Εφόδια για μια αληθινή ενηλικίωση – εκεί όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι σύνθημα, αλλά πράξη

Στις Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης της «Εστίας» συναντά κανείς κάτι πολύ πιο βαθύ από μια κοινωνική δομή: συναντά το πρόσωπο του ανθρώπου. Εκεί όπου η πολιτεία συχνά αρκείται σε επιδόματα και διακηρύξεις, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά για να δώσουν στα παιδιά και τους ενήλικες με νοητική υστέρηση αυτό που δικαιούνται από τη φύση τους: μια ζωή με νόημα, ικανότητες, ευθύνη και αξιοπρέπεια.

Η εικόνα μέσα στις Στέγες είναι αποκαλυπτική. Ένα κορίτσι ζωγραφίζει συγκεντρωμένα, αποτυπώνοντας έναν κόσμο φωτεινό, πιο καθαρό από τον δικό μας. Μια ομάδα νεαρών εργάζεται στην κουζίνα, όχι για να «απασχοληθεί», αλλά για να δημιουργήσει, να προσφέρει, να νιώσει χρήσιμη. Άλλοι βγαίνουν από το μικρό λεωφορείο που τους μεταφέρει στις δραστηριότητές τους, ένα καθημερινό ταξίδι που συμβολίζει κάτι μεγαλύτερο: την έξοδο από την εσωστρέφεια, την κατάκτηση της κοινωνικής ζωής.

Η «Εστία» λειτουργεί από το 1982. Τότε που η κοινωνία –και η πολιτεία– προτιμούσαν να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Πρώτα δημιουργήθηκε σχολείο. Έπειτα κατοικίες. Και σταδιακά χτίστηκε ένας ζωντανός χώρος όπου κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως μοναδική ψυχή με δυνατότητες. Σήμερα, η οργάνωση προσφέρει αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο: υποστήριξη για ανεξάρτητη διαβίωση, πρόσβαση σε εργασία, συμμετοχή στην κοινότητα.

Στις κουζίνες μαθαίνουν συνεργασία και πειθαρχία. Στα εργαστήρια δημιουργικής τέχνης εκφράζουν την εσωτερική τους δύναμη. Στην καθημερινότητα της Στέγης μαθαίνουν μικρές αλλά κρίσιμες δεξιότητες: να οργανώνουν τον χώρο τους, να κάνουν τις δικές τους επιλογές, να διαχειρίζονται τα προσωπικά τους έξοδα. Βήμα-βήμα, χτίζεται η αυτονομία—η πιο πολύτιμη κατάκτηση για έναν άνθρωπο που μεγαλώνει.

Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι η ένταξη στην κοινωνία. Όχι κούφιες διακηρύξεις περί «συμπερίληψης», αλλά πραγματικές κινήσεις: βόλτες, ψώνια στη γειτονιά, επαφή με τον κόσμο, συμμετοχή σε δράσεις. Όταν ένα παιδί καταφέρνει να πάρει μόνο του το λεωφορείο ή να εργαστεί μερικώς, αυτό δεν είναι μικρό επίτευγμα. Είναι καρπός αγώνα, επιμονής και αγάπης.

Οι Στέγες της «Εστίας» αποδεικνύουν καθημερινά ότι η κοινωνία μας μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινη, εάν στηριχτεί στις σωστές βάσεις: στην προσωπική ευθύνη, στη φροντίδα, στην πίστη ότι κάθε άνθρωπος είναι εικόνα Θεού και άρα φορέας αξίας που δεν μετριέται με χρηματοδοτήσεις και πίνακες.

Αν κάτι μας διδάσκει το έργο αυτό, είναι πως η πολιτεία οφείλει να στέκεται δίπλα, όχι απέναντι. Να ενισχύει, όχι να τιμωρεί με αδιαφορία. Γιατί η ενηλικίωση, για όλους μας, είναι ένα ταξίδι. Και για τα παιδιά της «Εστίας» αξίζει να είναι ένα ταξίδι φωτεινό.