Το 2025 και οι αδιάφορες ευχές της ελληνικής δυστυχίας
2025: Κάθε Πρωτοχρονιά ευχόμαστε την αναγέννηση του κόσμου, περιμένοντας από τις βραχύβιες ευχές μας για καλή χρονιά να επιβεβαιωθούν οι ελπίδες μας και να υλοποιηθούν οι πόθοι μας. Στην Πρωτοχρονιά, μετράμε μαζί και τον χρόνο της ζωής μας, την ηλικία μας, την προσωπική μας προθεσμία, που αναλογεί στην λήξη της προσωπικής μας ζωής. Η αρχή του νέου έτους, με την αλλαγή του ημερολογίου, συμβολίζει τη δυνατότητα ανανέωσης και ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον.
Ωστόσο, ζώντας σε έναν κόσμο με ασταθείς συνθήκες και αλγοριθμικά καθορισμένες πορείες, βιώνουμε την αβεβαιότητα και την έλλειψη πραγματικής ελευθερίας, εγκλωβισμένοι στις τεχνολογικές και ιστορικές εξελίξεις της εποχής μας. Η σύγχρονη ζωή, σε αντίθεση με την προηγούμενη, χαρακτηρίζεται από το περιβάλλον που περιγράφει ο Τζορτζ Όργουελ στη «Φάρμα των Ζώων». Ένα περιβάλλον στο οποίο το περιεχόμενο της ελευθερίας έχει ξεχαστεί και έχει παραχωρηθεί στις επιταγές του συστήματος. Η αίσθηση της ελευθερίας, αντί να ενισχυθεί, παραδίδεται σε εξωτερικές δυνάμεις που συνθέτουν και επιβάλλουν τη ζωή μας.
Η ελευθερία, το θεϊκό αυτό αγαθό και θεμελιώδης ανθρώπινη αξία, σήμερα, στην αλλόκοτη εποχή που ζούμε, δεν είναι πια δεδομένη. Η ελευθερία έχει σκλαβωθεί, έχει περιοριστεί από την παγκόσμια πολιτικο-οικονομική ελίτ, η οποία στοχεύει στη δόμηση ενός νέου παγκόσμιου συστήματος και την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας αυταρχικής διακυβέρνησης. Μέσω των πολιτικών ανδρεικέλων που χειραγωγούν τις χώρες και εργαλειοποιώντας κατασκευασμένα προβλήματα όπως οι ιοί, η «κλιματική αλλαγή» και η «ψηφιακή επανάσταση», η ελίτ περιορίζει τις βασικές ελευθερίες των ανθρώπων.
Ειδικότερα, οι μορφές ελευθερίας που καταστρατηγούνται είναι οι εξής:
Η Ελευθερία της σκέψης: Η συντριβή του ανθρώπινου νου μέσω της προπαγάνδας των ΜΜΕ και της ψηφιακής δικτατορίας, με την οποία η κοινωνία μετατρέπεται σε ψηφιακούς σκλάβους.
Η Ελευθερία της βούλησης: Οι νέες ψηφιακές ταυτότητες και οι μοναδικοί προσωπικοί αριθμοί μας καθιστούν αριθμούς και μηχανές, πλήρως ελεγχόμενους και εκβιάσιμους.
Η Ελευθερία της γνώμης: Ειδικά ενοχοποιημένοι χαρακτηρισμοί όπως “ρατσιστής”, “ομοφοβικός” ή “ακροδεξιός” χρησιμοποιούνται για να ποινικοποιήσουν τις διαφωνίες.
Η Ελευθερία της έκφρασης: Η λογοκρισία, η ποινικοποίηση των αντίθετων απόψεων και η διασπορά ψευδών ειδήσεων περιορίζουν την ελευθερία του λόγου.
Η Ελευθερία της δημοκρατικής συμμετοχής: Ψηφίζουν νόμους που επιτρέπουν σε μικρές μειοψηφίες να κυβερνούν και να παίρνουν αποφάσεις χωρίς τη συναίνεση του κυρίαρχου λαού.
Η Ελευθερία της επιστημονικής άποψης: Οι απόψεις για τη δημόσια υγεία και την κλιματική αλλαγή περιορίζονται και καταπιέζονται στο όνομα της δήθεν σωτηρίας του πλανήτη.
