Παραγεγραμμένα εκγλήματα, εν τοις πράγμασι, εξαπατήσεωςεκλογέων
Είναι γεγονός ότι, πέραν της απωλεσθείσης εθνικής κυριαρχίας και της πλήρους καταλύσεως και καταφρονήσεως του Ελλαδικού Συντάγματος, παρά την εκπεφρασμένη δήλωση βουλήσεως του Ελληνικού λαού, δια την απροκαλύπτως, παράνομη τότε, εφαρμογή, των εκάστοτε εκτελεστικών νόμων, κατ’ επιταγή των δανειακών συμβάσεων, διαρκούσης της Περιόδου των επάρατων και ιδιαζόντως επαχθώς μνημονίων, το πρελούδιο και το επισφράγισμα, τής ύβρεως , κατά του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, επήλθε, ανυπερθέτως, την 5 η -7-2015. Την επαίσχυντη τότε ημέρα η πολύφερνος κυβέρνησις του κ. Τσίπρα, δυνάμει της οποίας, διεξήχθη προσχηματικά, το περιλάλητο δημοψήφισμα, δίκην της λαϊκής κυριαρχίας, σφετεριζόμενη σιωπηρώς, κατ’ ουσίαν αυτή και εμπαίζοντας ευθέως, τον Ελληνικό λαό, νοθεύοντας τα αποτελέσματα, δηλαδή την προδοκώμενη έκβαση του διαβόητου δημοψηφίσματος. μετατρέποντας ανενδοιάστως και απεριφράστως, το εκκωφαντικό «Όχι» στο υποτελές « Ναι», ήτοι, ενήργησε, εν τέλει, αγνοώντας και αψηφώντας, μετ’ αδιστάκτου βεβαιότητος, την βούληση του κυρίαρχου κατά το Σύνταγμα λαού, κύπτωντας ασμένως και υποτακτικώς το γόνυ της, προδήλως εις τις άνωθεν ισχυρές εξωεθνικές επιταγές, επιβεβαιώνοντας, ούτως και δη περιτράνως την ευδήλως αντιλαϊκή και εμφανώς ανθελληνική καταγωγή της, παρά την φιλολαική συνθηματολογική ρητορική της. Η προκλητική αυτή αγνόηση της λαϊκής εντολής και η ωμή νόθευση της βούλησης της δια ένα μείζονος εθνικό και ακανθώδες ζήτημα δια την οικονομική μας πορεία στο μέλλον, ισοδυναμεί με οιονεί έγκλημα εσχάτης προδοσίας, διότι καταλύεται πραξικοπηματικά το Σύνταγμα, ένεκεν και συνεπεία της ασταθούς και αφερέγγυας, στάση προς τον Ελληνικό λαό, όπου ενώ υποσχόταν μετά στεντορείου φωνής άλλα πράγματα, προέβη εν ακαρεί χρόνω, σε μία άρδην και καθολική κυβίστηση, ταυτιζόμενος με τους μηχανισμούς, τους οποίους δήθεν βδελύττετο και καταστηλίτευε.
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας δια των αλλεπάλληλων ειδεχθών, μνημονίων ισχυροποίηθηκε εσχάτως δια την πραξικοπηματική και τοιαύτη αυθαίρετη αλλοίωση της ακηράτου βουλήσεως του Ελληνικού λαού, δια του μετασχηματισμού του ¨Όχι» σε « Ναι», με μια ανόσια εκδήλωση ιταμής απαξίας και ανίερης καταφρονήσεως της συνειδητής και συλλογικής αντίδρασης του Ελληνικού λαού. Πρόκειται δια μία ιστορικώς πρωτοφανή και κατάπτυστη πράξη η οποία, κατακρήμνισε εκ βάθρων το θεμέλιο του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος το οποίο ρητώς και ευθέως προβλέπει στο άρθρο 1 παρ. 2 και 3 του Συντάγματος τα εξής : «2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Η αλήστου αυτή μνήμης κατάλυση του Συντάγματος από μία φερόμενη ως δήθεν Αριστερή κυβέρνηση η οποία δήθεν ομνύει πίστη υπέρ των ασθενών και των εργατών, απεμπόλησε εν μία νυκτί, κατ’ ουσίαν, την δημοκρατική νομιμοποίησή της, κατατείνοντας σε άκρα όρια πολιτικού αμοραλισμού και θεσμικής ασέβειας, εξαπατώντας δια πασίδηλα απητηλά μέσα των Ελληνικό λαό, η τότε κυβέρνηση, στρεψοδίκησε κατά του Ελληνικού λαού, καθότι, φάνηκε ότι εκ δολαίας προαιρέσεως υφήρπαξε την ψήφο των Ελλήνων, παριστώντας ψευδή ως αληθή στοιχεία, των ήγαγε εις ένα κίβδηλο δημοψήφισμα και εν καταλείδει μετέστρεψε το φρόνημα του Ελληνικού λαού, εις την εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση, από την ετυμηγορία του, περί της επικρατούσας καταστάσεως εις τον τόπο μας εν σχέσει προς τους δανειστάς μας. Η υποκριτικώς και ψευδεπιγράφως «αριστερή» κυβέρνηση, επέδειξε τότε, το πραγματικό της πρόσωπο καθώς και την δίψα για την νομή της εξουσίας αλλά συγχρόνως το πηγαίο μίσος προς την λαϊκή βούληση, την οποία εξ ορισμού την αντιμετωπίζει ως « λούμπεν προλεταριάτο», προσβάλλοντας βάναυσα, τα πρόσωπα του εκλογικού σώματος. Την μεταχειρίστηκε ως μία διανοητικώς λοβοτομημένη μάζα, η οποία επιβάλλεται να χειραγωγείται και να ετεροκατευθύνεται, ανεξαρτήτως αν αυτή
η μάζα, κατά την κυβέρνηση, έχει ενεργό αισθητήριο και εγχαραγμένο αγωνιστικό φρόνημα εκ καταβολής, ίνα ανθίσταται, διεκδικώντας, έστω και δυναμικά ιδεαλιστικά το συλλογικό της συμφέρον. Το οιονεί πολιτικό έγκλημα της ωσεί προδοσίας όμως είναι διττό, όχι μόνο δια την πράξη αυτή καθ’ αυτήν, δια της οποίας η κυβέρνηση βεβήλωσε ανερυθρίαστα το κορυφαίο δημοκρατικό μέσο του δημοψηφίσματος αλλά και για τον εξακολουθητικό εμπαιγμό ως προς αυτόν, δηλαδή : αφενός μεν συνθηματολογούσε αταλάντευτα, υπέρ δήθεν το καλό του λαού ενώ, εξ ετέρου. εις την πράξη ενεργούσε, ευθύβολα εναντίον του συμφέροντος του εκλογικού σώματος, ούσα, πλήρως, συνομολογημένα, υποταγμένη προς τις αψίκορες ιδιοτελείς ορέξεις των δανειστών καθώς και των συν αυτώ υπερεθνικών διευθυντηρίων. Έτι περαιτέρω είναι πασίδηλο ότι το επίμαχο δημοψήφισμα προκηρύχτηκε, σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 2 εδάφιο α΄ του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει τα ακόλουθα: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου» Ο νόμος, ο οποίος εξειδικεύει τη διαδικασία διενέργειας ενός δημοψηφίσματος, είναι ο Νόμος 4023/2011. Στο δε άρθρο 16 παρ. 3 του Ν. 4023/2011 ρητώς προβλέπονται τα ακόλουθα: «Το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα είναι δεσμευτικό, όταν στην ψηφοφορία λάβει μέρος τουλάχιστον το σαράντα τοις εκατό (40%) όσων έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους». Το δημοψήφισμα της 5 ης Ιουλίου 2015 διενεργήθηκε, όπως ρητώς προβλέπει και το σχετικό προεδρικό διάταγμα (αριθμ. 38 – ΦΕΚ Α 63/28- 6-2015), για εθνικούς λόγους. Στο αυτό Προεδρικό Διάταγμα αναφέρεται και το ερώτημα του δημοψηφίσματος: «Προκηρύσσουμε δημοψήφισμα για την 5η Ιουλίου 2015, ημέρα Κυριακή, προκειμένου ο Ελληνικός Λαός να αποφανθεί δια
της άμεσης και ελεύθερης έκφρασης της βούλησής του επί του ακόλουθου ερωτήματος: «Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;». Το 61,31% των ψηφισάντων, ήτοι η συντριπτική πλειοψηφία, επέλεξε το «ΟΧΙ» έναντι του 38,69%των ψηφισάντων, που επέλεξε το «ΝΑΙ» στην προτεινόμενη συμφωνία. Η συμμετοχή εις το δημοψήφισμα ξεπέρασε το 40% του εκλογικού σώματος, ήτοι έφθασε στο 62,50%. Ως εκ τούτου, εξασφαλίστηκε η απόλυτη δεσμευτικότητα του αποτελέσματός του δυνάμει του άρθρου 16 παρ. 3 του εν ισχύ Ν. 4023/2011, όπερ και τούτο σημαίνει ότι αυτή η δεσμευτικότητα συνεπάγεται αυτοδικαίως την υποχρέωση της κυβερνήσεως, αλλά και όλων των υπολοίπων κομμάτων, να το σεβαστούν άνευ ετέρου τινός. Πιο συγκεκριμένα το αποτέλεσμα, ενός δημοψηφίσματος και μάλιστα νομικά δεσμευτικού, όπως αυτό της 5 ης Ιουλίου, δύναται να αρθεί μόνο με αντίθετο αποτέλεσμα