Η πολύνεκρη τραγωδία των Τεμπών, το σκάνδαλο με τις εικονικές δηλώσεις βοσκοτόπων και τις αμφιλεγόμενες αγροτικές επιδοτήσεις μέσω του ΟΠΕΚΕΠΕ, καθώς και το διπλωματικό φιάσκο στη Λιβύη με την αποπομπή του Έλληνα Υπουργού Υγείας και της συνοδείας του από τις δυνάμεις του Χαφτάρ, συνιστούν τις τελευταίες μεγάλες κρίσεις που δοκιμάζουν σκληρά το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Την ίδια στιγμή, η απότομη αύξηση των αφίξεων παράτυπων μεταναστών στην Κρήτη δημιουργεί νέο μέτωπο, εντείνοντας την κυβερνητική αμηχανία και επιτείνοντας το αίσθημα αστάθειας.
Η υπόθεση των Τεμπών επανήλθε με ένταση στην επικαιρότητα, καθώς νέες αποκαλύψεις για προσπάθειες συγκάλυψης του πολύνεκρου δυστυχήματος με τους 57 νεκρούς προκάλεσαν νέα πίεση στο κυβερνητικό επιτελείο. Η κοινή γνώμη εμφανίστηκε εξοργισμένη, ενώ η δραματική πτώση των ποσοστών εμπιστοσύνης στις δημοσκοπήσεις κατέδειξε την έκταση της φθοράς. Σε αυτή την περίσταση, κάθε ζήτημα ικανό να εκτρέψει τη δημόσια συζήτηση φαινόταν ευπρόσδεκτο για την κυβέρνηση, που αναζητούσε απεγνωσμένα επικοινωνιακή διέξοδο.
Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση προσπάθησε να εμφανίσει την υπόθεση των αγροτικών επιδοτήσεων ως διαχειρίσιμη, υιοθετώντας την τακτική της διάχυσης των ευθυνών στο χρόνο και σε πολλαπλά επίπεδα. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ όχι μόνο δεν περιόρισε τη ζημιά, αλλά προκάλεσε νέο κύμα αμφισβήτησης, λειτουργώντας τελικά ως μπούμερανγκ.
Ακολούθως, το επεισόδιο στη Λιβύη, που κατέληξε στην ταπεινωτική εκδίωξη ελληνικής αποστολής από το αεροδρόμιο της Βεγγάζης, αξιοποιήθηκε επικοινωνιακά από το Μαξίμου ως ευκαιρία για αντιπερισπασμό. Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού περί αναστολής εξέτασης αιτήσεων ασύλου και κράτησης των παράνομων μεταναστών επιχειρήθηκαν να προβληθούν ως αποφασιστική απάντηση στο μεταναστευτικό. Όμως η πρωτοβουλία χαρακτηρίστηκε καθυστερημένη, και σε μεγάλο βαθμό αμυντική, χωρίς σαφές σχέδιο επίλυσης της κρίσης, αποκαλύπτοντας στην ουσία την αδυναμία πρόληψης και αποτελεσματικής διαχείρισης του φαινομένου.
Παρά τις συνεχείς επικοινωνιακές προσπάθειες αλλαγής ατζέντας, η κυβέρνηση εμφανίζεται να ολισθαίνει από αποτυχία σε αποτυχία, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εξωτερικό επίπεδο. Η φθορά δεν φαίνεται πλέον να εξαρτάται από τις επιδόσεις της αντιπολίτευσης, αλλά καταγράφεται ως αυτόνομο και συνολικό φαινόμενο. Η πολιτική καθημερινότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη διαμορφώνεται πλέον σε περιβάλλον διαρκούς πολιτικού ναρκοπεδίου, στο οποίο τα προβλήματα του παρελθόντος επιστρέφουν απειλητικά στο παρόν.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, οι διπλωματικές οπισθοχωρήσεις συσσωρεύονται, επιφέροντας πλήγμα στη διεθνή εικόνα της χώρας. Στο εσωτερικό, η ακρίβεια διατηρεί την πίεσή της σε πρωτόγνωρα επίπεδα, εξαντλώντας τις αντοχές των πολιτών. Παράλληλα, βασικοί τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Δικαιοσύνη και η δημόσια ασφάλεια παραμένουν στάσιμοι ή επιδεινώνονται, εντείνοντας το αίσθημα απαισιοδοξίας στην κοινωνία.
Η δημόσια ζωή δείχνει να βαραίνει μέρα με τη μέρα. Νέα σκάνδαλα ξεσπούν διαρκώς, ενώ η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία φέρεται να προετοιμάζει περαιτέρω αποκαλύψεις. Το ύφος και το ήθος της εξουσίας φθείρονται, ενώ η μεταχείριση των θεσμών εγείρει ολοένα περισσότερα ερωτήματα ως προς τον σεβασμό στη δημοκρατική ομαλότητα.
Με την πολιτική φθορά να βαθαίνει και το ηθικό στους κόλπους της κυβέρνησης να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, το Μαξίμου φαίνεται να αγωνίζεται απεγνωσμένα να διατηρήσει τον έλεγχο. Το ζητούμενο πλέον είναι αν θα διατηρηθεί η συνοχή και η αντοχή της κυβέρνησης ενόψει των πολιτικών προκλήσεων του φθινοπώρου — και ειδικά της επικείμενης παρουσίας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
