Η Ελλάδα αποδυναμώνει τις Ένοπλες Δυνάμεις της υποστηρίζοντας την Ουκρανία

Με αμείωτο ρυθμό η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη ότι η αποστολή όπλων και οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία αφορά κυρίως εξοπλιστικά υλικά που θεωρούνται «παρωχημένα» ή «μη αναγκαία», προκειμένου να αποδείξει την αδιάλειπτη στήριξή της στο Κίεβο. Η στρατηγική αυτή φαίνεται να έχει ως στόχο να ισχυριστεί ότι η χώρα μας στηρίζει την Ουκρανία, χωρίς να διακινδυνεύει σοβαρά την ετοιμότητα των δικών της Ενόπλων Δυνάμεων. Ωστόσο, η αλήθεια φαίνεται να είναι αρκετά πιο περίπλοκη και αμφιλεγόμενη.

Ταυτόχρονα, η Ευρώπη έχει καταβάλει έναν τεράστιο οικονομικό αντίκτυπο στην Ουκρανία, με ποσά που ξεπερνούν τα δισεκατομμύρια, ενώ οι συζητήσεις για την αποστολή στρατιωτών και άλλων ενισχύσεων συνεχίζονται. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, παρά τη σημαντική βοήθεια που έχει λάβει, απέρριψε πρόσφατα, λίγο μετά τα Χριστούγεννα, την πρόταση για κατάπαυση του πυρός, όπως αποκάλυψε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν. Η απόφαση αυτή ήρθε παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις από τη διεθνή κοινότητα για έναν τερματισμό των εχθροπραξιών.

Πριν από λίγες εβδομάδες, στο τέλος Νοεμβρίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον νέο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, επανέλαβε τη δέσμευση της Ελλάδας να στηρίξει την Ουκρανία. Και ενώ αυτή η ρητορική φαίνεται να αποτελεί μέρος της στρατηγικής της κυβέρνησης για να «σταθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας», οι τελευταίες αποφάσεις εγείρουν σημαντικά ερωτήματα.

Ακριβώς αυτό συνέβη με την απόφαση να παραχωρηθούν στην Ουκρανία 24 αντιαεροπορικοί πύραυλοι τύπου Sea Sparrow. Η είδηση, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή», δεν διαψεύστηκε από το Μαξίμου ούτε από τα κυβερνητικά στελέχη. Όπως ανέφεραν κυβερνητικοί κύκλοι, οι πύραυλοι αυτοί θεωρούνται «επιχειρησιακά μη αναγκαίοι» για τις ανάγκες της ελληνικής άμυνας, με την κυβέρνηση να επισημαίνει ότι η αποστολή τους στην Ουκρανία δεν θα επηρεάσει τις αποτρεπτικές δυνατότητες των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Με απλά λόγια, η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να «αποψιλώνει» τις ένοπλες δυνάμεις της, παραχωρώντας όπλα που θεωρεί περιττά ή παρωχημένα, προκειμένου να ενισχύσει τις δυνάμεις του Κιέβου. Η κυβέρνηση, μάλιστα, προσπαθεί να «πλασάρει» αυτήν τη στρατηγική ως μέρος της υποτιθέμενης «σωστής πλευράς της ιστορίας», χωρίς να εξηγεί πλήρως τις επιπτώσεις αυτής της απόφασης για την εθνική ασφάλεια και την αμυντική ικανότητα της χώρας.

Η πολιτική αυτή, ενώ προσπαθεί να καλύψει το κενό της δημόσιας γνώμης με μια ευχάριστη αφήγηση περί υποστήριξης στους Ουκρανούς, δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες για το μέλλον των ελληνικών αμυντικών δυνατοτήτων και τις συνέπειες που ενδέχεται να έχει αυτή η στρατηγική στην εθνική ασφάλεια. Είναι σαφές ότι, ενώ η κυβέρνηση επιμένει να τονίζει τη στήριξη στην Ουκρανία, η πραγματική φύση αυτών των αποφάσεων και η ανισότητα ανάμεσα σε πολιτική ρητορική και πρακτική ενδέχεται να προκαλέσουν περισσότερα ερωτήματα παρά να προσφέρουν σαφείς απαντήσεις.