νέου δημοψηφίσματος και όχι με το αποτέλεσμα εκλογών. Η έγκριση του τρίτου μνημονίου ουδέποτε τέθηκε σε δημοψήφισμα. Ειδικότερον, η κυβέρνηση όφειλε να φέρει στη Βουλή αμελλητί συμφωνία, η οποία θα ήταν ευμενέστερη αυτής, η οποία έθεσε στην κρίση του ελληνικού λαού. Οιαδήποτε δε, αντίστοιχη συμφωνία ή έτερη συμφωνία με δυσμενέστερο περιεχόμενο θα έπρεπε να αποκλεισθεί. Το ορθό δε, θα ήταν η όποια τυχόν νέα συμφωνία να τεθεί εκ νέου στην κρίση του ελληνικού λαού, πριν εισαχθεί προς ψήφιση στη Βουλή. Τουναντίον όμως, ενάντια προς τις επιταγές του Συντάγματος και προς τη λαϊκή βούληση, η κυβέρνηση Τσίπρα και πολλά εκ των κομμάτων της «αντιπολιτεύσεως» συλλήβδην ψήφισαν αναφανδόν εις την Βουλή μία συμφωνία, η οποία, δυνάμει και με την επονείδιστη ομολογία των ιδίων
των κομμάτων, δεν υπήρξε χειροτέρα αυτής, καίπερ την συμφωνία αυτήν ήδη απέρριψε απεριφράστως, η συντριπτική πλειονοψηφία του ελληνικού λαού δια του, ακυρωθέντος επί τη πράξη, επίμαχου ύπατου δημοψηφίσματος. Μία απλή ανάγνωση της συμφωνίας – μνημόνιο αρκεί για να διαπιστώσει κανείς το γεγονός, ότι ευθέως παραχωρούνται, χωρίς την παραμικρή συνταγματική και λαϊκή νομιμοποίηση, όλες σχεδόν οι βασικές λειτουργίες του κράτους στους δανειστές του, διαπιστώνεται δηλαδή μία χυδαία απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, πλήρης αυτοπαράδοση άνευ όρων, στους δανειστές Αυτή, ωστόσο, εκ του πραχρήμα, διαγιγνωσθεία, ευθεία – κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος, συνεπάγεται αυτόχρημα και άνε ετέρου τινός, την ακυρότητα όλων όσων ψηφίσθηκαν και θα ψηφισθούν στη Βουλή μετά το δημοψήφισμα της 5 ης Ιουλίου 2015, κατ’εφαρμογή της νέας συμφωνίας της χώρας με τους δανειστές (3 ο μνημόνιο). Τα δε Δικαστήρια κανονικά, όφειλαν, να μην εφαρμόζουν τους συγκεκριμένους νόμους, ως απολύτως αντισυνταγματικούς. Το σχέδιο συμφωνίας το οποίο απέρριψε ο ελληνικός λαός με το δημοψήφισμα της 5 ης Ιουλίου ήταν πολύ ηπιότερο από το περιεχόμενο του τρίτου μνημονίου, το οποίο κατά παράβαση της λαϊκής βούλησης υπερψήφισαν στη βουλή όλα τα μνημονιακά κόμματα. Ενδεικτικώς θα αναφέρω, ότι ειδικά για τη δημόσια περιουσία η συμφωνία την οποία απέρριψε ο ελληνικός λαός ουδόλως προέβλεπε την ίδρυση αυτού του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ και την παραχώρηση του συνόλου της περιουσίας του Δημοσίου σ’αυτό, που έφερε το τρίτο μνημόνιο Συνελόντι ειπείν ο καιρός γαρ εγγύς, οι σφετεριστές της λαϊκή κυριαρχίας και οι πολιτικοί ταρτούφοι να λογοδοτήσουν στον Ελληνικό λαό, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 120 παρ.2, 3 και 4, την επιτομή του
Συνταγματικού πατριωτισμού, η οποία επιβάλλει στην παράγραφο 2, ως θεμελιώδη υποχρέωση το σεβασμό στο Σύνταγμα και στους νόμους οι οποίοι συμφωνούν με αυτό καθώς επίσης και την αφοσίωση στην Πατρίδα και την Δημοκρατία, επίσης στην παράγραφο 3, προβλέπει ότι ο σφετερισμός με οποιονδήποτε τρόπο της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτήν, διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, όπου και αρχίζει η παραγραφή του εγκλήματος και εν τέλει στην ακροτελεύτια παράγραφο του εν λόγω άρθρου προβλέπει ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται σον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και του ΣτΕ Ανεξάρτητος Βουλευτής
