Η τραγωδία των Τεμπών αποτέλεσε την αφορμή για να επανέλθει με ένταση στο προσκήνιο το αίτημα για Δικαιοσύνη. Ωστόσο, η έκρηξη αγανάκτησης που εκφράστηκε στους δρόμους δεν περιορίστηκε σε μια συγκυριακή συναισθηματική αντίδραση. Αντίθετα, αποτύπωσε με σαφήνεια μια βαθιά κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στους θεσμούς, αντανακλώντας τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και την ανάγκη για ριζικές μεταρρυθμίσεις στον πυρήνα της πολιτικής και θεσμικής λειτουργίας του κράτους.
Το αίτημα για δικαιοσύνη δεν αφορά μόνο την απόδοση ευθυνών για συγκεκριμένα περιστατικά, αλλά συνοψίζει μια συνολική απαίτηση για επαναθεμελίωση του κράτους δικαίου. Η ελληνική κοινωνία δείχνει να αμφισβητεί πλέον την αμεροληψία και την ανεξαρτησία των θεσμών, διαβλέποντας φαινόμενα πολιτικής χειραγώγησης, ευνοιοκρατίας και απουσίας αξιοκρατίας. Το πελατειακό μοντέλο διακυβέρνησης, που για δεκαετίες κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό, εμφανίζεται ως βασική αιτία της θεσμικής κόπωσης και της διάχυτης αίσθησης αδικίας.
Πολλοί πολίτες αισθάνονται ότι ζουν σε ένα σύστημα που δεν κυβερνά, αλλά διαχειρίζεται συμφέροντα. Που δεν προστατεύει τους αδύναμους, αλλά ενισχύει τους ισχυρούς. Που λειτουργεί με όρους σκοπιμότητας και όχι καθήκοντος. Ένα πολιτικό σύστημα που στα μάτια της κοινής γνώμης χάνει την αξιοπιστία του, εμφανίζεται αποκομμένο από τις ανάγκες της κοινωνίας και αποδυναμωμένο από χρόνια ατιμωρησίας και πολιτικής αδιαφορίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Δικαιοσύνη τίθεται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, όχι μόνο ως θεσμικός μηχανισμός, αλλά ως συμβολικό σημείο αναφοράς για την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Οι πολίτες απαιτούν κάθαρση, διαφάνεια, λογοδοσία και αξιοκρατία. Ζητούν ένα σύστημα όπου η Δικαιοσύνη δεν θα είναι προνόμιο των λίγων, αλλά καταφύγιο των πολλών. Όπου οι δικαστικές αποφάσεις δεν θα επηρεάζονται από πολιτικές σκοπιμότητες και προσωπικά συμφέροντα, αλλά θα εκπορεύονται από το Σύνταγμα και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, και ειδικά στη Δικαιοσύνη, προϋποθέτει θεσμικές εγγυήσεις και πολιτική βούληση. Χρειάζεται μια νέα πολιτική πρόταση, η οποία δεν θα βασίζεται στον διχασμό ή στον λαϊκισμό, αλλά σε μια οραματική και συγχρόνως ρεαλιστική επανεκκίνηση. Ένα πολιτικό αφήγημα που θα επαναφέρει την πίστη στη Δημοκρατία, θα στηρίζεται σε αρχές και όχι σε πρόσωπα, και θα προτάσσει την ευθύνη αντί της εξουσίας.
Εθνική ασφάλεια και εξωτερική πολιτική: Η τουρκική προκλητικότητα και η ελληνική απάντηση
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διαρκή και σύνθετη πρόκληση: την τουρκική αναθεωρητική στρατηγική. Η Τουρκία, με μια σειρά στρατιωτικών επεμβάσεων και μονομερών ενεργειών, επιχειρεί την ανατροπή του υφιστάμενου γεωπολιτικού status quo στην ευρύτερη περιοχή, από την Ανατολική Μεσόγειο έως τον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή.
Ενδεικτικά παραδείγματα αυτής της στρατηγικής αποτελούν η συνεχιζόμενη κατοχή μέρους της Κύπρου, η κρίση των Ιμίων, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις σε Συρία και Ιράκ, η εμπλοκή στη Λιβύη, η στήριξη του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και η ενεργή αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο μέσω της ρητορικής της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Η ελληνική στρατηγική, βασισμένη σε έναν συνδυασμό διπλωματίας, διεθνών συμμαχιών και ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος, αναζητά νέες ισορροπίες. Ωστόσο, η πολιτική του κατευνασμού έχει δεχθεί έντονη κριτική, καθώς δεν έχει αναχαιτίσει την τουρκική επιθετικότητα. Αντιθέτως, έχει ενθαρρύνει την Άγκυρα να προβάλλει μαξιμαλιστικές αξιώσεις εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας.
