Τα νησιά του βορείου Αιγαίου δεν αφοπλίζονται. Κατά δήλωση του υπουργού Άμυνας Νίκου Δένδια «ό,τι απειλείται δεν αποστρατικοποιείται». Έμμεση, αλλά σαφής απάντηση, στις τουρκικές κουτοπονηριές του δημοσίευματος της φιλοκυβερνητικής εφημερίδος Γενί Σαφάκ, σύμφωνα με την οποία δήθεν «εξέπληξε τους Τούρκους ότι η Ελλάδα σταμάτησε να εξοπλίζει νησιά, νησίδες και βράχους (sic) των οποίων η κυριαρχία αμφισβητείται».

Πρόκειται για 152 νησαία εδάφη του Αιγαίου πελάγους, τα οποία δεν αναφέρονται σε διεθνείς συνθήκες (του Λονδίνου το 1913 και της Λωζάννης το 1923) με τις οποίες καθορίστηκαν τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδος, από την εξαμελή “Ευρωπαϊκή Συναυλία” στην οποία η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε εκχωρήσει όλα τα δικαιώματα της επί των νήσων του Αιγαίο.

Μάλιστα, η Τουρκία είχε παραιτηθεί το 1913 ακόμη κι από την Ίμβρο και την Τένεδο, που ανέκτησε το 1923 με την συνθήκη της Λωζάννης. Όλα τα άλλα νησιά του Βορείου Αιγαίου, με ελληνικό πληθυσμό που απελευθερώθηκαν κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, παρέμειναν στην κυριαρχία της Ελλάδος (άρθρον 12 της Λωζάννης). Τα Δωδεκάνησα επίσης δόθησαν στην Ελλάδα από την συνδιάσκεψη ειρήνης των Παρισίων το 1948, χωρίς τουρκικές αντιρρήσεις.

Η Τουρκία απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα εάν επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, άρα αναγνωρίζει τα έξι μίλια. Συνεπώς ό,τι έδαφος ευρίσκεται εντός της ζώνης των έξι μιλίων ανήκει κυριαρχικώς στην Ελλάδα, είτε αναφέρεται σε διεθνείς συνθήκες, είτε όχι.

Το δημοσίευμα της Γενί Σαφάκ ήταν μία αμελέτητη πρόκληση (προβοκάτσια) που σκοπό είχε να προκαλέσει τριβές μέσα στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και να εγγράψει ένα προηγούμενο στη επικειμένη διαπραγμάτευση για την ρύθμιση των θαλασσίων ζωνών των δύο χωρών. Προφανώς απέτυχε, καθώς η θέση της ελληνικής κυβερνήσεως παραμένει αμετάβλητη στο ζήτημα της στρατικοποιήσεως των απειλουμένων νήσων, αλλ’ ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την συμπεριφορά της Τουρκίας στην Κύπρο.

Ο Φιντάν περί συνεκμετάλλευσης

Οι τουρκικές προβοκάτσιες όμως δεν έπαυσαν με το φιάσκο της Γενί Σαφάκ. Συνεχίστησαν με δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, ο οποίος πρότεινε «συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων» της ΑΟΖ της Κύπρου, κατά το προηγούμενο της συμφωνίας Λιβάνου και Ισραήλ.

Εν τούτοις, η μεν Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία δεν δέχεται την διχοτόμηση της Κύπρου με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους ως ισοτίμου και καλεί την τουρκοκυπριακή ηγεσία να διαπραγματευθεί την επίλυση πρώτα του Κυπριακού προβλήματος (εισβολής και κατοχής) που όμως εμποδίσει η τουρκική κυβέρνηση.

Τι είδους συνεκμετάλλευση θα είναι αυτή μεταξύ χωρών που δεν ομιλούν μεταξύ των; Μπορεί ο Λίβανος να μην αναγνωρίζει το Ισραήλ, αλλά πρόκειται περί δύο κυριάρχων κρατών που αποφάσισαν να μοιράσουν μεταξύ των ένα θαλάσσιο κοίτασμα φυσικού αερίου για την ενεργειακή αυτοκατανάλωση τους. Τα ίδια δεν συντρέχουν με το ψευδοκράτος, την Τουρκία και ολόκληρη την Κύπρο που έχει ενταχθεί αλώβητη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι Τούρκοι τα ξέρουν όλα αυτά αλλά κάνουν τον χαζό, με την ελπίδα ότι κάποιος θα πέσει στην παγίδα τους και συνάμα να φανούν στη διεθνή κοινότητα ως διαλλακτικοί. Δεν είναι όμως ειλικρινείς, παρά μόνον κουτοπόνηροι, ιδίως όταν υποτιμούν την ευφυΐα των άλλων.

Οι Τούρκοι θέλουν κι άλλα εδάφη κι άλλη θάλασσα της Κύπρου…

Τον Ιούλιο του 1992, βρισκόντουσαν σε εξέλιξη οι συζητήσεις στη Νέα Υόρκη για το Κυπριακό. Είχαν κατατεθεί οι Ιδέες Γκάλι, πρόδρομος του σχεδίου Ανάν. Δίπλα στον Ραούφ Ντενκτάς ήταν πάντα ο Τούρκος συνταγματολόγος και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μομτάλ Σοϊσάλ. Τον είχα συναντήσει μια μέρα, στο κτίριο του “Σπιτιού της Τουρκίας”. Καθόταν σε ένα γραφείο, που είχε πίσω του τον χάρτη της Κύπρου.

