Αναπάντητα ερωτήματα σε υποθέσεις βαριάς εγκληματικότητας

Στη δημόσια συζήτηση επανέρχονται ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα των διωκτικών αρχών σε σοβαρές υποθέσεις εγκληματικής βίας, με αφορμή συγκρίσεις με το παρελθόν και την καθυστέρηση στην εξιχνίαση συγκεκριμένων περιστατικών. Σε μια χώρα όπου η τεχνολογία επιτήρησης, τα ψηφιακά ίχνη και οι επιχειρησιακές δυνατότητες των αρχών έχουν πολλαπλασιαστεί, υπάρχουν ακόμη σοβαρές υποθέσεις εγκληματικής βίας που παραμένουν ανεξιχνίαστες – και μαζί τους, αναπάντητα ερωτήματα.

Την περίοδο κατά την οποία δρούσε η οργάνωση «17 Νοέμβρη», ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης είχε επισημάνει τη δυσκολία των αρχών να εντοπίσουν τα μέλη της, συγκρίνοντάς την με την ταχύτητα των συλλήψεων σε προηγούμενες δεκαετίες, παρά τα περιορισμένα τεχνολογικά μέσα. Η εξάρθρωση της οργάνωσης, η οποία ολοκληρώθηκε εν μέρει στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επιβεβαίωσε τελικά τη δυνατότητα του κρατικού μηχανισμού να κινηθεί αποτελεσματικά, με συλλήψεις και καταδίκες βασικών μελών της.

Σήμερα, ωστόσο, εκφράζεται προβληματισμός για το γεγονός ότι σε δύο πρόσφατες υποθέσεις βαριάς εγκληματικότητας δεν έχουν προκύψει σημαντικές εξελίξεις. Η πρώτη αφορά τη δολοφονία του υπαρχιφύλακα Γιώργου Λυγγερίδη, για την οποία δεν έχει εντοπιστεί ο φερόμενος καθοδηγητής του δράστη.

Η δεύτερη σχετίζεται με τα γεγονότα της 8ης Αυγούστου 2023 έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ, όταν, έπειτα από επεισόδια που ξέσπασαν μετά την άφιξη άνω των 100 Κροατών οπαδών, έχασε τη ζωή του ο Μιχάλης Κατσουρής. Παρά τις συλλήψεις, ο άμεσος δράστης της δολοφονίας δεν έχει ακόμη ταυτοποιηθεί.

Η συγκεκριμένη υπόθεση απασχόλησε έντονα την κοινή γνώμη, καθώς οι συμμετέχοντες στην οργανωμένη εισβολή στην Αθήνα διέσχισαν ανενόχλητοι τη Βαλκανική και έφτασαν στην πρωτεύουσα χωρίς να εντοπιστούν από τις αρμόδιες αρχές. Πρόσφατα, έγινε γνωστό πως η δικογραφία που αφορά την οργανωμένη είσοδο των Κροατών στη χώρα μπήκε στο αρχείο, γεγονός που προκάλεσε νέες αντιδράσεις.

Η κοινωνία βλέπει, καταγράφει και –όπως όλα δείχνουν– θυμάται. Γιατί όταν σοβαρές υποθέσεις καταλήγουν σε φάκελο στο ράφι, η εντύπωση που μένει είναι πως το κράτος γνωρίζει πότε να επιβάλει την τάξη και πότε να κάνει πως δεν είδε. Όπως έλεγε κι ο Πιραντέλο: «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε».