Ο αναλυτής Μάικλ Ρούμπιν αναδεικνύει τον ρόλο της Ελλάδας ως κρίσιμου εταίρου του ΝΑΤΟ
Η γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας εντός του ΝΑΤΟ, όπως αναδεικνύεται από τον Μάικλ Ρούμπιν, είναι αναμφίβολα κομβική, κυρίως λόγω των στρατηγικών βάσεων στη Σούδα και την Αλεξανδρούπολη. Αυτές οι βάσεις παρέχουν στην Ελλάδα έναν ζωτικής σημασίας ρόλο, όχι μόνο για την άμυνα της ίδιας της χώρας, αλλά και για τη συνολική ασφάλεια της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και του ευρύτερου ΝΑΤΟϊκού συνασπισμού. Η θέση της Ελλάδας στη Σούδα και στην Αλεξανδρούπολη προσφέρει μια στρατηγική γέφυρα μεταξύ Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, καθιστώντας την σημαντικό εταίρο στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και στη διαχείριση γεωπολιτικών κρίσεων στην περιοχή.
Ωστόσο, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε συνεχείς προκλήσεις, κυρίως λόγω της επιθετικής στρατηγικής της Τουρκίας. Η Τουρκία, ως αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή, επιδιώκει να αναθεωρήσει τις συνθήκες ειρήνης που ισχύουν εδώ και αιώνες, προσπαθώντας να επεκτείνει την επιρροή της πέρα από τα σύνορά της. Ενέργειες όπως οι ναυτικές ασκήσεις «Γαλάζια Πατρίδα» και η ανάπτυξη στρατιωτικών βάσεων στη Σομαλία και το Κατάρ αποδεικνύουν την αυξανόμενη φιλοδοξία της Τουρκίας για στρατηγική κυριαρχία.
Η δημιουργία τουρκικών στρατιωτικών υποδομών, όπως το ενδεχόμενο αεροπλανοφόρο, προσθέτει ακόμη έναν παράγοντα αστάθειας. Σύμφωνα με τον Rubin, το αεροπλανοφόρο αυτό, εξοπλισμένο με προηγμένα drones και μαχητικά αεροσκάφη, θα μπορούσε να ανατρέψει τις επιχειρησιακές ισορροπίες στην περιοχή της Μεσογείου και πέρα από αυτήν, απειλώντας άμεσα χώρες όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ.
Η ανάγκη της Ελλάδας να εξασφαλίσει στρατηγικά συστήματα, όπως υπερηχητικούς πυραύλους, για την αντιμετώπιση αυτών των απειλών είναι επιτακτική. Η συνεργασία με τις ΗΠΑ και την Κύπρο για την ανάπτυξη και την απόκτηση αυτών των όπλων είναι κρίσιμη για την αναβάθμιση της αποτρεπτικής δυνατότητας της χώρας. Οι υπερηχητικοί πύραυλοι, όπως ο AGM-158C LRASM, παρέχουν την ικανότητα να πλήττουν πλοία σε μεγάλες αποστάσεις, ενισχύοντας σημαντικά τη ναυτική άμυνα της Ελλάδας και ενδυναμώνοντας τη θέση της στο ΝΑΤΟ.
Το βασικό σημείο που αναφέρει ο Rubin είναι ότι, ενώ η Τουρκία επενδύει σε μεγάλα στρατιωτικά συστήματα, η οικονομική της κατάσταση και η πολιτική της κατεύθυνση υπό τον Erdogan μπορεί να οδηγήσουν σε σπατάλη πόρων. Η στρατηγική υπερβολική επένδυση σε μεγάλα όπλα, όπως το αεροπλανοφόρο, ενδέχεται να αποβεί επιζήμια, καθώς η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με την αντίσταση από χώρες όπως η Ελλάδα, οι οποίες είναι καλά εφοδιασμένες με στρατηγικές λύσεις για την αντιμετώπιση τέτοιων απειλών.
Η στρατηγική της Ελλάδας, λοιπόν, δεν περιορίζεται μόνο στην απόκτηση στρατιωτικών συστημάτων, αλλά και στην ενίσχυση των συνεργασιών με συμμάχους στο ΝΑΤΟ και την περιοχή. Η ελληνική πολιτική πρέπει να συνεχίσει να προάγει τη διατήρηση ισχυρών σχέσεων με την Ε.Ε., τις ΗΠΑ και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, ώστε να δημιουργηθεί ένα συμπαγές μέτωπο ενάντια στις τουρκικές προκλήσεις και να διασφαλιστεί η ειρήνη και η σταθερότητα στην περιοχή.
Αναγνωρίζοντας τις αυξανόμενες απειλές από την Τουρκία, η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής. Ο ενδυναμωμένος στρατηγικός της ρόλος, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της στρατιωτικής της δύναμης και τις ισχυρές συμμαχίες της, θα καθορίσουν την πορεία της στο μέλλον.
«Η Τουρκία μπορεί να επενδύει σε μεγάλα στρατιωτικά συστήματα, αλλά οι Τούρκοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο Erdogan σπαταλά τους οικονομικούς τους πόρους. Ένα τουρκικό αεροπλανοφόρο δεν θα εξασφαλίσει ισχύ, αλλά θα μετατραπεί σε παλιοσίδερα και σε υγρό τάφο για όσους βρεθούν σε αυτό όταν ο Erdogan κάνει το μοιραίο του λάθος» καταλήγει ο Michael Rubin.
