Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «πρωταθλητής» σε μια καταρρέουσα χώρα

Σε μια περίοδο που η χώρα βυθίζεται σε θεσμική αποσάθρωση, οικονομική ανασφάλεια και κοινωνική κατάθλιψη, οι δημοσκοπήσεις φιλικά προσκείμενων εταιρειών προς την κυβέρνηση παρουσιάζουν τη Νέα Δημοκρατία να διατηρεί ποσοστά κοντά στο 32% και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προβάλλεται ως ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός» με ένα μόλις 28%. Αν αυτός ο αριθμός θεωρείται «εκλογικός θρίαμβος», τότε η έννοια της πολιτικής επιτυχίας έχει χάσει κάθε νόημα. Το πολιτικό σύστημα δεν έχει απλώς ακουμπήσει τον πάτο. Τον έχει διαπεράσει – και συνεχίζει την ελεύθερη πτώση του σε μια αβυσσαλέα παρακμή, χωρίς θεσμικά ή ηθικά φρένα.

Ενδεικτικό της κατάστασης είναι η πρόσφατη τροπολογία που κατατέθηκε νύχτα στη Βουλή. Προβλέπει τη δυνατότητα σε συγγενείς και φίλους του πρωθυπουργού και υπουργών να ιδρύουν εταιρείες στο εξωτερικό – ακόμη και offshore, σύμφωνα με καταγγελίες. Ενώ παλαιότερα τέτοιες πρακτικές απαγορεύονταν για προφανείς λόγους διαφάνειας, πλέον νομιμοποιούνται, δίνοντας νομική κάλυψη σε ένα δίκτυο οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Ο ίδιος ο κ. Θεοδωρικάκος, υπερασπίζοντας δημόσια τη ρύθμιση, δήλωσε ότι δεν βλέπει κανένα λόγο να μην έχουν «τα παιδιά πολιτικών» πρόσβαση σε αυτού του τύπου τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Πρόκειται για μια δήλωση που συνοψίζει την πολιτική αδιαφορία απέναντι στην κοινή λογική και τις στοιχειώδεις αρχές διαφάνειας.

Την ίδια ώρα, αποκαλύπτεται στενή σχέση του Μεγάρου Μαξίμου με την περιβόητη «ομάδα αλήθειας» – ένα επικοινωνιακό δίκτυο που παρουσιάζει ως «ενημέρωση» μια διαρκή ροή παραπληροφόρησης, λάσπης και πολιτικής στοχοποίησης. Το δίκτυο αυτό, το οποίο λειτουργεί με ανώνυμους και επώνυμους κονδυλοφόρους, φέρεται να βρίσκεται σε απόλυτο συντονισμό με κυβερνητικούς μηχανισμούς, επιβεβαιώνοντας ότι η επικοινωνία έχει αντικαταστήσει την ουσία της πολιτικής.

Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει να εμφανίζεται ως «καταλληλότερος» την ίδια στιγμή που φέρει την πολιτική ευθύνη για την υπόθεση των υποκλοπών, τη συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη, τη νομιμοποίηση των υπεράκτιων εταιρειών συγγενών πολιτικών, την εκχώρηση δημόσιου πλούτου, την εκτόξευση της ακρίβειας και την αποδόμηση της κοινωνικής πρόνοιας. Έχει στηρίξει με δημόσια κονδύλια αυταρχικά καθεστώτα, έχει χαρίσει οπλισμό του ελληνικού στρατού σε ξένα συμφέροντα, έχει υπονομεύσει τη διαφάνεια και την ανεξαρτησία των θεσμών. Όλα αυτά, την ώρα που η ελληνική κοινωνία στενάζει από τα βάρη, και το κράτος δικαίου μετατρέπεται σε καθεστώς επιλεκτικής ανοχής και φίμωσης.

Αν όλα τα παραπάνω συνιστούν τις προϋποθέσεις για νέο «εκλογικό θρίαμβο», τότε η πολιτική παρωδία έχει περάσει σε νέα φάση: αυτή της επικίνδυνης κανονικοποίησης. Και αν δεν υπάρξει ουσιαστική αφύπνιση των πολιτών και αποκατάσταση της θεσμικής τάξης, το μόνο βέβαιο είναι ότι τα χειρότερα δεν είναι απλώς μπροστά μας – είναι ήδη καθ’ οδόν.