Όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι με τον Βορίδη στο τιμόνι του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής το πρόβλημα των παράνομων αφίξεων θα ελεγχθεί μάλλον καλά θα κάνουν να γυρίσουν πλευρό και να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Το πρόβλημα όχι μόνο δεν ελέγχεται, αλλά επιτείνεται σε σημείο που σύντομα θα λέμε τι Βορίδης, τι… Καιρίδης.
Και πράγματι, η πολιτική των δύο δεν έχει καμία διαφορά, αλλά επί της ουσίας δεν θα μπορούσε να έχει, ακόμα και αν ο Βορίδης είχε πράγματι συντηρητικές αντιλήψεις και την αποφασιστικότητα να επιβάλει μια πιο αυστηρή πολιτική στις λαθραίες εισόδους.
Ο Βορίδης, βεβαίως, δεν ανήκει σε αυτή τη κατηγορία. Υποδύεται τον συντηρητικό, ενώ η πραγματική του ιδεολογική ταυτότητα γράφει με κεφαλαία γράμματα «Υπάλληλος του μητσοτακισμού». Οπότε κάνει ό,τι του λέει το αφεντικό του. Όμως και άλλος να ήταν, με αγνότερες προθέσεις και πατριωτική συνείδηση, δεν θα μπορούσε να πετύχει πολλά πράγματα. Ακριβώς επειδή η μεταναστευτική πολιτική στην Ελλάδα δεν αποφασίζεται από επιμέρους πρόσωπα (υπουργούς), ούτε μπορεί να λάβει εθνικά χαρακτηριστικά έξω από τις προαποφασισμένες ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Τα περιθώρια ευελιξίας είναι ελάχιστα, ειδικά με έναν πρωθυπουργό όπως ο Μητσοτάκης.
Η μεταναστευτική πολιτική, δηλαδή, υπαγορεύεται στη χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς και εφαρμόζεται χωρίς παρεκκλίσεις, αφού δεν αμφισβητείται από ελληνικής πλευράς η κεντρική φιλοσοφία του αφηγήματος: Η ευεργετική επίδραση ενός «μπολιάσματος» του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού με αλλογενείς και αλλόθρησκους εποίκους, όπως ακριβώς την ανέπτυξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην ελληνική Βουλή την εποχή που διαφήμιζε τη woke ατζέντα: Να φέρουμε τους «πρόσφυγες» για να αναταχθούμε δημογραφικά και να λύσουμε το Ασφαλιστικό…
Σήμερα οι αναφορές στον «δικαιωματισμό» και στη συμπεριληπτικότητα μπορεί να έχουν μειωθεί ως αποτέλεσμα της έλευσης Τραμπ, αλλά η πολιτική στο Μεταναστευτικό παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει περιέλθει σε μακράν χειρότερη θέση σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες στους δείκτες της μεταναστευτικής πίεσης, όπως φανερώνει και ο επίσημος χάρτης της Eurostat, που βλέπετε στο πάνω μέρος της σελίδας. Γιατί η πίεση του εποικισμού δεν μετριέται βεβαίως με τον απόλυτο αριθμό των αφίξεων, όπως θέλουν να λένε οι Γερμανοί, που εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως αναξιοπαθούντες και ετοιμάζονται να μας φορτώσουν το δικό τους…περίσσευμα, αλλά με το κλάσμα που δημιουργεί αυτός ο αριθμός σε σχέση με τον υπάρχοντα πληθυσμό μιας χώρας. Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα οι 100.000 μετανάστες ετησίως στη Γερμανία των 80 εκατομμυρίων κατοίκων και εντελώς άλλο στην Ελλάδα, όπου ο πληθυσμός με το ζόρι ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια.
