Η επόμενη γενιά από εμβόλια με βάση το RNA θα περιέχει αυτοενισχυόμενο RNA (saRNA). Εάν ο όρος “αυτοενισχυόμενο RNA” ακούγεται τρομακτικός, έτσι θα έπρεπε να ακούγεται. Πιθανότατα φέρνει στο νου εικόνες από επιστημονικά πειράματα που πηγαίνουν πολύ στραβά.

Όπως συζητήθηκε σε προηγούμενο άρθρο, τα “εμβόλια mRNA” δεν γίνονται με αγγελιοφόρο RNA, αλλά με τροποποιημένο RNA (modRNA). Αυτά τα αποκαλούμενα εμβόλια είναι στην πραγματικότητα προϊόντα γονιδιακής θεραπείας (GTPs), καθώς το modRNA “πειράζει” το λογισμικό των κυττάρων μας. Δεν έχουμε καμία πιθανότητα να αποκτήσουμε επιρροή στο modRNA (ή στο saRNA) μετά την έγχυση.

Τι διακρίνει το saRNA από το modRNA;

Ο όρος “αυτοενισχυόμενο” είναι αυτονόητος: το saRNA αναπαράγεται επανειλημμένα, κάτι που δεν είναι φυσικό, καθώς το φυσικό mRNA μεταγράφεται πάντα (χωρίς εξαίρεση) από το DNA (αυτό ονομάζεται “κεντρικό δόγμα της μοριακής βιολογίας”).

Σε σύγκριση με το modRNA, μια μικρή ποσότητα saRNA οδηγεί σε αυξημένη ποσότητα παραγόμενου αντιγόνου. Μια δόση ένεσης με βάση το saRNA μπορεί να είναι αρκετή για να δημιουργήσει επαρκή αντισώματα έναντι ενός ιού.

Τόσο το saRNA, όσο και το modRNA αντιπροσωπεύουν το σχέδιο για μια ιική πρωτεΐνη, η οποία, αφού εισέλθουν στα κύτταρά μας, θα παραχθεί από τον κυτταρικό μας μηχανισμό (δηλαδή, τα ριβοσώματα).

Οι επιστήμονες δημιούργησαν τη γενετικά τροποποιημένη αλληλουχία modRNA αντικαθιστώντας τις φυσικές ουριδίνες με συνθετικές μεθυλ-ψευδουριδίνες, για να δημιουργήσουν μια μέγιστη ποσότητα ιικού αντιγόνου. Αυτή η τροποποίηση είναι η βάση των εμβολίων των Pfizer-BioNTech και Moderna για την COVID-19.

Σε αντίθεση με το modRNA, το saRNA δεν περιέχει μεθυλ-ψευδουριδίνες, αλλά ουριδίνες. Γιατί; Δεδομένου ότι το saRNA αυτοαντιγράφεται και οι συνθετικές μεθυλ-ψευδουριδίνες δεν είναι διαθέσιμες στα κύτταρά μας, το saRNA πρέπει να βασίζεται σε φυσικές ουριδίνες που υπάρχουν στα κύτταρά μας. Τα κύτταρά μας θα παράγουν ξένες πρωτεΐνες χρησιμοποιώντας τον δικό τους κυτταρικό μηχανισμό και τους δικούς τους φυσικούς πόρους – ο κύριος λόγος που αυτά τα κύτταρα τελικά εξαντλούνται.

Ωστόσο, αυτό προκαλεί ένα σημαντικό πρόβλημα: το mRNA είναι εξαιρετικά ασταθές και, ως εκ τούτου, έχει μόνο μικρή διάρκεια ζωής — πολύ μικρή για να παράγει επαρκή αντισώματα το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η δεύτερη διαφορά μεταξύ modRNA και saRNA.

Σε αντίθεση με το modRNA, το saRNA περιέχει μια πρόσθετη αλληλουχία για τη ρεπλικάση, καθώς το saRNA που καταστρέφεται (από RNΑσες) πρέπει να αντικατασταθεί από νέο saRNA.

Καθώς το φυσικό mRNA δεν θα αυτοαναπαραχθεί ποτέ, το saRNA αντιπροσωπεύει οπωσδήποτε ένα γενετικά τροποποιημένο RNA (modRNA). Με απλά λόγια, το saRNA είναι απλώς ένας άλλος τύπος modRNA.

Γιατί η αλλαγή σε saRNA;

Το saRNA είναι η πολιτική λύση: η ίδια ποσότητα (ή και περισσότερη) αντιγόνου σε μία μόνο δόση! Το κοινό πιθανότατα θα ενημερωθεί ότι λόγω των τακτικών μεταλλάξεων του ιού, οι ετήσιες προσαρμοσμένες ενισχυτικές θα συνεχίσουν να είναι απαραίτητες.

Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί πολυάριθμες προκλινικές και κλινικές μελέτες που εφαρμόζουν την τεχνολογία saRNA. Μια ανασκόπηση του 2023 στο περιοδικό Pathogens διαφημίζει τα εμβόλια saRNA ως “βελτιωμένα εμβόλια mRNA“. Το περιοδικό Vaccines δημοσίευσε μια περίληψη ευρημάτων πενταετούς μελέτης saRNA. Μόλις ολοκληρωθούν οι απαραίτητες κλινικές μελέτες, αυτά τα νέα εμβόλια μπορούν να εγκριθούν για χρήση. Αναμένεται ότι αυτή η διαδικασία θα είναι τόσο γρήγορη, όσο ήταν για τα εμβόλια κατά της COVID-19. Η διαδικασία έγκρισης θα γίνει απλούστερη, καθώς θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η τεχνική (modRNA σε νανοσωματίδια λιπιδίων) έχει ήδη εγκριθεί και ότι μόνο η αλληλουχία modRNA είναι διαφορετική. Ως εκ τούτου, αυτά τα νέα εμβόλια saRNA θα μπορούσαν να ενεθούν σε ένα ανυποψίαστο κοινό ανά πάσα στιγμή.

Ενώ η BioNTech πραγματοποίησε πειράματα με saRNA (BNT162c2), αλλά τελικά επικεντρώθηκε στο modRNA (BNT162b2), η Arcturus Therapeutics ήταν η πρώτη που ανακοίνωσε (το 2022) ότι το υποψήφιο εμβόλιό της για την COVID-19 saRNA ARCT-154 — τώρα το πιο προηγμένο εμβόλιο saRNA σε δοκιμές — ανταποκρίνεται στο πρωτεύον τελικό σημείο αποτελεσματικότητας σε μια μελέτη φάσης 3.

Στη μελέτη της Arcturus Therapeutics, οι συμμετέχοντες έλαβαν δύο δόσεις, η καθεμία περιείχε 5 μικρογραμμάρια saRNA. Αυτή είναι πολύ μικρότερη από τις συγκεντρώσεις modRNA που χρησιμοποιούνται από τις Pfizer-BioNTech (30 μικρογραμμάρια/δόση) και Moderna (100 μικρογραμμάρια/δόση).

Οι ενέσεις με saRNA δεν θα λύσουν τα προβλήματα των ενέσεων με modRNA

Όπως ανακαλύψαμε με το modRNA, η πρωτεΐνη ακίδας είναι δηλητηριώδης για το σώμα μας. Γνωρίζουμε ότι το modRNA έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή περισσότερων πρωτεϊνών ακίδας από όσες θα ήταν διαθέσιμες κατά τη διάρκεια μιας φυσικής μόλυνσης και γνωρίζουμε ότι οι επαναλαμβανόμενες ενισχυτικές δόσεις προκαλούν ανοσολογική ανοχή.

Σε σύγκριση με το modRNA, μια μικρή ποσότητα saRNA οδηγεί σε αυξημένη ποσότητα παραγόμενου αντιγόνου.

Η “δόση” του ιικού αντιγόνου που επιφέρουν τα τρέχοντα και μελλοντικά εμβόλια με βάση το RNA θα εμφανίσει μεγάλες διακυμάνσεις από το ένα άτομο στο άλλο, ανάλογα με τον τύπο κυττάρου που παράγει το επιθυμητό αντιγόνο, τη γενετική προδιάθεση, το ιατρικό ιστορικό και άλλους παράγοντες. Αυτό το γεγονός από μόνο του θα πρέπει να απαγορεύσει τη χρήση ενέσεων με βάση το RNA ως εμβολίων για υγιή άτομα.

Ένα άλλο αμφίβολο βήμα προς τα εμπρός: Από το γραμμικό στο κυκλικό saRNA

Καθώς τα ένζυμα αποικοδόμησης RNA (RNΑσες) είναι γνωστό ότι δρουν και από τα δύο άκρα του γραμμικού RNA, οι επιστήμονες προσπάθησαν να αποτρέψουν αυτά τα ένζυμα από το να κάνουν το φυσικό τους καθήκον – αποικοδόμηση mRNA που δεν χρειάζονται πλέον – και δημιούργησαν κυκλικό RNA. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αυξημένη σταθερότητα και αποτελεσματικότητα στη μετάφραση, ακολουθούμενη από παραγωγή αυξημένης ποσότητας του επιθυμητού αντιγόνου.

Είναι όμως αυτό πραγματικά ένα ακόμη βήμα προς τα εμπρός; Σκεφτείτε την αρνητική επίδραση της μακροχρόνιας παρουσίασης αντιγόνου. Λόγω των αυξημένων επιπέδων αντιγόνου, μία ένεση saRNA — είτε γραμμική είτε κυκλική — μπορεί να προκαλέσει ανεπιθύμητα συμβάντα συγκρίσιμα με επαναλαμβανόμενες (ενισχυτικές) δόσεις modRNA.

Η μακροχρόνια παρουσίαση ενός αντιγόνου είναι γνωστό ότι προκαλεί ανοσολογική ανοχή

Μετά τον εμβολιασμό, το σώμα μας παράγει αντισώματα, κυρίως ανοσοσφαιρίνη G (IgG), συμπεριλαμβανομένων των IgG1 και IgG4.

Τα εμβολιασμένα άτομα εμφανίζουν αλλαγή κατηγορίας αντισωμάτων ξεκινώντας με την τρίτη ένεση για την COVID-19 (την πρώτη αναμνηστική). Αυτό είναι από τα φλεγμονώδη αντισώματα IgG1 (που καταπολεμούν την πρωτεΐνη ακίδας) έως τα μη φλεγμονώδη αντισώματα IgG4 (που ανέχονται την πρωτεΐνη ακίδας). Τα αυξημένα επίπεδα αντισωμάτων IgG4, μακροπρόθεσμα, θα εξαντλήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα, προκαλώντας ανοσολογική ανοχή. Αυτό μπορεί να εξηγήσει τις λοιμώξεις από την COVID-19 μετά τον εμβολιασμό, τη μειωμένη ανοσολογική απόκριση σε άλλες ιογενείς και βακτηριακές λοιμώξεις και την επανενεργοποίηση των λανθάνοντων ιογενών λοιμώξεων. Μπορεί επίσης να προκαλέσει αυτοάνοσα νοσήματα και ανεξέλεγκτη ανάπτυξη καρκίνου.

Συγκεκριμένα, οι μακροχρόνιες αποκρίσεις IgG4 έχουν συσχετιστεί σημαντικά με ενέσεις με βάση το RNA, ενώ τα άτομα με λοίμωξη COVID-19 πριν από τον εμβολιασμό δεν εμφάνισαν αυξημένα επίπεδα IgG4, ακόμη και όταν έλαβαν εμβόλιο μετά τη μόλυνση.

Αυτή η παρατήρηση σαφώς δυσφημεί την πολιτική του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι — αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ανοσία έναντι νέων ιών (αγνοώντας εντελώς την πραγματικότητα της διασταυρούμενης ανοσίας) — οι άνθρωποι θα πρέπει να εμβολιάζονται πριν έρθουν σε επαφή με τον ιό.

Οι ενέσεις με βάση το RNA αναγνωρίζονται ως προϊόντα γονιδιακής θεραπείας

Ακατανόητα, οι ενέσεις με βάση το RNA για την προστασία από μολυσματικές ασθένειες ονομάστηκαν “εμβόλια”, γεγονός που επέτρεψε τον αποκλεισμό τους από τους αυστηρούς κανονισμούς για τα προϊόντα γονιδιακής θεραπείας (GTPs). Και πάλι, αυτό συνέβη χωρίς να παρέχεται στο κοινό καμία επιστημονική αιτιολόγηση.

Λεπτομέρειες σχετικά με τα ρυθμιστικά ζητήματα των εμβολίων που βασίζονται σε RNA αναφέρονται σε εξαιρετικές και περιεκτικές ανασκοπήσεις από τους Guerriaud & Kohli και Helene Banoun.

Το 2014, ο Uğur Şahin, ήδη Διευθύνων Σύμβουλος της BioNTech, συνέγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nature σχετικά με την ανάπτυξη μιας νέας κατηγορίας φαρμάκων, “θεραπευτικών που βασίζονται σε mRNA”. Οι συγγραφείς έγραψαν, “Θα περίμενε κανείς ότι η ταξινόμηση ενός φαρμάκου mRNA είναι βιολογική, γονιδιακή θεραπεία ή θεραπεία σωματικών κυττάρων”.

Το 2021, ο συγγραφέας της αλληλογραφίας που δημοσιεύτηκε στο Genes & Immunity περιέγραψε τα εμβόλια με βάση το RNA που δημιουργήθηκαν από τη Moderna και τις Pfizer-BioNTech ως “μια σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της γονιδιακής θεραπείας” και “μια μεγάλη ευκαιρία για τον FDA και τον EMA να αναθεωρήσουν την ανάπτυξη φαρμάκων για να γίνει πιο ευέλικτη και λιγότερο χρονοβόρα”.

