Φανταστείτε να σας έλεγαν: «Θα σας δέσουμε τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια. Θα σας κλείσουμε το στόμα και τα αυτιά. Δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα. Θα τα αναλάβουμε όλα εμείς. Και θα σας πάμε σε έναν κόσμο χωρίς έγνοιες, χωρίς βάσανα. Σαν να ζείτε στον παράδεισο». Τι θα απαντούσατε;
Κάπως έτσι λειτουργεί το δόλωμα στους ανθρώπους που παρασύρονται στον κόσμο των ναρκωτικών. Μια υπόσχεση φυγής, ανακούφισης, «ευτυχίας». Κι όμως, πίσω απ’ όλα αυτά, καραδοκεί η κόλαση. Όταν το καταλάβουν τα ίδια τα θύματα και οι οικογένειές τους, συχνά είναι ήδη παγιδευμένοι — και η επιστροφή δεν είναι εύκολη.
Αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει και με τον Προσωπικό Αριθμό. Μια νέα «σωτηρία» προβάλλεται από εκείνους που προωθούν την ψηφιακή εποχή, ντυμένη με χρώματα τάξης, ασφάλειας και εξυπηρέτησης. Μας λένε πως όλα θα γίνουν πιο απλά, πιο εύκολα. Αρκεί να παραδώσουμε κάτι πολύ βασικό: την ταυτότητά μας ως ελεύθερα, αυτεξούσια πρόσωπα. Να γίνουμε ένας αριθμός, προσαρμόσιμος στις διαθέσεις και τις στρατηγικές των ισχυρών.
Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Θυμηθείτε τι μας είπαν για τα μνημόνια, για την πανδημία, για τα εμβόλια. Πόσα ειπώθηκαν και πόσα αποσιωπήθηκαν. Θυμηθείτε την τραγωδία των Τεμπών και τις απόπειρες να ξεχαστεί σαν να ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Και τώρα, ένας ακόμα μηχανισμός ελέγχου εμφανίζεται, με το χαμόγελο της τεχνολογικής προόδου. Ο ΠΑ.
Ακόμα κι αν κάποιος δεν πείθεται από τους νόμους ή τις πολιτικές, του δείχνουν τους «σωστούς ανθρώπους» να δίνουν το παράδειγμα. Ο Παπαστεργίου δηλώνει ορθόδοξος. Ο Αρχιεπίσκοπος και πολλοί ιεράρχες στέκονται στο πλευρό της κυβέρνησης, στηρίζοντας τον ΠΑ. Κι όμως, πόσες φορές στο παρελθόν δεν τους είδαμε να συμμετέχουν ενεργά ή σιωπηλά σε αποφάσεις που τσάκισαν τον λαό;
Δεν είναι μόνο ότι έβαλαν πλάτη. Είναι ότι, κάθε φορά που οι κυβερνώντες χρειάζονταν ένα πνευματικό άλλοθι, η Εκκλησία ήταν παρούσα. Είτε δίπλα στον Παπανδρέου, είτε στον Σαμαρά, στον Τσίπρα ή στον Μητσοτάκη. Πάντα μια εικόνα ενότητας, την ώρα που η κοινωνία διαλυόταν.
Και τα ανταλλάγματα; Όταν ο Αρχιεπίσκοπος νόσησε από κορωνοϊό, η φροντίδα ήρθε άμεσα: μονοκλωνικά αντισώματα και πλήρης ανάρρωση σε λίγες μέρες. Την ίδια ώρα, απλοί πολίτες αφέθηκαν στην τύχη τους. Ο δικηγόρος Νίκος Αντωνιάδης καταγγέλλει ακόμα και πρωτόκολλα που επέσπευδαν τον θάνατο ασθενών. Όχι τυχαία — αλλά στο όνομα μιας «μεγάλης ιδέας»: να μειωθεί ο πληθυσμός. Και αν δεν είναι αυτό, τότε είναι σίγουρα για την απόλυτη διαδικασία ελέγχου κάθε κίνησής μας. Κι εμείς, πρώτοι στη λίστα.
Μέσα σ’ όλα αυτά, ο Προσωπικός Αριθμός αναδεικνύεται ως το απόλυτο εργαλείο ελέγχου. Δεν είναι απλώς τεχνικό μέτρο. Είναι η είσοδος σε μια νέα εποχή όπου δεν θα μας παρακολουθούν μόνο — θα μας καθοδηγούν, θα μας ελέγχουν, θα μας ορίζουν.
Υπάρχει μια φράση που αποδίδεται στον Άγιο Ειρηναίο Λουγδούνου: ότι ακόμα και στην εποχή του Αντιχρίστου θα υπάρχει Ιεραρχία — απλώς θα είναι με το μέρος του. Κι αν κοιτάξουμε γύρω μας σήμερα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι μπορεί να εννοούσε.
Η Εκκλησία δεν παραδέχεται πως εκτελεί εντολές. Υποστηρίζει πως ακολουθεί τις νομικές εισηγήσεις του συμβούλου της, ο οποίος αποφάνθηκε πως ο ΠΑ δεν αποτελεί πνευματικό ζήτημα. Είναι λέει καθαρά νομικό θέμα.
Όμως πότε ο Νομικός Σύμβουλος έγινε αυθεντία πάνω από τον Χριστό, τους Αποστόλους, τους Πατέρες, τους Αγίους; Πότε άκυρα έγιναν τα κείμενα του Μητροπολίτη Κερκύρας, του Προηγουμένου των Μετεώρων ή οι λόγοι των Αγιορειτών; Και τι να πούμε για τις προφητείες των Αγίων Πορφυρίου και Παϊσίου;
Όλοι τους μιλούν ξεκάθαρα: το θέμα δεν είναι τυπικό, είναι πνευματικό. Είναι θέμα συνείδησης, ελευθερίας, ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο ΠΑ παραβιάζει το αυτεξούσιο, το θεϊκό χάρισμα του να είμαστε πρόσωπα κι όχι αριθμοί.
Κι όμως, η στάση της Ιεραρχίας δείχνει πως στη ζυγαριά δεν βαραίνει η ελευθερία του ανθρώπου, αλλά οι πιέσεις της εξουσίας. Ακόμα και το Άγιο Όρος, που στο παρελθόν κρατούσε άλλη γραμμή, σήμερα έχει λυγίσει. Γιατί; Γιατί, όπως λέγεται, έπεσε χρήμα. Όχι τριάντα αργύρια όπως στον Ιούδα. Εδώ μιλάμε για εκατομμύρια.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι πια αν υπάρχει προδοσία. Είναι πώς δεν την βλέπουν. Και πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η στάση, αυτή η «συνοδοιπορία» με την εξουσία, τους εκθέτει — και τους απομακρύνει από εκείνους που πραγματικά πιστεύουν.
Αλλά ίσως τελικά να ισχύει αυτό που λέγεται εδώ και χρόνια: τα λεφτά είναι πολλά. Και ίσως, στην περίπτωση της Ιεραρχίας, να είναι περισσότερα κι από του Αγίου Όρους.