Η Ελλάδα, λοιπόν, στις μέρες μας (τα στοιχεία του χάρτη της Eurostat είναι μόλις του περασμένου Μαρτίου και αφορούν το 2024) αναγορεύτηκε σε θλιβερή πρωταθλήτρια «καταγεγραμμένων εισόδων» παράτυπων μεταναστών, καθώς αναλογούν 6,6 αιτούντες άσυλο σε 1.000 μόνιμους κατοίκους, όταν στη γειτονική Ιταλία το ανάλογο νούμερο είναι μόλις 2,6/1.000.
Αυτή ακριβώς η πίεση, όταν συνδυάζεται με κάποια αρνητικά δημογραφικά δεδομένα, όπως η ακραία υπογεννητικότητα (κάτω από 1,5 γεννήσεις ανά γυναίκα), ισχυρό ρεύμα αποδημίας (brain drain) και παράλληλη αύξηση του προσδόκιμου ζωής, δημιουργεί ένα εκρηκτικό δημογραφικό κοκτέιλ, που παραπέμπει σε «εξαφανίσεις» λαών, όπως τις έχουμε διαπιστώσει σε αρκετά ιστορικά παραδείγματα. Πρακτικά, δηλαδή, η Ελλάδα θα μείνει πιθανότατα ως γεωγραφικός χώρος, αλλά θα κατοικείται από κάποιους άλλους, όχι από Έλληνες.
Πριν από δύο εβδομάδες έγινε ένα συνέδριο στην Αθήνα με θέμα το «δίδυμο» πρόβλημα του Δημογραφικού και της λαθρομετανάστευσης. Οργανωτικοί φορείς ήταν το ελληνικό παράρτημα του Αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και το πάντα δραστήριο EΛΙΣΜΕ, που μου έκαναν την τιμή να με προσκαλέσουν για να μιλήσω από κοινού με ειδικούς για το ζήτημα όπως ο Αναστάσιος Λαυρέντζος, η επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Η Αθήνα μας» Ελένη Παπαδοπούλου, η πρώην πρύτανης Μαρία Δελιβάνη και άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες.
Εκπρόσωπος του ελληνικού υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν καταδέχτηκε να παρευρεθεί, αν και είχε διαβιβαστεί επίσημη πρόσκληση. Αντιθέτως, στην πρόσκληση ανταποκρίθηκε ο πρέσβης της Ουγγαρίας στην Αθήνα Sandor Zsolt, ο οποίος ανέλυσε τα κίνητρα προς τεκνοποίηση που παρέχει η κυβέρνηση Όρμπαν στην προσπάθεια να τονώσει τους δείκτες γεννητικότητας, και χωρίς να αντιμετωπίζει πρόβλημα λαθρομετανάστευσης, χάρις στη δρακόντεια φύλαξη των συνόρων, η οποία προκαλεί… εκνευρισμό στις Βρυξέλλες.
Ο Ούγγρος διπλωμάτης, πρώην ανώτατο στέλεχος του γενικού επιτελείου της χώρας του, ανέλυσε με σχολαστική ακρίβεια την πλατφόρμα επιδομάτων, άτοκων δανείων, φοροαπαλλαγών και πάσης φύσεως κινήτρων που προσφέρει η κυβέρνηση Όρμπαν στους νέους προκειμένου να δημιουργήσουν οικογένεια. Δεν σκοπεύω εδώ να τα απαριθμήσω, γιατί είμαι βέβαιος ότι θα σας προκαλέσω μελαγχολία. Σας διαβεβαιώνω, όμως, ότι πρόκειται για πολύ σοβαρές οικονομικές ενισχύσεις, που δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικής εμπνεύσεως επιδοματικά «pass», αφού στην περίπτωση της Ουγγαρίας μιλάμε για μηνιαία βοηθήματα, που συναγωνίζονται τους μισθούς!
Η Ελλάδα, αντιθέτως, δεν κάνει τίποτα για να τονώσει τις γεννήσεις του αυτόχθονος πληθυσμού. Τα κίνητρα για τους πολυτέκνους ισοδυναμούν με ανέκδοτο και η δημιουργία οικογένειας για μια χώρα με το δεύτερο μικρότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ευρώπη των 27 μοιάζει άπιαστο όνειρο.