Δύο ανησυχητικές πληροφορίες ήρθαν τώρα στο φως:

• Το μολυσματικό DNA προκύπτει από την αλλαγή των Pfizer-BioNTech στη διαδικασία παραγωγής μετά την ολοκλήρωση της κλινικής δοκιμής του BNT162b2 (Comirnaty) C4591001. Αρχικά (Διαδικασία-1), το modRNA των Pfizer-BioNTech παρήχθη με in-vitro μεταγραφή από συνθετικό DNA και ενισχύθηκε με PCR (αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης). Ωστόσο, για να κλιμακωθεί η παραγωγή (βλ. γρήγορες αποκρίσεις σε αυτή τη μελέτη του BMJ), το DNA που κωδικοποιεί το modRNA κλωνοποιήθηκε σε βακτηριακά πλασμίδια (Διαδικασία-2). Με απλά λόγια, η κλινική δοκιμή διεξήχθη σε παρτίδες Διαδικασίας-1, αλλά οι πληθυσμοί του κόσμου έλαβαν παρτίδες Διαδικασίας-2.

Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα που έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να εμβολιαστούν έλαβαν ένεση με μια ουσία διαφορετική από αυτή που είχε εγκριθεί από ρυθμιστικούς φορείς και για την οποία είχαν συναινέσει.

• Λεπτομερείς αναλύσεις αλληλουχίας αποκάλυψαν ότι το πλασμίδιο-DNA στις δόσεις των Pfizer-BioNTech και Moderna για την COVID-19 περιέχει μια αλληλουχία ζευγών 72 βάσεων του προαγωγέα του Ιού Πιθήκου-40 (SV40), ο οποίος είναι ευρέως γνωστό ότι ενισχύει τη μεταφορά του πλασμιδικού DNA στον πυρήνα.

Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι οι ενέσεις για την COVID-19 που βασίζονται σε RNA περιέχουν DNA.

Η τεχνολογία που βασίζεται σε RNA – ειδικά όταν εφαρμόζεται ως εμβόλια σε υγιή άτομα – είναι αδικαιολόγητη και ανήθικη. Ανεξάρτητα από τον τραγικό αριθμό ανεπιθύμητων συμβάντων ή τα υπερβάλλοντα ποσοστά θνησιμότητας, το πρόβλημα είναι η τεχνική και τα ίδια προβλήματα θα εμφανιστούν σε όλα τα μελλοντικά “εμβόλια” που βασίζονται στο RNA.

1. Η τεχνολογία “εμβολίων” που βασίζεται σε RNA έρχεται σε αντίθεση με την κεντρική ιδέα της εξέλιξης τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια. Ενώ τα εγχυόμενα modRNA και saRNA παράγουν αντιγόνα χωρίς διακοπή, στην πραγματικότητα, η σύντομη διάρκεια ζωής του φυσικού αγγελιαφόρου RNA (mRNA) αποτελεί προϋπόθεση για υγιείς και συγκεκριμένες κυτταρικές λειτουργίες (Η μικρή διάρκεια ζωής του mRNA επιτρέπει στα κύτταρα μας να προσαρμοστούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και να αποφύγουν την παραγωγή περιττών πρωτεϊνών).
2. Μια υπόθεση της τεχνολογίας “εμβολίων” που βασίζεται σε RNA – ότι όλα τα κύτταρα του σώματός μας πρέπει να παράγουν μια ξένη ιική πρωτεΐνη – έρχεται σε αντίθεση με θεμελιώδεις βιολογικές αρχές, όπως η διάκριση μεταξύ των δικών μας κυττάρων και των ξένων εισβολέων, και θα έχει ως αποτέλεσμα το ανοσοποιητικό μας σύστημα να επιτεθεί στα δικά μας κύτταρα.
3. Το RNA μπορεί να μεταγραφεί αντίστροφα σε DNA, ακόμη και χωρίς την παρουσία ανάστροφης μεταγραφάσης (π.χ. από στοιχεία LINE1 που υπάρχουν στο γονιδίωμα/DNA μας). Η μόλυνση του DNA (σε εμβόλια που βασίζονται στο RNA) είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Καθώς τόσο το RNA, όσο και το DNA μπορούν να ενσωματωθούν στο ανθρώπινο γονιδίωμα, τα λεγόμενα “εμβόλια” που βασίζονται στην τεχνολογία RNA είναι στην πραγματικότητα προϊόντα γονιδιακής θεραπείας.

