Δεκαπενταύγουστος: Η Ιστορία Πίσω από το «Πάσχα του Καλοκαιριού»

Η Κοίμηση της Θεοτόκου, γνωστή και ως «Πάσχα του Καλοκαιριού», εορτάζεται με μεγάλη ευλάβεια στην Ελλάδα. Αλλά πώς προέκυψε αυτός ο χαρακτηρισμός για τον Δεκαπενταύγουστο;

Για τον ελληνικό λαό, η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν αποτελεί θλιβερό γεγονός, αλλά μια μετάβαση στη ζωή, καθώς η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν».

Στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, ο εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου περιλαμβάνει την κοίμηση, την ταφή, αλλά και την ανάσταση και την μετάστασή της στους ουρανούς. Αυτός ο διπλός χαρακτήρας του εορτασμού, που συνδυάζει τη θλίψη με την ελπίδα και τη χαρά, θυμίζει την Ανάσταση του Πάσχα, εξ ου και ο όρος «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Ιστορικές Ρίζες του Εορτασμού

Οι πρώτες αναφορές στον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου χρονολογούνται από τον 5ο αιώνα μ.Χ., την εποχή της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου της Εφέσου (451 μ.Χ.), η οποία επιβεβαίωσε το θεομητορικό δόγμα και ενίσχυσε τη λατρεία προς την Παναγία. Αρχικά, ο εορτασμός λάμβανε χώρα στις 13 Αυγούστου στα Ιεροσόλυμα, αλλά από το 460 μ.Χ. μεταφέρθηκε στις 15 Αυγούστου.

Παράδοση και Λαογραφία

Σε πολλά νησιά του Αιγαίου, όπως η Τήνος, η Πάρος και η Πάτμος, στολίζεται και περιφέρεται επιτάφιος προς τιμήν της Παναγίας, όπως γίνεται κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα για τον Χριστό. Σε πόλεις και χωριά σε όλη την Ελλάδα, οι εκκλησίες αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου γίνονται κέντρα λατρείας και χαράς, με παραδοσιακά πανηγύρια και γλέντια να ακολουθούν τη θρησκευτική τελετή.

Ο Δεκαπενταύγουστος, με το συνδυασμό θρησκευτικής ευλάβειας και λαϊκής γιορτής, κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των Ελλήνων, αποτελώντας μια γιορτή που φέρνει κοντά την οικογένεια και την κοινότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει και το Πάσχα.