραστηριότητες ανταπόκρισης σε αυτές τις συνθήκες. Ο σκοπός του εγγράφου είναι να επισημάνει πιθανά προβλήματα εφαρμογής της προσέγγισης προστασίας από την οπτική του CDC και να καθοδηγήσει τη σκέψη σχετικά με την εφαρμογή του απουσία εμπειρικών δεδομένων. Οι σκέψεις βασίζονται στα τρέχοντα στοιχεία σχετικά με τη μετάδοση και τη σοβαρότητα της νόσου COVID-19 και μπορεί να χρειαστεί να αναθεωρηθούν καθώς γίνεται διαθέσιμη περισσότερη πληροφορία».
Με την απουσία εμπειρικών δεδομένων, η έννοια είναι η εξής: κάτι τέτοιο δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ. Ο σκοπός του εγγράφου ήταν να χαρτογραφήσει πώς θα μπορούσε να είναι δυνατό και να προειδοποιήσει τις αρχές για πιθανά εμπόδια που πρέπει να αποφευχθούν.
Η έννοια της «προστασίας» είναι «η μείωση του αριθμού των σοβαρών κρουσμάτων COVID-19 περιορίζοντας την επαφή μεταξύ ατόμων με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης σοβαρής νόσου (‘υψηλού κινδύνου’) και του γενικού πληθυσμού (‘χαμηλού κινδύνου’). Τα άτομα υψηλού κινδύνου θα μεταφέρονταν προσωρινά σε ασφαλείς ή ‘πράσινες ζώνες’ που θα δημιουργούνταν σε επίπεδο νοικοκυριού, γειτονιάς, τομέα ή κοινότητας, ανάλογα με τα δεδομένα. Θα είχαν ελάχιστη επαφή με τα μέλη της οικογένειας και άλλους κατοίκους χαμηλού κινδύνου».
Με άλλα λόγια, πρόκειται για αυτό που παλιά αποκαλούνταν στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα συγκεντρώνονταν; Είναι «ηλικιωμένοι και άτομα κάθε ηλικίας με σοβαρά υποκείμενα ιατρικά προβλήματα». Ποιος το αποφασίζει αυτό; Οι αρχές δημόσιας υγείας. Ο σκοπός; Το CDC εξηγεί: «η φυσική απομόνωση ατόμων υψηλού κινδύνου από τον γενικό πληθυσμό» επιτρέπει στις αρχές «να προτεραιοποιήσουν τη χρήση των περιορισμένων διαθέσιμων πόρων».
Αυτό ακούγεται σαν καταδίκη ανθρώπων σε θάνατο στο όνομα της προστασίας τους.
Το μοντέλο καθιερώνει τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι το επίπεδο νοικοκυριού. Εδώ τα άτομα υψηλού κινδύνου είναι «φυσικά απομονωμένα από τα υπόλοιπα μέλη του νοικοκυριού». Μόνο αυτό είναι ήδη απαράδεκτο. Οι ηλικιωμένοι χρειάζονται φροντίδα από τους ανθρώπους. Χρειάζονται αγάπη και να περιβάλλονται από την οικογένειά τους. Το CDC δεν θα έπρεπε ποτέ να φανταστεί ότι θα παρέμβει σε νοικοκυριά για να αναγκάσει ηλικιωμένους να απομονωθούν σε ξεχωριστά μέρη.
Το μοντέλο πηγαίνει από τα νοικοκυριά στο «επίπεδο γειτονιάς». Εδώ εφαρμόζεται η ίδια προσέγγιση: αναγκαστικός διαχωρισμός των ευάλωτων.
Από εκεί, το μοντέλο περνά στο «επίπεδο τομέα/στρατοπέδου». Εδώ είναι διαφορετικό. «Μια ομάδα καταφυγίων, όπως σχολεία, κοινοτικά κτίρια σε έναν τομέα/στρατόπεδο (το πολύ 50 άτομα υψηλού κινδύνου ανά πράσινη ζώνη) όπου άτομα υψηλού κινδύνου απομονώνονται φυσικά μαζί. Μία είσοδος χρησιμοποιείται για την ανταλλαγή τροφίμων, προμηθειών κλπ. Χώρος συνάντησης χρησιμοποιείται για να αλληλεπιδρούν οι κάτοικοι και οι επισκέπτες τηρώντας τις φυσικές αποστάσεις (2 μέτρα). Δεν επιτρέπεται η μετακίνηση μέσα ή έξω από την πράσινη ζώνη».
Ναι, διαβάσατε σωστά. Το CDC εδώ προτείνει στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους ασθενείς ή για όποιον κρίνουν ότι κινδυνεύει από σημαντικές ιατρικές επιπτώσεις από την μόλυνση.
Επιπλέον: «για την ελαχιστοποίηση της εξωτερικής επαφής, κάθε πράσινη ζώνη θα πρέπει να περιλαμβάνει ικανούς σωματικά ανθρώπους υψηλού κινδύνου ικανούς να φροντίσουν άτομα με αναπηρίες ή λιγότερο κινητικά. Διαφορετικά, να οριστούν άτομα χαμηλού κινδύνου για αυτές τις εργασίες, κατά προτίμηση άτομα που έχουν αναρρώσει από επιβεβαιωμένο COVID-19 και θεωρούνται ότι έχουν ανοσία».
