Κουρουπάκη: «Η Ευρώπη ξυπνάει, η Ελλάδα επιχορηγεί παρακμή και αποσιωπά σφαγές»

Διμέτωπη επίθεση στην κυβερνητική ακινησία αλλά και στον πολιτιστικό σχετικισμό εξαπέλυσε από το βήμα της Βουλής η βουλευτής της ΝΙΚΗΣ στον Βόρειο Τομέα Αθηνών, Ασπασία Κουρουπάκη, με δύο διακριτές αλλά βαθιά συνδεδεμένες παρεμβάσεις που έθιξαν τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής ευθύνης και του πολιτισμικού προσανατολισμού της χώρας.

«Η Ευρώπη ξυπνάει. Η Ελλάδα;»

Με φόντο τις συνεχιζόμενες διώξεις των Ελληνορθόδοξων Χριστιανών στη Συρία, η κα Κουρουπάκη αναρωτήθηκε αν η Ελλάδα θα παραμείνει «θεατής της ιστορίας» ενώ ο πολιτισμικός της ιστός καίγεται μαζί με τις εκκλησίες της Δαμασκού και του Χαλεπίου.

Η ίδια αποκάλυψε ότι ήδη από τις πρώτες αναφορές βίας κατά των χριστιανικών κοινοτήτων της περιοχής, είχε υποβάλει επισήμως επιστολή προς τον Υπουργό Εξωτερικών με συγκεκριμένες προτάσεις δράσης:

• Άσκηση διεθνούς πίεσης μέσω του ΟΗΕ και της Ε.Ε.
• Δημιουργία Παρατηρητηρίου Θρησκευτικών Ελευθεριών για τη Συρία
• Συνεργασία με το Πατριαρχείο Αντιοχείας
• Παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και καθεστώς προστασίας για τους διωκόμενους
• Αποστασιοποίηση από καθεστώτα που νομιμοποιούν την ισλαμιστική βία

Η αντίδραση της κυβέρνησης; «Γενικόλογη. Χωρίς σχέδιο. Ψυχρή» ήταν η περιγραφή της βουλευτού, η οποία δεν δίστασε να καταγγείλει την απάθεια της Αθήνας την ώρα που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εγκρίνει ψηφίσματα υπέρ των διωκόμενων χριστιανών, ύστερα και από την τρομοκρατική επίθεση στον ναό του Αγίου Ηλία στη Δαμασκό με 25 νεκρούς.

«Η προστασία των Ελληνορθόδοξων δεν είναι απλώς θέμα ανθρωπισμού, είναι ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας και διεθνούς ευθύνης», τόνισε, καλώντας την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τον «διπλωματικό καθωσπρεπισμό» και να αναλάβει ενεργό δράση.

Η τοποθέτησή της:

«Η Ευρώπη ξυπνάει. Η Ελλάδα;

Στη Συρία, η ιστορία των Ελληνορθόδοξων Χριστιανών γράφεται ξανά με αίμα. Εκκλησίες βομβαρδίζονται, οικογένειες διαλύονται, παιδιά μεγαλώνουν με τον φόβο και γυναίκες εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα. Οι μαρτυρίες από τη Δαμασκό και το Χαλέπι δεν είναι απλώς ανατριχιαστικές, είναι κραυγές απόγνωσης.

Πρώτη απ’ όλους, με επιστολή μου προς τον Υπουργό Εξωτερικών που του επέδωσα και ιδιοχείρως σε δια ζώσης συνάντηση λίγες μέρες μετά, κατέθεσα συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες προτάσεις ζητώντας το αυτονόητο: να προστατεύσουμε τους δικούς μας ανθρώπους. Τους Ελληνορθόδοξους της Συρίας που κρατούν ζωντανή την πίστη και την ελληνική παρουσία σε μια γη που φλέγεται. Τι προτείναμε:

📣 Διεθνή πίεση και καταγγελία των διώξεων σε ΟΗΕ, ΕΕ και διεθνή φόρα.
🕊️ Ίδρυση Παρατηρητηρίου Θρησκευτικών Ελευθεριών με επίκεντρο τη Συρία.
✝️ Συνεργασία με το Πατριαρχείο Αντιοχείας για στήριξη των κοινοτήτων.
🆘 Ανθρωπιστική βοήθεια και ειδικό καθεστώς προστασίας για τους διωκόμενους.
❌ Διπλωματική αποστασιοποίηση από καθεστώτα που νομιμοποιούν την ισλαμιστική βία.

