Η κοινωνία ξεσηκώνεται – Η φωνή των πολιτών δυναμώνει

Ο αγανακτισμένος πολίτης βγαίνει στους δρόμους, διεκδικώντας το δίκιο του χωρίς κομματικές ταμπέλες και πολιτικές σκοπιμότητες. η λαϊκή δυσαρέσκεια μετατρέπεται σε ισχυρό μήνυμα προς κάθε εξουσία.

Από την ελπίδα στην αμφισβήτηση – η αλλαγή στην αντίληψη των πολιτών

Μέχρι το 2010 υπήρχε η πεποίθηση, ή έστω η ψευδαίσθηση, ότι ο πολίτης είχε ακόμα λόγο στη διαμόρφωση της κοινωνίας και της χώρας του. η εναλλαγή των κυβερνήσεων δεν σήμαινε μόνο μια τυπική διαδικασία, αλλά και μια έμμεση εγγύηση ότι η εξουσία θα λειτουργεί υπέρ του λαού. το κοινωνικό συμβόλαιο μπορεί να ήταν ατελές, όμως εξασφάλιζε τα στοιχειώδη. υπήρχε η ελπίδα πως με σκληρή δουλειά, οι συνθήκες ζωής θα βελτιώνονταν – η δυνατότητα να καλύπτεις τις βασικές σου ανάγκες, να έχεις ένα σπίτι, να ζεσταίνεσαι τον χειμώνα.

Από την κρίση στην αδικία – το βάρος στις πλάτες των πολλών

Η ζωή για τον μέσο πολίτη δεν ήταν ποτέ τέλεια, αλλά υπήρχαν περιθώρια ελπίδας και προοπτικής. με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την επιβολή των μνημονίων, όλα ανατράπηκαν. το εισόδημα καταποντίστηκε, η ανεργία εκτοξεύθηκε, και η ύφεση διέλυσε όχι μόνο την οικονομία, αλλά και το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς.

Η κρίση δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά και βαθιά ηθική. το τίμημα το πλήρωσαν εκείνοι που δεν είχαν καμία ευθύνη, οι απλοί άνθρωποι που δεν «τα έφαγαν» μαζί με τους πολιτικούς και τα επιχειρηματικά συμφέροντα. οι τράπεζες, οι όμιλοι και τα στελέχη που ευνοήθηκαν από τη διαφθορά κράτησαν τα κέρδη τους, ενώ ο πολίτης σηκώνει ακόμα το δυσβάσταχτο βάρος. και συνεχίζει να πληρώνει τις συνέπειες…

Οι ψεύτικες υποσχέσεις και η σκληρή πραγματικότητα

Παρά τις δυσκολίες, ο έλληνας πολίτης πίστευε ακόμα στη δημοκρατία και τους θεσμούς της. αναζητώντας διέξοδο, δοκίμασε κάθε πολιτική επιλογή, άκουσε κάθε ατζέντα, ψήφισε ακόμα και σχήματα απελπισίας. έστειλε μέχρι και τους λεβέντηδες στη βουλή, ελπίζοντας σε μια αλλαγή.

Όμως, όσο κι αν άλλαζαν οι κυβερνήσεις, οι πολιτικοί έμεναν αδρανείς, ενώ η κοινωνία και η οικονομία διαλύονταν. αντί να δώσουν λύσεις, έδειχναν με το δάχτυλο κάποιους τρίτους ως υπεύθυνους – την Ε.Ε., τις αγορές, το βερολίνο. την ίδια στιγμή, φόρτωναν στον απλό πολίτη το βάρος της κρίσης, αποκαλώντας τον τεμπέλη, φοροφυγά, «ψεκασμένο», συνυπεύθυνο για τη χρεοκοπία.

Και τον έπειθαν να κάνει υπομονή. του έλεγαν πως, αν αντέξει λίγο ακόμα, αν πιει το πικρό φάρμακο των μνημονίων, θα θεραπευτεί. πως μετά την κρίση, η οικονομία θα ανακάμψει, το κράτος θα γίνει επιτέλους λειτουργικό, και η ζωή του θα επιστρέψει στην κανονικότητα – ακόμα καλύτερη από πριν.

Η χώρα στο έλεος της διαφθοράς – η δημοκρατία σε αποσύνθεση

Ο κόσμος υπέφερε, ενώ οι τράπεζες και το σαθρό σύστημα της αρπαγής έμεναν στο απυρόβλητο. οι μικρομεσαίοι σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος, δεχόμενοι μια άνευ προηγουμένου επίθεση, πρωτοφανή για δυτική χώρα σε καιρό ειρήνης. όμως, παρά τις θυσίες, τίποτα δεν άλλαξε.

Τα μνημόνια έφυγαν, αλλά το εισόδημα των πολιτών κατρακύλησε σε επίπεδα βουλγαρίας. η οικονομία διαλύθηκε και η χώρα μετατράπηκε σε φθηνό ξενοδοχείο για μαζικό τουρισμό και real estate ευκαιριακών επενδυτών, χωρίς κανόνες και όρια. η διαφθορά ρίζωσε ακόμα βαθύτερα, αλλάζοντας απλώς μορφή και πρόσωπα.

