Η φαύλη ατζέντα της κλιμάκωσης της κλιματικής αλλαγής
Η διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα τον περασμένο μήνα στην Αίγυπτο ήταν μια θλιβερή υπόθεση. Υπό την ονομασία «COP27»—η 27η συνάντηση από αυτές τις όλο και πιο κουραστικές υπερβολές τους —η συγκέντρωση του 2022 ήταν μια από τα ίδια.
Υπήρχε ο συνηθισμένος ιδεολογικός φανατισμός – η επιμονή να ανακατασκευάζουμε ριζικά τις κοινωνίες μας με βάσηυπολογιστικά μοντέλα που δεν ταιριάζουν με τις κλιματικές πραγματικότητες (και τολμώντας να αποκαλούμε «ιδεολόγους» όσους αμφισβητούν την εγκυρότητα των ελαττωματικών τους μοντέλων). Υπήρχε η πεισματική άρνηση να διεξαχθεί μια ισορροπημένη ανάλυση κόστους-οφέλους του αυξημένου διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, αγνοώντας κυριολεκτικά τα πολλαπλά οφέλη του CO2 (π.χ. ένατεράστιο πρασίνισμα του πλανήτη από δέντρα, φυτά και καλλιέργειες, μεγαλύτερες περίοδοι ανάπτυξης και αυξημένη γεωργική παραγωγικότητα, μειωμένοι θάνατοι λόγω ψύχους και μείωση 99% της θνησιμότητας από τα καιρικά φαινόμενα που οφείλονται σε οικονομικές και τεχνολογικές προόδους που τροφοδοτούνται από ορυκτά καύσιμα) καθώς και στην παράβλεψη άλλων γνωστών παραγόντων που επηρεάζουν το κλίμα, όπως ηλιακή και ηφαιστειακή δραστηριότητα, διακυμάνσεις στην τροχιά της Γης, albedo (νέφωση), ωκεάνια ρεύματα κ.λπ.
Ο Stiell αγνόησε την επίσημα δημοσιευμένη θέση του ίδιου του ΟΗΕ ότι «η πρόβλεψη των μελλοντικών κλιματικών καταστάσεων δεν είναι δυνατή» επειδή «το κλιματικό σύστημα είναι ένα συζευγμένο μη γραμμικό χαοτικό σύστημα». Πώς ξέρει ότι το κλίμα θα γίνει πιο καταστροφικό; Δεν ξέρει – και δεν μπορεί – να ξέρει.
Η COP27 έφτασε επίσης σε νέο χαμηλό επίπεδο πάνω στη συνεχιζόμενη κακοποίηση παιδιών. Για χρόνια, η κλιμάκωση του ΟΗΕ -σε συμπαιγνία με ορισμένα παγκόσμια μεγάλα συμφέροντα- επιβάλλει άσκοπα άγχος και κατάθλιψη σε εκατομμύρια παιδιά γεμίζοντας το αθώο μυαλό τους με αβάσιμους φόβους για κλιματική καταστροφή, στερώντας από παιδιά σαν την Γκρέτα Τούνμπεργκ μια κανονική παιδική ηλικία. Στην COP27, υπήρχε περίπτερο για παιδιά και νέους. Δέκα χιλιάδες παιδιά τοποθετήθηκαν εκεί, ως πίδακες που εκπέμπουν CO2 σε όλη τη διαδρομή, για να τα εκμεταλλευτούν ως σκηνικά στηρίγματα που εκστομίζουν την επιθυμητή ανοησία κατά του CO2 στην οποία έχουν κατηχηθεί.
Πέρα από τα θεατρικά, η πραγματική ατζέντα της κλιμάκωσης της κλιματικής αλλαγής έχει (όπως έχουν δηλώσει ανοιχτά οι ηγέτες τους εδώ και δεκαετίες ) μια επιθυμία σοσιαλιστικής φύσης για περισσότερο αντιδημοκρατικό έλεγχο στις ζωές των ανθρώπων και τη διανομή του πλούτου. Έτσι, ένα πρωταρχικό θέμα της COP27 ήταν το ζήτημα της «δικαιοσύνης».
