Στράτευση σε μια πατρίδα που δεν αναγνωρίζει τα παιδιά της

Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας ετοιμάζει νομοσχέδιο για να καταργήσει τα ψυχιατρικά πιστοποιητικά, ώστε να περιοριστεί η άρνηση στράτευσης. Λες και το πρόβλημα της χώρας είναι ότι πολλοί νέοι αποφεύγουν τον στρατό με χαρτιά γιατρού. Σε μια Ελλάδα που βρίσκεται στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως σε ψυχικά νοσήματα και κατανάλωση ψυχοφαρμάκων, η εξουσία δεν σκέφτεται πώς να θεραπεύσει την πληγή στη ρίζα της. Δεν αναρωτιέται γιατί οι νέοι βυθίζονται στην κατάθλιψη, γιατί ζουν με φάρμακα, γιατί αυτοκτονούν. Το μόνο που σκέφτεται είναι πώς θα βάλει περισσότερους να φορέσουν χακί, πώς θα αυξήσει με το ζόρι την αριθμητική της στράτευσης. Και βέβαια, πώς θα φορτώσει νέα κοινωνικά βάρη σε έναν ήδη ταλαιπωρημένο λαό.

Το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό. Δεν είναι καν κοινωνικό. Είναι βαθιά πολιτικό, ιδεολογικό και υπαρξιακό. Ζούμε σε ένα κράτος που δεν ξέρει ποιο είναι. Από τη μια, ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει «αντινατιβιστής», δηλαδή απέναντι στους γηγενείς Έλληνες, και καμαρώνει που η Ελλάδα γίνεται πολυπολιτισμικό πείραμα. Από την άλλη, κόμματα της Αριστεράς κυματίζουν με πάθος παλαιστινιακές σημαίες, αλλά η ελληνική τους ενοχλεί. Όλοι οι εθνικισμοί είναι «προοδευτικοί και δημοκρατικοί» εκτός από τον ελληνικό, που βαφτίζεται «φασιστικός». Μέσα σε αυτή την παράνοια, οι νέοι καλούνται να στρατευτούν.

Μα να στρατευτούν για τι; Για να υπηρετήσουν ένα πολιτικό σύστημα που ζει από τον ελληνικό λαό, αλλά ντρέπεται για την ίδια του την πατρίδα; Να δώσουν τη ζωή τους για μια χώρα που ξεπουλάει τα λιμάνια, τα χωράφια, τα σπίτια της, το ίδιο της το όνομα; Για μια Μακεδονία που χαρίστηκε με μια υπογραφή; Οι νέοι βλέπουν τα ελληνικά όπλα να καταλήγουν σε ξένους πολέμους, τις μητέρες τους να μετρούν κέρματα στο σούπερ μάρκετ, ενώ δίπλα οικογένειες νεοεισερχομένων με πέντε και έξι παιδιά γεμίζουν καρότσια με τους φόρους τους. Βλέπουν τις περιουσίες των γονιών τους να βγαίνουν στο σφυρί και να περνούν σε funds και «επενδυτές». Γείτονες, φίλοι, συμμαθητές, έρωτες φεύγουν. Ένα εκατομμύριο Έλληνες νέοι έχουν φύγει στο εξωτερικό, για να αντικατασταθούν από εισαγόμενους πληθυσμούς.

Στην Πελοπόννησο οι ελαιώνες περνούν σε Άραβες. Στα παράλια, Σκοπιανοί, Τούρκοι και Βούλγαροι γίνονται ιδιοκτήτες. Η «χρυσή βίζα» γεμίζει Θεσσαλονίκη και νησιά με Τούρκους. Σπίτια, χωράφια, επιχειρήσεις φεύγουν από τα χέρια των Ελλήνων και λεηλατούνται από ξένους και κομματικούς μηχανισμούς. Και μέσα σε όλα αυτά, το κράτος ζητάει από τον Έλληνα νέο να πει «παρών». Μα σε ποια πατρίδα; Στην πατρίδα που δεν του ανήκει; Στην πατρίδα που τον φορολογεί μέχρι θανάτου, ενώ χαρίζει προνόμια στους ξένους; Στην πατρίδα που μισεί την ίδια της την ταυτότητα; Στην πατρίδα που επιδοτεί τους εισβολείς και διώχνει τα παιδιά της; Στην πατρίδα που αφήνει τους πιλότους της να πετούν με μισθούς πείνας, ενώ τα κομματικά golden boys αμείβονται με 150.000 ευρώ τον χρόνο;

Όχι, δεν είναι τυχαία η άρνηση στράτευσης, είναι κραυγή, είναι αντίδραση, είναι το τελευταίο «όχι» μιας προδομένης γενιάς που βλέπει πως η Ελλάδα που της ζητούν να υπερασπιστεί δεν είναι δική της. Η ίδια γενιά που βλέπει τη χώρα να ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι, να εκχωρείται σε ξένα συμφέροντα και να μετατρέπεται σε χώρο φιλοξενίας ξένων σχεδίων και πληθυσμών.

Κι όμως, υπάρχει και άλλη πλάνη. Δεν μπορεί μια χώρα που θέλει να επιβιώσει να δίνει αναβολή στράτευσης μέχρι τα 27. Σε αυτή την ηλικία οι νέοι έχουν ήδη φτιάξει ζωή, εντός ή εκτός Ελλάδας. Δεν μπορούν να πετάξουν τα όνειρά τους για να υπηρετήσουν μια Ελλάδα που τους πρόδωσε. Αν υπήρχε σοβαρό πολιτικό σύστημα, αν υπήρχε ελίτ που δεν έτρεμε την ίδια της τη σκιά, η στράτευση θα ήταν υποχρεωτική στα 18. Αναγκαία για να επιβιώσει η πατρίδα. Αλλά μια πατρίδα που θα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, όχι στους πολιτικούς, όχι στους κομματάρχες, όχι στους ξένους.

Μέχρι να γίνει αυτό, οι νέοι θα συνεχίσουν να φεύγουν. Κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Και όσο κι αν ο Δένδιας και οι επιτελείς του γράφουν νομοσχέδια, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να επιδεινώσουν το δημογραφικό, να διώξουν κι άλλους, να βαθύνουν την πληγή. Γιατί η στράτευση δεν επιβάλλεται με χαρτιά γιατρών ή με διατάγματα. Η στράτευση προϋποθέτει πίστη, ανήκειν, εμπιστοσύνη. Κι αν η κυβέρνηση δεν τα ξέρει αυτά, τότε ας κοιταχτεί στον καθρέφτη της. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οι νέοι που φεύγουν. Το πρόβλημα είναι η εξουσία που τους διώχνει.