Η πρώτη κουβέντα, που είπε ο Σοϊσάλ και εκεί τελείωσε ουσιαστικά η συζήτηση, ήταν πως «ο τουρκοκυπριακός λαός» είναι γεωργικός και πως «χρειάζεται κι άλλα εδάφη για να επιβιώσει». Έδειξε, μάλιστα, στον χάρτη και κάποιες περιοχές στις ελεύθερες περιοχές, που θα μπορούσαν, όπως εξήγησε, να δοθούν στους… γεωργούς Τουρκοκύπριους.

Ο Σοϊσάλ δεν διατύπωσε απλά μια υπερβολή, δεν εξέφρασε ένα μαξιμαλισμό, αλλά κινήθηκε σε μια διαχρονική προσέγγιση της κατοχικής πλευράς, σύμφωνα με την οποία “τα θέλουν όλα”. Είναι μια προσέγγιση και μια νοοτροπία, που βρίσκει έδαφος και γι αυτό και δεν κάνουν πίσω. Ο Σοϊσάλ δεν ήταν ο μόνος που εξέφρασε αυτή τη θέση.

Ο Ταγίπ Ερντογάν, ένα 24ωρο μετά τη Διάσκεψη της Γενεύης, τον Ιανουάριο του 2017, όταν συζητείτο ( όχι από τους Τούρκους) η επιστροφή της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου, είχε ζητήσει (!) τον Πύργο Τυλληρίας «για να ενωθεί με την Μόρφου». Η αξίωση του να εκχωρηθούν εδάφη των ελευθέρων περιοχών στους Τούρκους, προστέθηκε στο μήνυμα που έστειλε, τότε και δεν αλλάζει μέχρι σήμερα, πως «εμείς θα είμαστε για πάντα στην Κύπρο. Μην περιμένετε να μην υπάρχουν εγγυήσεις της Τουρκίας. Δεν τίθεται θέμα να αποχωρήσει ο τουρκικός στρατός από την Κύπρο».

Τι διαφορετικό είπε – από όσα ανέφεραν Σοϊσάλ και Ερντογάν – ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, για το φυσικό αέριο; Επανέφερε μια πρόταση, που διαμορφώθηκε και κατατέθηκε από τουρκικής πλευράς (από τον Έρογλου στη Νέα Υόρκη το 2012), έχοντας ως στόχο να βάλει χέρι η Άγκυρα στο φυσικό αέριο της Κύπρου. Η κατοχική πλευρά, για μια ακόμη φορά, χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους για να εκμεταλλευτεί φυσικό πλούτο για την ίδια. Να το αρπάξει και να το λεηλατήσει.

Η τουρκική επεκτατική πολιτική

Όλα αυτά εντάσσονται στην επεκτατική πολιτική της κατοχικής δύναμης, που σχεδιάσθηκε και εφαρμόζεται βαθμηδόν. Είναι επιδιώξεις που είχαν διαμορφωθεί έκπαλαι. Ακόμη και πριν την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ιμπεριαλιστική δύναμη και δεν μπορεί τούτο να αγνοηθεί. Προφανώς και με ψευδαισθήσεις και αφέλειες δεν αντιμετωπίζεται η τουρκική στάση έναντι της Κύπρου.

Η ανατροπή των τουρκικών σχεδιασμών σε βάρος της Κύπρου δεν μπορεί να γίνει συζητώντας, για παράδειγμα, τις τουρκικές αξιώσεις. Αυτό μπορεί να γίνει με τη διαμόρφωση άλλης πολιτικής και όχι ακολουθώντας την αδιέξοδη πεπατημένη, που εδραιώνει την κατοχή. Όταν, για παράδειγμα, η Λευκωσία προσπάθησε να υιοθετηθεί πολιτική κυρώσεων κατά της Τουρκίας, οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν στο εσωτερικό. Ανατρίχιασαν οι γνωστοί κύκλοι, που δεν θέλουν να ενοχλούν τον Ερντογάν.

Στην εξίσωση μπαίνουν, ασφαλώς και οι διεθνείς παίκτες. Το παρακολουθούμε διαχρονικά: Οι διάφοροι τρίτοι όταν πρόκειται για την Κύπρο, επιλέγουν να σφυρίζουν αδιάφορα. Κι αυτό επειδή δεν θέλουν να ενοχλείται η κατοχική Τουρκία.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν αμφιταλαντεύεται για ποια στάση θα ακολουθήσει στο Ουκρανικό, για την Κύπρο ευνοεί όσα δεν δέχεται για την Ουκρανία. Όσα θεωρούνται “κόκκινη γραμμή” για το Ουκρανικό, για την Κύπρο, η…. ειρήνη διασφαλίζεται με την αποδοχή των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Υποστηρίζουν ότι τα υπό κατοχή εδάφη μπορούν να νομιμοποιηθούν διά ενός συμβιβασμού, που θα λειτουργήσει υπέρ του ισχυρού.