Η έκφραση της «δικαιότητας» περικλείεται καλύτερα σε μια δήλωση που αξίζει κάποιου είδους βραβείο ως η πιο κενή και ανόητη που έχει γίνει ποτέ: «Η κλιματική αλλαγή είναι βαθιά άδικη». Αυτή η δήλωση έγινε σε σχέση με το Πακιστάν που υπέστη ακραίες πλημμύρες φέτος. Ναι, αυτές οι πλημμύρες είναι τραγικές. Το ίδιο ήταν και ο ανεμοστρόβιλος που κατέστρεψε μεγάλο μέρος του Mέιφιλντ του Κεντάκι τον περασμένο Δεκέμβριο, η πλημμύρα που πλημμύρισε το Χάζαρντ του Κεντάκι τον Ιούλιο και ο τυφώνας Ίαν που ισοπέδωσε μεγάλο μέρος της Φλόριντα, και προκάλεσε τρομερή ζημιά σε μια σειρά από κοντινές πόλεις στην ακτή του Κόλπου. Δεν είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι εμφανώς επιφυλακτικά σχετικά με τα καταστροφικά καιρικά φαινόμενα στις Ηνωμένες Πολιτείες;
Η «δικαιοσύνη», φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με καταστροφικά καιρικά φαινόμενα. Τέτοια γεγονότα είναι τυχαία. Δεν επιλέγουν πού να συμβεί ή ποιον να πληγώσουν, απλά συμβαίνουν, όπως συνέβαιναν εδώ και αμέτρητες χιλιετίες. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τα συστημικά Μέσα μας να διαφημίσουν το κακό που κάνει ο άνθρωπος στον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής.
Για παράδειγμα, το CNN ανέφερε ότι οι μουσώνες στο Πακιστάν ήταν μακράν οι πιο υγροί από τότε που κρατήθηκαν για πρώτη φορά αρχεία το 1961, υπονοώντας ότι ευθύνεται η κλιματική αλλαγή. Ισχύει όμως αυτό; Ένα καιρικό φαινόμενο που είναι το πιο ακραίο σε μόλις έξι δεκαετίες (μια μικρή γραμμή σε σύγκριση με τον γεωλογικό χρόνο) μπορεί να είναι εξαιρετικά παραπλανητικό. Είναι σαν εκείνοι που φωνάζουν ότι οιπυρκαγιές στην Καλιφόρνια είναι πολύ πιο συχνές από ό,τι ήταν πριν από 50 χρόνια, ενώ παραλείπουν να επισημάνουν ότι οι πυρκαγιές στην Καλιφόρνια είναι πολύ λιγότερο συχνές από ό,τι πριν από 100 χρόνια. Τα δεδομένα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία παραπλανητικών εντυπώσεων απλώς επιλέγοντας το σημείο εκκίνησης ή το χρονικό πλαίσιο που εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά την ατζέντα κάποιου.
Σχετικά με την ανειλικρινή «δικαιοσύνη» που προωθήθηκε στην COP27, βγήκε και το συμπέρασμα ότι: «Οι υπανάπτυκτες χώρες είναι αυτές που υποφέρουν περισσότερο». Αν και αυτό δεν είναι απολύτως αληθινό (και πάλι, θυμηθείτε τις πλημμύρες, τους ανεμοστρόβιλους και τους τυφώνες που έπληξαν μέρη των ΗΠΑ ή της Ευρώπης), έχει ένα στοιχείο αλήθειας. Οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες συχνά στερούνται τη μηχανολογική και τεχνολογική ικανότητα που έχουν στη διάθεσή τους οι πλουσιότερες χώρες για να μετριάσουν τις επιπτώσεις των καιρικών φαινομένων. Εκεί που κάνει λάθος ο ΟΗΕ είναι να υπονοεί ότι είναι άδικο το γεγονός ότι οι ανεπτυγμένες χώρες χρησιμοποιούσαν καύσιμα με βάση τον άνθρακα για να επιτύχουν τα υψηλότερα επίπεδα ευημερίας, ενώ οι φτωχότερες χώρες κατανάλωναν λιγότερα από αυτά τα καύσιμα και έτσι υστερούσαν.