Η χαριστική βολή ήρθε με την πλήρη αποσύνθεση των θεσμών που θα έπρεπε να στηρίζουν τη δημοκρατία. η δικαιοσύνη ταυτίστηκε με το μέγαρο μαξίμου, ενώ ο κρατικός μηχανισμός – από την ΕΛ.ΑΣ. και την πυροσβεστική μέχρι την ΕΡΤ και την ΕΥΠ – μετατράπηκε σε εργαλείο εξυπηρέτησης της εξουσίας. το βαθύ κράτος έφτασε σε πρωτοφανή μεταπολιτευτικά επίπεδα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε από νωρίς ποιους υπηρετεί: πολυεθνικές, ισχυρούς διαπλεκόμενους και οικονομικές ελίτ και όμως, αυτό δεν ξάφνιασε κανέναν δεν έκανε καμία εντύπωση πως μια κυβέρνηση που φροντίζει για τη συγκέντρωση πλούτου στους λίγους δεν δίνει καμία μάχη για τους πολλούς.

Τα Τέμπη ως ορόσημο – η κοινωνία απέναντι στην εξουσία

Μέχρι το έγκλημα των Τεμπών, η κοινωνία υπέμενε. στις 28 φεβρουαρίου 2023, όμως, δεν θρηνήσαμε μόνο 57 αθώες ψυχές. εκείνο το βράδυ σηματοδότησε τη μετωπική σύγκρουση δύο κόσμων: της κυβέρνησης και της κοινωνίας. ήταν η στιγμή που ο πολίτης συνειδητοποίησε πως η εξουσία δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα – ούτε καν στους νεκρούς.

Τα Τέμπη έγιναν σύμβολο της αδικίας. ο κόσμος ταυτίστηκε με την απόγνωση των οικογενειών, τον πόνο των γονιών, το τραγικό τέλος των θυμάτων. έμαθε πως οι νεκροί πετάχτηκαν σε χωράφια και χωματερές, για να χαθούν τα ενοχοποιητικά στοιχεία, ώστε η κυβέρνηση να βγει αλώβητη.

Για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, ο πολίτης είδε ότι απλοί άνθρωποι – πονεμένες μάνες, χαροκαμένοι πατεράδες, μαυροφορεμένοι σύζυγοι – μπορούν να σταθούν απέναντι στην υπεροψία και την ασυδοσία της εξουσίας.

Η κοινωνία αποφάσισε πως «ως εδώ!». η χυδαία παράσταση με τις παράνομες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, τα εξευτελισμένα ΜΜΕ και τη χειραγωγημένη δικαιοσύνη έφτασε στο τέλος της. οι πολίτες δεν είναι πλέον θεατές – είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Ο λαός στους δρόμους – η φωνή της κοινωνίας δεν φιμώνεται

Σήμερα, οι προδομένοι από τους θεσμούς πολίτες διαδηλώνουν. αυτοί που η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι υπηρέτες της αποκαλούν «ακροαριστερούς», «ακροδεξιούς», «όχλο» και «εχθρούς της δημοκρατίας». όμως, στην πραγματικότητα, είναι οι απλοί άνθρωποι που απαιτούν περισσότερη δημοκρατία.

Ο μέσος έλληνας πολίτης βγαίνει στον δρόμο χωρίς κομματικές ταυτότητες, χωρίς να περιμένει καθοδήγηση από πολιτικούς που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. δεν είναι πιόνι κανενός και δεν περιμένει λύσεις από μια αντιπολίτευση που δεν εμπνέει. η κοινωνία, και όχι οι πολιτικοί, απονομιμοποιεί την κυβέρνηση.

Σήμερα, οι πολίτες βγαίνουν στους δρόμους για να απαιτήσουν αλλαγή. και αυτή τη φορά, δεν θα σωπάσουν.

Τα Τέμπη δεν ξεχνιούνται – η κοινωνία απαιτεί δικαιοσύνη

Ο μέσος έλληνας πολίτης δεν ξεχνά. το 82% των πολιτών θεωρεί ότι το δυστύχημα των τεμπών είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα της εποχής. επτά στους δέκα πιστεύουν πως δεν έχει γίνει ουσιαστική διερεύνηση και απόδοση ευθυνών. το ίδιο ποσοστό εκτιμά πως η δικαιοσύνη δεν θα αποδοθεί ποτέ.

Η κυβέρνηση απέτυχε να πείσει. Οκτώ στους δέκα δηλώνουν απογοητευμένοι από τις προσπάθειες διαλεύκανσης της υπόθεσης. και η κοινωνία δεν μένει αδρανής – το 60% των πολιτών σκοπεύει να βγει στους δρόμους. οι διαδηλώσεις δεν είναι μια απλή αντίδραση, αλλά μια ξεκάθαρη απαίτηση: αλήθεια, δικαιοσύνη, αλλαγή.