Έτσι η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαφίεται στις γεννήσεις των «προσφύγων» που πέρασαν πρόσφατα τη χώρα, ίσως και κάποιων άλλων «ευπαθών» ομάδων, που έχουν το συνήθειο να παντρεύουν τα παιδιά τους σε προεφηβική ηλικία…
Αυτοί, λοιπόν, οι απρόσκλητοι μουσαφιραίοι, αλλόθρησκοι και αλλογενείς, χωρίς καμία ιστορική, πολιτισμική ή γλωσσική διασύνδεση με την πατρίδα μας, αφού η Ελλάδα στη νεότερη Ιστορία της δεν υπήρξε ποτέ αποικιακή δύναμη, κατακλύζουν το ελληνικό έδαφος. Γιατί άραγε; Πρόκειται πράγματι για μια φυσιολογική μεταναστευτική ροή φτωχών και κατατρεγμένων του Τρίτου Κόσμου που αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην ευρωπαϊκή «Γη της Επαγγελίας»; Ή μήπως πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο ισλαμικού εποικισμού, με στόχο την πληθυσμιακή αλλοίωση της Ευρώπης και αδύναμο κρίκο την Ελλάδα ως πρώτη χώρα υποδοχής;
Ποιοι επιδιώκουν την αντικατάσταση πληθυσμών στην Ευρώπη
Σημαντικές δημογραφικές αλλαγές καταγράφονται στην αυστριακή εκπαιδευτική κοινότητα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που αποτυπώνει μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Το 41% των μαθητών στα δημοτικά και γυμνάσια της χώρας προέρχονται από μουσουλμανικές οικογένειες μεταναστών, πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Αντιθέτως, οι χριστιανοί μαθητές ανέρχονται πλέον μόλις στο 34%, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό αφορά παιδιά άλλων θρησκευτικών πεποιθήσεων ή άθεους.
Η Αυστρία, μια χώρα με καθολική παράδοση και περιορισμένη αποικιοκρατική ιστορία, φαίνεται να βιώνει μια ειρηνική αλλά βαθιά μεταβολή στην κοινωνική της σύνθεση. Το φαινόμενο αυτό, που συναντάται με αυξανόμενη συχνότητα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αναζωπυρώνει τη δημόσια συζήτηση για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της μαζικής μετανάστευσης και της πληθυσμιακής μεταβολής.
Οι εξελίξεις αυτές γεννούν κρίσιμα ερωτήματα: Πρόκειται για ένα αναπόφευκτο κύμα μετανάστευσης, απόρροια πολέμων, φτώχειας και ανασφάλειας, όπως συνέβη επανειλημμένα στην παγκόσμια ιστορία; Ή μήπως συντελείται μια βαθύτερη διαδικασία που αγγίζει τα όρια του σχεδιασμένου εποικισμού και της δημογραφικής αναδιάρθρωσης;
Στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης βρίσκονται έργα και φωνές που από νωρίς προειδοποίησαν για τις δημογραφικές και πολιτισμικές επιπτώσεις των ανοιχτών συνόρων. Το 2005, η Ισραηλινή συγγραφέας Bat Ye’or εξέδωσε το βιβλίο Eurabia, στο οποίο υποστηρίζει ότι η ενίσχυση της μουσουλμανικής παρουσίας στην Ευρώπη δεν είναι τυχαία, αλλά προϊόν πολιτικής συναίνεσης και θεσμικής ενθάρρυνσης. Σύμφωνα με τη θεωρία της, το σχέδιο μιας «Ευρω-Αραβικής συγχώνευσης» προωθείται από ευρωπαϊκές ελίτ με στόχο τη στενότερη σύνδεση της Ευρώπης με τον αραβικό κόσμο.