Η ελευθερία, ως αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, δεν παραχωρείται από καμία εξουσία και δεν μπορεί να καταργηθεί. Όπως το φως και η αλήθεια είναι συνώνυμα με την ελευθερία, έτσι και αυτή σήμερα, όπως και στο παρελθόν, είναι υπό διωγμό. Όπως ο Χριστός σταυρώθηκε για την αλήθεια, έτσι και η ελευθερία σταυρώνεται σήμερα για το ίδιο το φως και τη ζωή που προσφέρει στον άνθρωπο.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο σύγχρονος πολίτης ξεχνά την απώλεια της ελευθερίας του, διότι βρίσκει παρηγοριά στην κατανάλωση αντικειμένων. Εγκλωβισμένος στην ρουτίνα της καθημερινότητας, κλυδωνίζεται μεταξύ του μηδενός και του παντός, οδηγούμενος όχι στην πραγματική ζωή, αλλά στην επιβίωση. Κλεισμένος σε μια γλώσσα που διαπνέεται από την κυριαρχία, χάνει την ικανότητα να αναζητήσει τα βαθύτερα θέλω του, μετατρέποντας τις επιθυμίες του σε άψυχες επιταγές του συστήματος. Εγκλωβίζεται σε ημίχρονα γεμάτα από πλήξεις, παθητικότητα και περισπασμούς, τα οποία διαστρεβλώνουν την εικόνα της πραγματικής ελευθερίας και σύνδεσης με τον κόσμο γύρω του.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον μετανεωτερικό πολίτη είναι η αποδοχή του κόσμου της κατανάλωσης, όχι ως απόλαυσης, αλλά ως μίας υποβολιμαίας διαταγής. Έχει απολέσει την ικανότητα της θέλησης, της βούλησης και της αντοχής, οι οποίες έχουν μεσοποιηθεί, μετατραπεί σε κάτι σαν πρόφαση. «Κάνω ό,τι θέλω», «κάνω ό,τι μπορώ», «κάνω ό,τι γνωρίζω», «κάνω ό,τι δρω». Αυτά τα λόγια, ωστόσο, ενσωματώνουν το πνεύμα της ανυπαρξίας και της αδράνειας, το οποίο καθοδηγείται και διευθύνεται από την τεχνολογία. Ο δυτικός κόσμος έχει εισέλθει σε ένα σύνδρομο πολυφρένειας, όπου η λογική και η πίστη υποβαθμίζονται και οι παραδόσεις θεωρούνται εμπόδια που οδηγούν σε οπισθοδρόμηση.
Η κοινωνία κατασκευάζει νέες λέξεις για να ντύσει τις πλαστές ελευθερίες που δημιουργεί, διαμορφώνει εικόνες και ιδέες που λειτουργούν ως πρότυπα ζωής, ενώ ταυτόχρονα λατρεύονται ως φετίχ. Η έννοια της αυθεντικότητας χάνει τη σημασία της και αντικαθίσταται από τις αντιφάσεις και την αβεβαιότητα. Στην ουσία, ο δυτικός πολιτισμός αποδεικνύει ότι δεν καταξιώνει τίποτα πραγματικά, καθώς η πληθώρα των κριτηρίων και των απαιτήσεων του μεταμορφώνεται σε ρόλους που αλλάζουν ανάλογα με τις μόδες της εποχής.
Σε αυτό το πλαίσιο, ποια είναι η θέση της Ελλάδας; Η Ελλάδα, όπως δείχνουν τα γεγονότα, φαίνεται να έχει υποθηκεύσει το μέλλον της και να βρίσκεται σε μια κατάσταση απουσίας, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Είναι ένα παρακολούθημα των εξελίξεων, η «σωστή» πλευρά της Ιστορίας, γραμμένη ως εκβιαστική συγκατάβαση, η οποία έχει επαναληφθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνει συνήθεια της ακινησίας και της ακρισίας. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνει τη δυσκολία της χώρας να παράγει πραγματική γνώση, πολιτική, γεωπολιτική στρατηγική, οικονομία, παιδεία και δικαιοσύνη.
Η Ελλάδα αρνείται να αναγνωρίσει την αξία της παραγωγής και επικεντρώνεται στη χρήση αγαθών χωρίς να διεκδικεί το νόημα της γνώσης και της εμπειρίας. Αντί να αντισταθεί στην παραπληροφόρηση και την αβεβαιότητα, έχει γίνει δογματική στην αποδοχή αυτής της κατασκευασμένης πραγματικότητας και επενδύει σε μία χαμένη διάσταση της ζωής.
Και σε αυτό το σημείο τίθεται το ερώτημα: τι να ευχηθούμε για το 2025; Δυστυχώς, οι ευχές για το νέο έτος φαίνονται να καταλήγουν σε λόγια που χάνονται μέσα στην παρωδία της καθημερινότητας. Οι ευχές που ανταλλάσσουμε είναι μόνο φαρσοκωμωδίες, καθώς η πραγματική αλλαγή απαιτεί δράση, αντίσταση και προσπάθεια που ξεπερνά το επίπεδο των λόγων.