Δεν είναι σε καμία περίπτωση δικαιολογημένη η υποβολή των GTP που βασίζονται σε RNA για ιατρική χρήση σε αυστηρούς ελέγχους, αλλά να αποκλείονται τα GTP που βασίζονται σε RNA και ονομάζονται “εμβόλια” από αυτούς τους κανονισμούς, παρόλο που προορίζονται για το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού. Ακόμη και σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, κανείς δεν πρέπει να εξαναγκάζεται για να του γίνει ένεση καμίας ουσίας — και λιγότερο απ’όλους από πολιτικούς…

Τι μας δίδαξε ο COVID-19 για την επιστήμη, την πολιτική και την κοινωνία;

Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες ονειρευόντουσαν να χειριστούν ανθρώπινο “λογισμικό” — δηλαδή DNA ή RNA. Ηθικά, ο χειρισμός του DNA ήταν πάντα ταμπού. Εκ των υστέρων, η COVID-19 μπορεί να αντιπροσωπεύει την αυγή των “εμβολίων” που βασίζονται σε RNA και το τέλος του ταμπού κατά του χειρισμού του ανθρώπινου DNA.

Σε ένα σχόλιο του 2023 στο Journal of Evaluation in Clinical Practice, οι συγγραφείς έγραψαν ότι από τις πρώτες μέρες της πανδημίας, ήταν προφανές ότι ορισμένοι επιστήμονες με επιρροή και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι δαιμονοποίησαν τις αντίθετες επιστημονικές απόψεις και στοιχεία που προσφέρουν μια δεύτερη γνώμη. Παρά τα αντιφατικά στοιχεία, οι εθνικοί πολιτικοί διαβεβαίωσαν το κοινό ότι υιοθετούσαν πολιτικές για την COVID-19 “ακολουθώντας την επιστήμη”. Ωστόσο, η επιστημονική συναίνεση επιτεύχθηκε μόνο με την καταστολή της επιστημονικής συζήτησης.

Θυμηθείτε: Όταν επιτρέπονται οι ερωτήσεις, είναι επιστήμη. όταν δεν επιτρέπονται, είναι προπαγάνδα…

Οι λεγόμενοι “ειδικοί” που επιλέχθηκαν από πολιτικούς μας είπαν ότι πρέπει να εμβολιαζόμαστε για να μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε έναν νέο αναπνευστικό ιό. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την επιστήμη του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος. Τα ανοσοποιητικά μας συστήματα είναι δυναμικά και μπορούν να καθαρίσουν έναν ιό που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ. Μπορούν επίσης να αναπτύξουν διασταυρούμενη ανοσία για τον εντοπισμό παραλλαγών, ακόμη και αν ο ιός μεταλλάσσεται.

Ωστόσο, δεδομένου ότι τα εμβόλια που βασίζονται σε RNA θα παράγουν ένα μόνο αντιγόνο, το ανοσοποιητικό μας σύστημα στερείται της δυνατότητας ανάπτυξης διασταυρούμενης ανοσίας έναντι των παραλλαγών του ιού. Αυτό ισχύει, ειδικότερα, για ιούς του αναπνευστικού που εμφανίζουν υψηλό ποσοστό μετάλλαξης. Μακροπρόθεσμα, αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση τόσο της συχνότητας, όσο και της σοβαρότητας των μολυσματικών ασθενειών. Έτσι, οι πολιτικοί που ενδιαφέρονται να προστατεύσουν τον πληθυσμό από μελλοντικές λοιμώξεις θα ήταν καλό να προσφέρουν προγράμματα υγείας που ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα πριν από τις εποχικές λοιμώξεις.

Οι επιστήμονες δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς να κατευθύνουν το modRNA ή το saRNA σε έναν συγκεκριμένο τύπο κυττάρου ή πώς να σταματήσουν τη μετάφραση του χορηγούμενου RNA. Ωστόσο, συνεχίζουν να μελετούν πώς μπορεί να αυξηθεί περαιτέρω η σταθερότητα του εγχυόμενου RNA και η ποσότητα του παραγόμενου αντιγόνου. Η τρέχουσα ανάπτυξη της τεχνολογίας εμβολίων με βάση το RNA θυμίζει το ποίημα “Ο Μαθητευόμενος Μάγος”, το οποίο έγραψε ο Γερμανός ποιητής Johann Wolfgang von Goethe πριν από 200 και πλέον χρόνια:

“Τα πνεύματα, τα οποία εμφάνισα απρόσεκτα, δεν είναι μαγικά δεμένα με τη δύναμή μου”…