Σήμερα, στο όνομα της «δικαιοσύνης», το πρόσταγμα του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή είναι οι πλουσιότερες χώρες να πληρώνουν «αποζημιώσεις» σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες – αποζημίωση για την υποτιθέμενη αμαρτία του να είναι πλουσιότεροι, που ήταν αποτέλεσμα της χρήσης περισσότερων ορυκτών καυσίμων τα οποία υποτίθεται ότι αλλάζουν το κλίμα της Γης προς το χειρότερο.
Το πρόβλημα με αυτή τη λογική είναι ότι δεν φταίνε οι πλούσιες χώρες που οι φτωχότερες χώρες δεν επωφελήθηκαν από τα ορυκτά καύσιμα. Αυτές οι άτυχες χώρες έχουν αποτραπεί από την οικονομική ανάπτυξη λόγω της κακής διακυβέρνησης και των ασύνετων πολιτικών που κυμαίνονται από τον σοσιαλισμό έως τη διαφθορά παλαιάς κοπής. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον ΟΗΕ να αποκαλύψει περήφανα στο τέλος της COP27 μια «συμφωνία αλλαγής πορείας» ως προς την παροχή χρηματοδότησης «απώλειας και καταστροφών» σε φτωχότερες χώρες που επλήγησαν σκληρά από τις κλιματικές καταστροφές.
Οι περισσότεροι από εσάς που διαβάζετε αυτό θα αναγνωρίσετε εύκολα τη μεγάλη αδικία του να υποχρεώνετε τις πλούσιες χώρες να πληρώνουν για την αποτυχία ανάπτυξης των φτωχών χωρών που σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται οι ίδιες γι’ αυτό. Ωστόσο, η αδικία της COP27 είναι πολύ πιο μοχθηρή από αυτό. Ο δράστης της μεγαλύτερης αδικίας είναι επίκαιρος, όχι ιστορικός. Είναι η ίδια η ρητορική του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή και του ποιος φταίει. Πράγματι, ακόμη και όταν η Γερμανία διαλύει μια εγκατάσταση αιολικής ενέργειας για να εξάγει τον άνθρακα που βρίσκεται από κάτω της (εξάλλου, οι Ευρωπαίοι χρειάζονται απεγνωσμένα αξιόπιστη ενέργεια σήμερα), η στάση του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή συνεχίζει να πιέζει επιθετικά για την ανάπτυξη διακοπτόμενων πηγών ενέργειας για τα αφρικανικά έθνη ενώ εμποδίζει και αντιτίθεται στη χρήση ορυκτών καυσίμων στην Αφρική. Ο πρόεδρος της Ουγκάντα Yoweri Museveni καταδίκασε έντονα αυτό το κραυγαλέο διπλό πρότυπο — όπως και θα έπρεπε.
Η υποκρισία του ΟΗΕ είναι μοχθηρή. Οι Αφρικανοί χρειάζονται πρόσβαση σε αξιόπιστη ενέργεια πολύ περισσότερο από ό,τι χρειάζονται οικονομικές επιδοτήσεις. Ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είχε δίκιο που απέσυρε τις Ηνωμένες Πολιτείες από τη συμφωνία του Παρισιού του 2015 που επεξεργάστηκε ο ΟΗΕ. Δυστυχώς, ο σημερινός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν συμμερίζεται πλήρως τη σοσιαλιστική ανακατανομή του πλούτου από τον ΟΗΕ και την άδικη καταστολή της αφρικανικής οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό είναι ένα ακόμη αρνητικό και χαμηλό σημείο στην προεδρία Μπάιντεν. Τι κρίμα.
*Κείμενο του Mark Hendrickson οικονομολόγου και συγγραφέα πολλών βιβλίων για θέματα τόσο ποικίλα όπως η αμερικανική οικονομική ιστορία, οι ανώνυμοι χαρακτήρες στη Βίβλο, το ζήτημα της ανισότητας του πλούτου και η κλιματική αλλαγή
