Προτείνουν υπόγεια έκρηξη θερμοπυρηνικής βόμβας για να σωθεί ο πλανήτης από την κλιματική αλλαγή

Ο Andrew Haverly, μεταπτυχιακός φοιτητής του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Ρότσεστερ, δημοσίευσε μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη πρόταση στο arXiv, το γνωστό αποθετήριο επιστημονικών προεκτυπώσεων. Σύμφωνα με την έρευνά του, προτείνει την πραγματοποίηση μιας υπόγειας θερμοπυρηνικής έκρηξης με απόδοση 81 γιγατόνων, περίπου 1.600 φορές ισχυρότερη από την Τσαρ Μπόμπα, την ισχυρότερη πυρηνική βόμβα που έχει κατασκευαστεί ποτέ. Ο στόχος αυτής της εξαιρετικά επικίνδυνης εκρηκτικής ενέργειας θα ήταν να δημιουργηθούν σωματίδια βασάλτη που θα αντιδρούσαν με το διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, μειώνοντας τα επίπεδά του σε όρια που επικρατούσαν πριν από 30 χρόνια.

Η έκρηξη θα λάμβανε χώρα κάτω από το οροπέδιο Kerguelen, στον Νότιο Ωκεανό, σε βάθος περίπου πέντε χιλιομέτρων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο Haverly πιστεύει ότι οι εκπομπές ακτινοβολίας θα είναι ελάχιστες, καθώς η ακτινοβολία θα απορροφηθεί από τον βασάλτη και από την στήλη του νερού που βρίσκεται σε βάθος 3 χιλιομέτρων. Η υποτιθέμενη αντίδραση με το διοξείδιο του άνθρακα θα μπορούσε, σύμφωνα με τον ίδιο, να σώζει την Ανταρκτική από τις καταστροφικές συνέπειες της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ο Haverly είναι πεπεισμένος ότι αυτή η υπερβολικά αμφιλεγόμενη πρόταση θα μπορούσε να σώσει τη ζωή σε τουλάχιστον 30 εκατομμύρια ανθρώπους, οι οποίοι κινδυνεύουν από την καταστροφή λόγω της κλιματικής αλλαγής. Επίσης, επικαλείται τις εκτιμήσεις της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή, σύμφωνα με τις οποίες οι ζημιές που θα προκαλέσει η κλιματική αλλαγή μέχρι το 2100 αναμένεται να φτάσουν τα 100 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η εφαρμογή πυρηνικών λύσεων όπως η δική του προτείνεται να έχει κόστος μόλις 10 δισεκατομμύρια δολάρια.

Αν και η πρότασή του προκαλεί αναμφισβήτητα έντονη συζήτηση, πολλοί επιστήμονες είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτό το σενάριο. Ο Mark Jacobson, ειδικός μετριασμού της κλιματικής αλλαγής από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, τονίζει ότι η σύλληψη του άνθρακα μειώνει μόνο ένα μικρό ποσοστό των εκπομπών CO2 και συνήθως οδηγεί σε αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Αυτό σημαίνει ότι οι υπολογισμοί του Haverly για τη δέσμευση άνθρακα θα μπορούσαν να είναι υπερβολικοί, ενώ η πιθανότητα επιβλαβών επιπτώσεων από την ακτινοβολία καθιστούν τη στρατηγική του εξαιρετικά επικίνδυνη.

Ο Michael Barnard, ειδικός στο TFIE Strategy, επισημαίνει ότι η τρέχουσα τεχνολογία για τη σύλληψη άνθρακα, ακόμη και σε μικρότερη κλίμακα, δεν έχει ακόμη αποδειχθεί πλήρως αποτελεσματική ή ασφαλής. Αν εφαρμοστεί η πρόταση του Haverly, η ανθρωπότητα μπορεί να αντιμετωπίσει ανεξερεύνητες και ακανόνιστες περιβαλλοντικές συνέπειες, οι οποίες όχι μόνο δεν θα βελτιώσουν τη σύνθεση της ατμόσφαιρας, αλλά μπορεί να επιδεινώσουν την υπάρχουσα δυναμική.

Οι πιο παραδοσιακές στρατηγικές για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, σύμφωνα με τον Barnard, περιλαμβάνουν τη δημιουργία περισσότερων πράσινων χώρων, τη μείωση των επιβλαβών εκπομπών στην ατμόσφαιρα και τη μετάβαση σε ανανεώσιμες, πράσινες πηγές ενέργειας, οι οποίες αποδεδειγμένα έχουν πιο σταθερά αποτελέσματα.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είναι ήδη ορατές. Τα τελευταία 200 χρόνια, οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν απελευθερώσει πάνω από 600 δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, προκαλώντας αύξηση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 1 βαθμό Κελσίου. Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται μικρό, η αλλαγή αυτή έχει ήδη οδηγήσει σε σοβαρές φυσικές καταστροφές, ενώ μια περαιτέρω άνοδος της θερμοκρασίας θα μπορούσε να πυροδοτήσει καταστάσεις ακόμη πιο καταστροφικές, όπως μαζική πείνα και εκτοπισμό πληθυσμών.

Οι προβλέψεις δείχνουν ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει ταχέως, με περιοχές όπως η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική να γίνονται ακατοίκητες έως το 2050 λόγω της ακραίας ζέστης, με θερμοκρασίες που θα φτάνουν τους 46 βαθμούς Κελσίου κατά τη διάρκεια της ημέρας και 30 βαθμούς τη νύχτα. Μέχρι το τέλος του αιώνα, οι θερμοκρασίες σε αυτές τις περιοχές μπορεί να φτάσουν τους 50 βαθμούς Κελσίου και να γίνουν ακόμη πιο συχνές. Η έλλειψη νερού αναμένεται να έχει δραματικές οικονομικές συνέπειες, με το ΑΕΠ να μειώνεται κατά 14% έως το 2050 εάν δεν ληφθούν δραστικά μέτρα.

Αυτός ο συνδυασμός γεγονότων καθιστά τη μελέτη των δυνατών λύσεων, όπως η πρόταση του Haverly, αναγκαία, αλλά και επικίνδυνη, προκαλώντας αναγκαιότητα για προσεκτική και επιστημονικά τεκμηριωμένη προσέγγιση για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.