Η σιωπηλή τραγωδία στο Δάσος Χαϊδαρίου

Μια ασύλληπτη τραγωδία ξεδιπλώθηκε σε μια γειτονιά του Χαϊδαρίου, στο ήσυχο σκηνικό ενός σπιτιού που φιλοξενούσε μια ιστορία ανείπωτου πόνου. Ένας 50χρονος άνδρας, γιος και φροντιστής, αφαίρεσε τη ζωή της κατάκοιτης μητέρας του, μιας 84χρονης γυναίκας που ζούσε τα τελευταία χρόνια μέσα στη σιωπή της άνοιας. Το έγκλημα, στυγερό και ασύλληπτο, συγκλόνισε την τοπική κοινωνία όχι μόνο για τη βιαιότητά του αλλά και για την αποκάλυψη του ψυχολογικού αδιεξόδου που προηγήθηκε.

Ο γιος της ηλικιωμένης φέρεται να έδρασε μέσα σε μια στιγμή απόγνωσης. Πήρε ένα κουζινομάχαιρο και επιτέθηκε στη μητέρα του με αλλεπάλληλα χτυπήματα. Ο ιατροδικαστής κατέγραψε θανατηφόρο τραύμα στον λαιμό και πολλαπλά άλλα στο κεφάλι, το στήθος και τον αγκώνα. Αφού τέλεσε την πράξη, ο δράστης δεν επιχείρησε να διαφύγει. Αντιθέτως, τηλεφώνησε στις Αρχές και ομολόγησε το έγκλημα. «Δεν άντεχα άλλο, υπέφερε καθημερινά», φέρεται να δήλωσε στους αστυνομικούς, με φωνή που εναλλασσόταν ανάμεσα στην τύψη και την ανακούφιση.

Πρόκειται για ένα πραγματικό δράμα που δεν αφορά μόνο το ποινικό του σκέλος. Αγγίζει το σύνολο της κοινωνίας μας και φέρνει στο φως το κενό στο σύστημα φροντίδας των ηλικιωμένων και των οικογενειών τους. Ο 50χρονος κατηγορείται για ανθρωποκτονία από πρόθεση και πρόκειται να οδηγηθεί ενώπιον του εισαγγελέα, ενώ η Αστυνομία συνεχίζει την προανάκριση συλλέγοντας καταθέσεις από γείτονες και συγγενείς, συμπεριλαμβανομένου του δεύτερου γιου της άτυχης γυναίκας.

Η μοναξιά πίσω από τις κλειστές πόρτες

Το περιστατικά ποιά δεν είναι μεμονωμένα. Καθημερινά, σε πολλές γειτονιές της Ελλάδας, άρρητες μορφές βίας ή παραμέλησης εκδηλώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες οικογενειακών σπιτιών. Οικογένειες φορτώνονται το βάρος της φροντίδας χωρίς ουσιαστική στήριξη από την Πολιτεία, με αποτέλεσμα την πλήρη ψυχική και σωματική εξάντληση. Όταν η βοήθεια είναι απούσα, η ευθύνη γίνεται σταυρός. Και όταν αυτός ο σταυρός γίνεται δυσβάσταχτος, η απόγνωση μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην εγκληματική εκτροπή.

Το συγκεκριμένο περιστατικό πρέπει να αναγνωσθεί όχι μόνο ως αποτρόπαιο έγκλημα αλλά και ως τραγική αλληγορία για την κοινωνική εγκατάλειψη. Ο δράστης δεν ήταν ένας κοινός εγκληματίας. Ήταν ένας άνθρωπος που βίωνε καθημερινά τη φθορά της μητέρας του και τη δική του ψυχική κατάρρευση, χωρίς ουσιαστική διέξοδο. Ο λόγος του –ότι ήθελε να τη λυτρώσει– δεν αθωώνει, αλλά φωτίζει τη σκοτεινή πλευρά μιας κοινωνίας που αφήνει τους ανθρώπους της μόνους μπροστά στα πιο βαριά φορτία.

Η υπόθεση του Χαϊδαρίου πρέπει να λειτουργήσει ως αφύπνιση. Η γήρανση του πληθυσμού, η άνοδος των νευροεκφυλιστικών ασθενειών και η μείωση των οικογενειακών δικτύων στήριξης είναι πραγματικότητες που δεν επιτρέπουν αδράνεια. Χρειαζόμαστε πολιτικές για τη μακροχρόνια φροντίδα, δημόσια στήριξη για τους φροντιστές και συστηματική ψυχολογική υποστήριξη. Διαφορετικά, το μόνο που θα αλλάζει από περίπτωση σε περίπτωση θα είναι ο τόπος του εγκλήματος και τα ονόματα των πρωταγωνιστών.