Η σκληρή γεωπολιτική πραγματικότητα και η ανάγκη για εθνική στρατηγική

Πριν από κάποια χρόνια, ένας Έλληνας δικηγόρος είχε μια κουβέντα στο γραφείο του με συνάδελφό του ελληνικής καταγωγής από γειτονική χώρα. Ο συγκεκριμένος είχε διατελέσει και βουλευτής εκεί. Όταν η συζήτηση έφτασε στα Ελληνοτουρκικά και την κατάσταση στην περιοχή, η απάντηση του φιλοξενούμενου ήταν αποστομωτική:

«Στα Βαλκάνια, όλοι στηρίζουν την Ελλάδα στο πλαίσιο της Ε.Ε., αλλά καλό είναι να τα βγάζει πέρα και μόνη της με την Τουρκία. Η Τουρκία είναι πια μεγάλος παίκτης στην περιοχή».

Η φράση αυτή –που είχε πει τότε και ο ίδιος ο Μπορίσοφ, πρώην πρωθυπουργός της Βουλγαρίας– δεν ήταν απλώς μια άποψη, αλλά μια πικρή αλήθεια: κανείς δεν θα πολεμήσει για εμάς, και η ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» είναι συχνά μόνο στα χαρτιά.

Η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού στα Βαλκάνια. Χτίζει σχολεία, κάνει επενδύσεις, πιάνει κουβέντα με πολιτικούς και αποκτά επιρροή. Οι χώρες της περιοχής μπορεί στα λόγια να είναι «μαζί μας», αλλά στην πράξη δεν θέλουν να τα σπάσουν με την Τουρκία, γιατί κοιτάνε τα δικά τους συμφέροντα.

Στην Ελλάδα, δεν είναι ότι δεν υπήρξαν καλές κινήσεις – όπως οι συμμαχίες με Ισραήλ και Αίγυπτο. Όμως, το κλίμα έχει βαρύνει. Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία, που για να μπουν στην Ε.Ε. περνάνε από την έγκρισή μας, δεν δείχνουν κανένα σεβασμό, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται καθαρά ότι πίσω από τις επιλογές τους κρύβεται η τουρκική επιρροή.

Το χειρότερο όμως είναι ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης νιώθει χαμένος στην πληροφόρηση. Τα μεγάλα μέσα ασχολούνται περισσότερο με κουτσομπολιά και lifestyle, αντί να εξηγούν στον κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει με τα εθνικά μας θέματα. Και την ίδια ώρα, πολιτικοί και αναλυτές μιλούν με γενικότητες του τύπου:
«Θα προστατεύσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα» — χωρίς κανείς να εξηγεί πώς.

Δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο σχέδιο. Δεν υπάρχουν απαντήσεις ούτε για την Τουρκία, ούτε για τα υπόλοιπα μεγάλα προβλήματα, όπως το Δημογραφικό ή το Μεταναστευτικό. Μόνο λόγια, δηλώσεις και συνεντεύξεις.

Ακόμα χειρότερο είναι ότι έχουν αρχίσει να ακούγονται φωνές που λένε πως πρέπει να «συμβιβαστούμε». Να κάνουμε πίσω για να τα βρούμε, να ρίξουμε νερό στο κρασί μας. Λες και είμαστε εμείς που προκαλούμε. Αυτές οι απόψεις καλλιεργούν ηττοπάθεια. Σπέρνουν τον φόβο ότι είμαστε μικροί και αδύναμοι, αντί να χτίζουν ενότητα και αυτοπεποίθηση.

Όπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης: «Η αλήθεια είναι πικρή κι όποιος την πει, κινδυνεύει». Αλλά χωρίς την αλήθεια δεν πάει μπροστά ούτε χώρα ούτε λαός. Χρειάζεται ομοψυχία, σοβαρότητα και σχέδιο. Όχι μικροπολιτικά καβγαδάκια, όχι αναλύσεις χωρίς περιεχόμενο, όχι πολιτικοί που φοβούνται να μιλήσουν καθαρά.

Η Ελλάδα έχει βρεθεί ξανά στο παρελθόν σε δύσκολες στιγμές. Τις ξεπέρασε με ψυχή, πίστη και ενότητα. Αυτό λείπει σήμερα: μια πανεθνική προσπάθεια για να σηκώσουμε κεφάλι. Να ενισχύσουμε την άμυνα, να στηρίξουμε την οικογένεια, να αντιμετωπίσουμε τη δημογραφική κατάρρευση, να ξαναπιστέψουμε στη χώρα μας.

Γιατί όπως έλεγαν και οι αρχαίοι:
«Την πατρίδα δεν θα την παραδώσουμε μικρότερη».