Το σχέδιο αναφέρει περιληπτικά, αντικρούοντας χιλιάδες χρόνια εμπειρίας, «Αυτή τη στιγμή δεν γνωρίζουμε αν η προηγούμενη μόλυνση προσφέρει ανοσία». Επομένως, η μόνη λύση είναι η ελαχιστοποίηση της έκθεσης σε όλο τον πληθυσμό. Το να αρρωστήσει κανείς είναι ποινικοποιημένο.
Τα στρατόπεδα αυτά απαιτούν «αφοσιωμένο προσωπικό» για «την παρακολούθηση κάθε πράσινης ζώνης. Η παρακολούθηση περιλαμβάνει τόσο την τήρηση των πρωτοκόλλων όσο και τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις ή τα αποτελέσματα λόγω της απομόνωσης και του στιγματισμού. «Ίσως είναι απαραίτητο να οριστεί κάποιος εντός της πράσινης ζώνης, εάν είναι εφικτό, για να ελαχιστοποιηθεί η μετακίνηση εντός/εκτός των πράσινων ζωνών».
Οι άνθρωποι που διαμένουν σε αυτά τα στρατόπεδα πρέπει να έχουν καλές εξηγήσεις για το γιατί τους στερούν ακόμη και τη βασική θρησκευτική ελευθερία. Η αναφορά εξηγεί:
«Η προνοητική προετοιμασία εκ των προτέρων, συμπεριλαμβανομένης της ισχυρής κοινοτικής συμμετοχής και της επικοινωνίας κινδύνου, είναι απαραίτητη για την καλύτερη κατανόηση των θεμάτων και ανησυχιών για τον περιορισμό ατόμων από τη συμμετοχή σε κοινές πρακτικές επειδή προστατεύονται. Η αποτυχία σε αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε βία, τόσο διαπροσωπική όσο και κοινοτική».
Περαιτέρω, πρέπει να υπάρχουν κάποιοι μηχανισμοί για να αποτρέπεται η αυτοκτονία:
Το επιπλέον άγχος και η ανησυχία είναι κοινά σε κάθε επιδημία και μπορεί να είναι πιο έντονα με την COVID-19 λόγω της πρωτοτυπίας της ασθένειας και του αυξημένου φόβου μόλυνσης, των αυξημένων ευθυνών φροντίδας παιδιών λόγω του κλεισίματος των σχολείων και της απώλειας μέσων διαβίωσης. Έτσι, πέρα από τον κίνδυνο στιγματισμού και το αίσθημα απομόνωσης, αυτή η προσέγγιση προστασίας μπορεί να έχει σημαντικό ψυχολογικό αντίκτυπο και μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική συναισθηματική δυσφορία, να επιδεινώσει προϋπάρχουσες ψυχικές ασθένειες ή να συμβάλει σε άγχος, κατάθλιψη, αίσθημα αδυναμίας, πένθος, κατάχρηση ουσιών ή σκέψεις αυτοκτονίας σε όσους είναι απομονωμένοι ή έχουν εγκαταλειφθεί. Τα προστατευόμενα άτομα με ταυτόχρονες σοβαρές ψυχικές διαταραχές δεν θα πρέπει να μένουν μόνα τους. Πρέπει να τους έχει ανατεθεί ένας φροντιστής για να αποτραπεί ο περαιτέρω κίνδυνος προστασίας, όπως η παραμέληση και η κακοποίηση.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, όπως εξηγεί το έγγραφο, είναι ο εξής: «Παρόλο που η προσέγγιση της προστασίας δεν προορίζεται για να είναι εξαναγκαστική, μπορεί να φαίνεται επιβεβλημένη ή να παρερμηνευτεί σε ανθρωπιστικά πλαίσια».
(Είναι αυτονόητο, αλλά αυτή η «προστατευτική» προσέγγιση που προτείνεται εδώ δεν έχει καμία σχέση με την εστιασμένη προστασία της Διακήρυξης του Great Barrington. Η εστιασμένη προστασία δηλώνει ρητά: «τα σχολεία και τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι ανοιχτά για δια ζώσης διδασκαλία. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες, όπως τα αθλήματα, πρέπει να επαναληφθούν. Οι νέοι ενήλικες χαμηλού κινδύνου πρέπει να εργάζονται κανονικά, αντί να δουλεύουν από το σπίτι. Τα εστιατόρια και άλλες επιχειρήσεις πρέπει να ανοίξουν. Οι τέχνες, η μουσική, ο αθλητισμός και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες πρέπει να επαναληφθούν. Τα άτομα που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο μπορούν να συμμετέχουν αν το επιθυμούν, ενώ η κοινωνία ως σύνολο απολαμβάνει την προστασία που παρέχεται στους ευάλωτους από εκείνους που έχουν αποκτήσει ανοσία της αγέλης.»)
Σε τέσσερα χρόνια έρευνας, και με την ανακάλυψη πραγματικά σοκαριστικών εγγράφων και αποδείξεων για όσα συνέβησαν τα χρόνια της COVID, αυτό σίγουρα βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τα ολοκληρωτικά σχέδια για τον έλεγχο της παθολογίας πριν τον εμβολιασμό. Είναι απλά συγκλονιστικό ότι ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε ποτέ να εφαρμοστεί.
Ποιος το έγραψε όλο αυτό; Τι είδους βαθιά θεσμική ψυχασθένεια υπάρχει που επέτρεψε καν να εξεταστεί αυτό το ενδεχόμενο; Το CDC έχει 10.600 μόνιμους υπαλλήλους και εργολάβους και προϋπολογισμό 11,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Υπό το φως αυτής της αναφοράς και όλων όσων έχουν συμβεί εκεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και τα δύο νούμερα θα έπρεπε να είναι μηδενικά.
