Τα γραπτά μένουν και οι ψεύτες ξεγυμνώνονται

“Τα γραπτά μένουν”. Αντίθετα, τα λόγια πετούν. Είναι αέρας, σκόνη που τη σαρώνει το πρώτο φύσημα της πολιτικής σκοπιμότητας. Ο αρχαίος ρωμαϊκός κανόνας “scripta manent, verba volant” δεν ήταν ποτέ πιο επίκαιρος στην Ελλάδα της απόλυτης παρακμής, στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Διότι μόνο ό,τι καταγράφεται υπάρχει. Μόνο το γραπτό αφήνει ίχνος και διεκδικεί θέση στη συλλογική μνήμη. Όλα τα υπόλοιπα — οι λόγοι, οι υποσχέσεις, οι εμετικές δηλώσεις μετάνοιας — είναι για να εξατμίζονται σαν ιδρώτας από το κούτελο κάποιου μετακλητού μετά το τρίτο τηλεφώνημα από το Μαξίμου.

Γι’ αυτό και όταν κάποιος επιμένει να υπερασπίζεται τον μητσοτακισμό ως ιδεολογική σταθερά, ως επιλογή ανάγκης, ή ακόμη και ως… εκσυγχρονιστικό πρότζεκτ, το μόνο που αξίζει να του αντιπαρατεθεί είναι γραπτά. Τεκμήρια. Στοιχεία. Πρωτογενές υλικό.

Όπως λόγου χάρη το πώς από την ρητορεία περί “λαθρομεταναστών” και “χρυσών μενού” φτάσαμε στη διακηρυγμένη υπερηφάνεια για την “πολυπολιτισμική κοινωνία” και τα… εργασιακά δικαιώματα των αλλοδαπών. Πώς από τα κάγκελα στον Έβρο φτάσαμε στο CVC και τις συμβάσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων για catering, χωρίς καν διαγωνισμό. Πώς ο Θάνος Πλεύρης, το 2021, έψαχνε ποια ΜΚΟ στήριζε «λαθραίους» και το 2025 υπογράφει ανανεώσεις συμβάσεων-μαμούθ σε εργολάβους σίτισης χωρίς διαφάνεια.

Το ίδιο ισχύει και για τα σκάνδαλα. Από τον ΟΠΕΚΕΠΕ ως την υπόθεση Πισπιρίγκου και τη διάλυση των Ιατροδικαστικών Υπηρεσιών. Από τις συνομιλίες μελών φερόμενων εγκληματικών δικτύων που προφέρουν ανερυθρίαστα τις λέξεις “Μαξίμου”, “Βορίδης”, “Γεραπετρίτης”, μέχρι τις εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας που καταλήγουν στα αζήτητα. Η κουλτούρα της συγκάλυψης είναι γραπτή, τεκμηριωμένη. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί «δεν ήξερα».

Η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη βασίζεται στην απόλυτη χειραγώγηση του παρόντος με όπλο την αμνησία του παρελθόντος. Ό,τι είπαμε χθες δεν μετράει, σημασία έχει τι πασάρουμε σήμερα στο ραδιοτηλεοπτικό κοινό των 20 δευτερολέπτων. Όμως δεν λειτουργεί έτσι η Ιστορία. Και δεν λειτουργεί έτσι η Δημοκρατία — όταν είναι ζωντανή.

Γι’ αυτό και σήμερα, όσο ποτέ, οφείλουμε να γράφουμε. Όχι να λέμε. Να γράφουμε.

Να αφήνουμε ίχνη για το τι συνέβη και ποιος το επέτρεψε. Γιατί οι λέξεις μπορεί να είναι ευάλωτες στην εξουσία, αλλά τα γραπτά της Αντίστασης — πολιτικής, ηθικής, δημοσιογραφικής — είναι τα μόνα που μένουν όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν σαπίσει.

Σε λίγα χρόνια, όταν ο γιος σου ή η κόρη σου σε ρωτήσουν τι έκανες τότε που η χώρα σουρνόταν στο θεσμικό σκοτάδι και ολόκληροι μηχανισμοί εξουσίας λειτουργούσαν με την ηθική της μαφίας, θα έχεις δύο επιλογές: ή να πεις “δεν ήξερα” ή να δείξεις τι έγραψες.

Scripta manent. Κι όσοι δεν έγραψαν, δεν έζησαν. Ή, ακόμη χειρότερα, έζησαν υποταγμένοι.

ΥΓ: Όσο για εκείνον τον χαχόλο με τον φραπέ που κατεβάζει Βελόπουλο και αναθεματίζει τον Σαμαρά για να αθωώσει τον Κυριάκο — είναι ήδη αστερόσκονη.