Ανάλογες απόψεις διατύπωσε και ο Γάλλος φιλόσοφος Renaud Camus στο έργο του Η Μεγάλη Αντικατάσταση (2011), περιγράφοντας μια διαδικασία πληθυσμιακής μεταβολής, όχι ως αποτέλεσμα μεταναστευτικής πίεσης, αλλά ως προϊόν πολιτικής βούλησης εκ μέρους παγκοσμιοποιημένων κέντρων εξουσίας. Πρόσφατα, ο Camus απασχόλησε την επικαιρότητα όταν του απαγορεύτηκε η είσοδος στο Ηνωμένο Βασίλειο, με το σκεπτικό ότι η παρουσία του δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, παρά τη μη ύπαρξη ποινικών διώξεων εναντίον του.
Το μεταναστευτικό έχει επανειλημμένα συνδεθεί με το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης. Ήδη από το 2000, ο ΟΗΕ είχε δημοσιεύσει μελέτη υπό τον τίτλο Replacement Migration («Μετανάστευση Αντικατάστασης»), στην οποία προβάλλεται η μαζική μετανάστευση ως πιθανή λύση για τη διατήρηση της αναλογίας εργαζομένων προς συνταξιούχους σε χώρες με φθίνοντες πληθυσμούς, όπως η Ιταλία.
Η μελέτη περιλαμβάνει σενάρια που προβλέπουν την ανάγκη εισροής εκατοντάδων εκατομμυρίων μεταναστών στην Ευρώπη μέχρι το 2050, προκειμένου να διατηρηθεί η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων. Οι αριθμοί –με πιο ενδεικτικό τον αριθμό των 153 εκατομμυρίων– προκαλούν προβληματισμό για το κατά πόσο μια τέτοια πληθυσμιακή μεταβολή είναι κοινωνικά διαχειρίσιμη ή πολιτισμικά βιώσιμη.
Ωστόσο, επικριτές αυτής της προσέγγισης υποστηρίζουν ότι η λύση δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά στη μετανάστευση, ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται από ελλείμματα ένταξης και κοινωνικής συμμετοχής. Παράλληλα, αμφισβητείται η ικανότητα των νέων πληθυσμών να ενταχθούν ουσιαστικά στην αγορά εργασίας και να συνεισφέρουν μακροπρόθεσμα στα συνταξιοδοτικά συστήματα, ιδιαίτερα όταν παραμένουν εξαρτημένοι από κοινωνικά επιδόματα και υποστηρικτικές δομές.
Η συζήτηση για το δικαίωμα στη μετανάστευση κορυφώθηκε με τη Διάσκεψη του Μαρακές το 2018, όπου καθιερώθηκε η έννοια της «ασφαλούς, οργανωμένης και τακτικής μετανάστευσης» ως διεθνής στόχος. Παρότι η πρωτοβουλία υποστηρίχθηκε από την πλειοψηφία των χωρών-μελών του ΟΗΕ, αρκετά κράτη –μεταξύ τους οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Ουγγαρία και η Πολωνία– αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, εγείροντας ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής συνοχής.
Την ίδια στιγμή, κριτική ασκείται σε διεθνείς οργανισμούς και σε ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στον τομέα της μετανάστευσης, καθώς, σύμφωνα με ορισμένες απόψεις, ανατροφοδοτούν ένα σύστημα εξάρτησης και διαχείρισης του προβλήματος αντί για τη λύση του.
Το ζήτημα της δημογραφικής μεταβολής και της μετανάστευσης αποτελεί μια από τις πλέον σύνθετες προκλήσεις για την Ευρώπη. Μεταξύ της ανθρωπιστικής ευθύνης, της ανάγκης για ανανέωση του εργατικού δυναμικού και της επιδίωξης κοινωνικής συνοχής, η Ευρώπη καλείται να ισορροπήσει σε ένα λεπτό σκοινί. Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με απλοϊκά σχήματα, ούτε με θεωρίες συνωμοσίας, αλλά απαιτεί ρεαλιστική στρατηγική, πολιτική βούληση και ανοιχτό δημόσιο διάλογο.
