Το μπάζωμα έχει αναχθεί σε τέχνη

Όταν υπουργός της κυβέρνησης, όπως ο Γιώργος Φλωρίδης, επιλέγει να σχολιάσει τη σοβαρότατη υπόθεση των Τεμπών με τρόπο που θυμίζει περισσότερο λογοπαίγνιο μεταξύ φίλων στο καφενείο παρά επίσημη κυβερνητική θέση, λέγοντας πως – «ο σύλλογος πολιτικών φίλων ξυλολίου φαίνεται να φυλλορροεί» – τότε αναρωτιέται κανείς εύλογα: πρόκειται για χιούμορ, ειρωνεία ή απλώς αδυναμία να αντιμετωπιστεί ένα ενδεχόμενο σκάνδαλο με την πρέπουσα σοβαρότητα;

Και εφόσον, λέτε εσείς, ότι τους πιστεύετε. Ότι ο Άδωνις, ο Φλωρίδης, και οι υπόλοιποι φρουροί της «δημοκρατικής κανονικότητας» τα λένε σωστά και ξέρουν τι κάνουν. Πώς, λοιπόν, να τους πιστέψει ο πολίτης όταν δύο και πλέον χρόνια μετά, η υπόθεση του μυστηριώδους φορτίου παραμένει θολή σαν πετρελαιοκηλίδα στον Θερμαϊκό;

Γιατί, αν κάποιος μεγάλωσε με ταινίες του Πίτερ Σέλερς και τον επιθεωρητή Κλουζό, μπορεί να θυμάται την ατάκα: «Μην πειράξει κανένας τίποτα μέχρι να έλθω». Εδώ όμως, τα πείραξαν όλα. Ή μάλλον, δεν τα πείραξαν – τα εξαφάνισαν, τα μπάζωσαν, τα τύλιξαν σε αδιαφάνεια και σιωπή. Η αλήθεια, που όφειλε να είναι καθαρή και διαυγής, έγινε λάσπη. Και μάλιστα χωμάτινη, γιατί κάποιοι τη μπετονάρισαν.

Έχουν ήδη κυκλοφορήσει 3-4 πορίσματα, που άλλοτε μοιάζουν γραμμένα από επιτροπή κοινής λογικής κι άλλοτε από συντάκτη θεωριών συνωμοσίας. Άλλοι δικαστικοί φεύγουν με παραιτήσεις που μοιάζουν με φεύγα από δυσώδη χώρο. Επιτροπές ακυρώνονται, ξαναστήνονται, γκρεμίζονται ή αντικαθίστανται, ανάλογα με το τι βολεύει κάθε φορά. Κάποιοι μπαίνουν στο κάδρο, άλλοι αγιοποιούνται, μπαίνουν στο απυρόβλητο και κερδίζουν και μισή σελίδα στα επίσημα δελτία.

Και κάπου εδώ ο πολίτης, που δεν είναι χαζός, αρχίζει να χάνει την ψυχραιμία του. Γιατί αυτά δεν είναι απλώς «πολιτικά παιχνίδια» ή «εσωτερικές αντιπαραθέσεις». Είναι πλήγμα στην ίδια τη Δημοκρατία – και στη νοημοσύνη μας. Αυτά τα βλέπει κι ο Θεός – και δεν αποκλείεται, , να ετοιμάζεται να στείλει και το κεραυνό.

Εκτός αν βρούμε τρόπο να τον μπαζώσουμε κι αυτόν.

Γιατί εδώ στην Ελλάδα, το μπάζωμα – κυριολεκτικό και μεταφορικό – έχει αναχθεί σε τέχνη. Μόνο που κάποια στιγμή, αν συνεχιστεί αυτή η καλλιτεχνία της συγκάλυψης, δεν θα μείνει τίποτα άλλο για να μπαζωθεί. Ούτε η αλήθεια, ούτε η ελπίδα.