Και όμως, η απάντηση της κυβέρνησης ήταν ψυχρή. Γενικόλογη. Χωρίς σχέδιο. Σαν να μην ακούει. Σαν να μην βλέπει. Πόσοι ακόμη πρέπει να πεθάνουν για να κινητοποιηθούμε; Πόσες εκκλησίες να γίνουν στάχτη; Πόσα παιδιά να μεγαλώσουν χωρίς πατρίδα και πίστη;

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μόλις ενέκρινε ψήφισμα για την προστασία των Χριστιανών στη Συρία, μετά την τρομοκρατική επίθεση στον ελληνορθόδοξο ναό του Αγίου Ηλία στη Δαμασκό. 25 νεκροί! Η Ελλάδα, ως χώρα με ιστορικούς, πολιτισμικούς και θρησκευτικούς δεσμούς με τη Συρία, δεν μπορεί να παραμένει αμέτοχη. Η προστασία των Ελληνορθόδοξων δεν είναι απλώς θέμα ανθρωπισμού, είναι ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας και διεθνούς ευθύνης.

Καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει να κρύβεται πίσω από διπλωματικές ευγένειες. Να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Να δράσει! Πριν είναι αργά».

«Η κολποσκόπηση μιας αλλόκοτης Τέχνης»

Με δεύτερη τοποθέτησή της, η βουλευτής της ΝΙΚΗΣ άνοιξε τον διάλογο για τα όρια της σύγχρονης Τέχνης, με αφορμή δύο πρόσφατα παραδείγματα: την παράσταση «Η Νύφη και το Καληνύχτα Σταχτοπούτα» στο Φεστιβάλ Αθηνών, όπου περιλαμβάνεται σκηνή κολποσκόπησης, και την έκθεση «Η Τέχνη του Αλλόκοτου» στην Εθνική Πινακοθήκη με έργα που, όπως τόνισε, «βλάσφημούν τη θρησκευτική συνείδηση του ελληνικού λαού».

«Δεν θεωρούμε πρόοδο τον εξευτελισμό της Πίστης και της Γυναίκας», ανέφερε χαρακτηριστικά, θέτοντας το ερώτημα: «Υπάρχει όριο ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία; Ποιος το θέτει; Και με ποια κριτήρια;»

Για τη ΝΙΚΗ, τα όρια τα ορίζει η «συνείδηση και ο σεβασμός σε αρχές και αξίες», καθώς –όπως προειδοποίησε– η ώθηση της κοινωνίας προς το ακραίο και το προκλητικά αλλόκοτο κινδυνεύει να απονευρώσει την ίδια τη συλλογική ανοσία απέναντι στην προσβολή.

Η τοποθέτησή της:

1.Πώς εξελίχθηκαν σε ακραία τα όρια της Τέχνης?

2. Η κολποσκόπηση μιας αλλόκοτης Τέχνης..

Ένα καίριο ερώτημα στη σημερινή εποχή είναι αν υπάρχουν τελικά όρια στην Τέχνη και πόσο κοντά βρίσκεται η έννοια της ελευθερίας με εκείνη της ασυδοσίας. Το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξενεί την Παράσταση ” Η Νύφη και το Καληνύχτα Σταχτοπούτα” στην διάρκεια της οποίας λαμβάνει χώρα κολποσκόπηση της πρωταγωνίστριας!

Πριν λίγο καιρό, στην Εθνική Πινακοθήκη και στην έκθεση της “Τέχνης του Αλλόκοτου” εκτέθηκαν έργα με παραμορφωμένα και βλάσφημα χαρακτηριστικά ως προς την θρησκευτική συνείδηση του ελληνικού λαού. Και τα ακραία όρια του προκλητικά παραδεκτού συνεχώς μετατίθενται. Διαχωρίζεται τελικά το παραδεκτό και το απαράδεκτο και απο ποιόν;

Στη ΝΙΚΗ πιστεύουμε πως τα όρια τα θέτει η συνείδηση και ο σεβασμός σε αρχές και αξίες. Δεν θεωρούμε πως είναι πρόοδος ο εξευτελισμός της Πίστης και της Γυναίκας. Η ώθηση της Κοινωνίας προς το ακραίο ενέχει τον κίνδυνο απενεχοποίησης του αλλόκοτου και αποδοχής της προσβολής.

Η διπλή παρέμβαση της κας Κουρουπάκη δεν είναι απλώς πολιτική διαμαρτυρία· είναι μια ρητή δήλωση ταυτότητας, καθώς η ΝΙΚΗ επιχειρεί να κατοχυρώσει χώρο στον δημόσιο διάλογο όχι μόνο ως φορέας εθνοκεντρικής πολιτικής αλλά και ως κίνημα πολιτισμικής και ηθικής αντίστασης απέναντι σε αυτό που θεωρεί «παρακμή των αξιών».

Σε μια συγκυρία όπου η κρατική εξωτερική πολιτική δείχνει αμήχανη και η καλλιτεχνική παραγωγή διανύει περίοδο προκλητικού σχετικισμού, η τοποθέτηση της μοιάζει να απευθύνεται όχι μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στην ίδια την ελληνική κοινωνία: Τι είδους Πολιτεία θέλουμε; Και τι είδους Πολιτισμό αντέχουμε;