Στο εσωτερικό, η κυβέρνηση προχωρά σε κρίσιμες αποφάσεις μέσω του ΚΥΣΕΑ, όπως η έγκριση του πρώτου Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, που έρχεται να οριοθετήσει –έστω σε δυνητικό επίπεδο– την ελληνική υφαλοκρηπίδα. Παράλληλα, ενισχύεται η στρατιωτική παρουσία και η ενεργειακή στρατηγική της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ τονίζεται η ανάγκη για διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ διαλόγου και αποφασιστικότητας ως προς τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Η Ελλάδα καλείται να κινηθεί με σύνεση αλλά και αποφασιστικότητα, ενισχύοντας τη διεθνή της θέση, χωρίς να βασίζεται αποκλειστικά στις στρατηγικές συμμαχίες. Η πραγματική πρόκληση δεν είναι οι εξαγγελίες, αλλά η υλοποίησή τους. Και το ζητούμενο δεν είναι μόνο η στρατιωτική ετοιμότητα, αλλά και η πολιτική ενότητα και θεσμική σταθερότητα που θα εγγυώνται την επιβίωση και την ανεξαρτησία του ελληνισμού.
Tί χρειάζεται η Ελλάδα
Η Ελλάδα χρειάζεται συνέπεια και βάθος στρατηγικής. Όχι σπασμωδικές αντιδράσεις, αλλά διαρκή ετοιμότητα και πολυεπίπεδη διπλωματία. Τα εθνικά θέματα δεν είναι επικοινωνιακά εργαλεία, απαιτούν σχέδιο, ευρύ συντονισμό και πολιτικό ρεαλισμό. Με ισχυρή άμυνα, εύρωστη οικονομία, εθνική αυτοπεποίθηση, κοινωνική συνοχή, σοβαρότητα, πατριωτική ευθύνη και ψυχραιμία απέναντι σε κάθε πρόκληση και απειλή. Ισχυρή Ελλάδα σημαίνει τέσσερις πυλώνες:
Ισχυρή οικονομία, παραγωγική, καινοτόμα, ανθεκτική. Όχι εξαρτημένη από επιδοτήσεις και εξωτερικά κελεύσματα, αλλά βασισμένη στην πραγματική εργασία, στην αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και των φυσικών πόρων της χώρας.
Ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, τεχνολογικά σύγχρονες, με υψηλό φρόνημα, και στρατηγικό βάθος. Διότι η εθνική κυριαρχία δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι συνθήκη που απαιτεί ετοιμότητα, οργάνωση και αποφασιστικότητα.
Ευέλικτη και πολυδιάστατη διπλωματία, που δεν θα σύρεται πίσω από εξελίξεις, αλλά θα χαράζει πορεία μέσα σε ένα ασταθές, αναθεωρητικό και συγκρουσιακό διεθνές περιβάλλον. Η Τουρκία αποτελεί διαχρονικά αναθεωρητική δύναμη, όπως έχει τεκμηριωθεί σε δεκάδες διεθνείς αναλύσεις και στρατηγικά δόγματα. Αλλά δεν είναι η μόνη απειλή. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι παγκόσμιοι συσχετισμοί μεταβάλλονται ραγδαία: νέες συμμαχίες, υβριδικοί πόλεμοι, ενεργειακοί ανταγωνισμοί, προσφυγικά κύματα, τεχνολογικές ασυμμετρίες.
Και τέλος, κοινωνική συνοχή με πατριωτική συνείδηση. Όχι με στείρα εθνικοφροσύνη, αλλά με βαθιά αγάπη για την πατρίδα, με συλλογική ευθύνη, με σεβασμό στον πολιτισμό μας και πίστη στην κοινή μας πορεία. Γιατί χωρίς κοινωνική συνοχή, όλα τα παραπάνω καταρρέουν. Και χωρίς πατριωτική συνείδηση, η δημοκρατία αδειάζει από νόημα. Όπως έλεγε καιο Θουκυδίδης,“τα κράτη σώζονται από εκείνους που έχουν την ισχύ και τη φρόνηση να την ασκήσουν με δικαιοσύνη”.
Αυτός είναι ο ορίζοντας για μια σύγχρονη Ελλάδα που δεν θα είναι απλώς επιβιώσασα, αλλά παρούσα, υπολογίσιμη, με αυτοπεποίθηση και εθνική αυτογνωσία. Η Δικαιοσύνη και η Δημοκρατία δεν αποτελούν μόνο θεσμούς, αλλά και διαρκείς στόχους. Η αποτροπή λειτουργεί ως μέσο διαφύλαξής τους. Μέσα από την ιστορική αυτοπραγμάτωση, χτίζεται ένα μέλλον όπου οι διαχρονικές αξίες δεν παραχωρούνται, αλλά κατακτώνται.
