Η απόλυτη ανοησία και πλάνη στην οποία βασίζεται ολόκληρη η πανδημική ατζέντα

Πολλά έχουν γραφτεί για τις τροπολογίες στον Διεθνή Κανονισμό Υγείας (IHR), στις οποίες τα περισσότερα κράτη προτίθενται να υπαχθούν μετά τις 19 Ιουλίου (την επόμενη εβδομάδα). Πολλοί εκφράζουν ανησυχίες για την απώλεια εθνικής κυριαρχίας, τη λογοκρισία, την εταιρική απληστία και τις συγκρούσεις συμφερόντων. Ωστόσο, οι περισσότεροι παραβλέπουν το βασικότερο σημείο: την απόλυτη ανοησία και πλάνη πάνω στην οποία βασίζεται ολόκληρη η πανδημική ατζέντα.

Η 19η Ιουλίου είναι η τελευταία ημέρα κατά την οποία τα κράτη-μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) μπορούν να αποσυρθούν από τις τροπολογίες του IHR (χωρίς να μπουν σε μια πολυετή διαδικασία αποχώρησης). Αν δεν αποσυρθούν, θα δεσμεύσουν τους φορολογούμενους τους να χρηματοδοτήσουν βασικά σημεία επιτήρησης ενός ταχέως επεκτεινόμενου τομέα: του πανδημικού βιομηχανικού συμπλέγματος. Θα υποχρεωθούν να δημιουργήσουν ένα εκτεταμένο δίκτυο για τον εντοπισμό καθιερωμένων φυσικών φαινομένων, όπως η φυσική τάση των ιών να μεταλλάσσονται σε παραλλαγές. Αυτό αποτελεί τμήμα της φύσης εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, αλλά τα τελευταία χρόνια η «απόδειξή» του έχει γίνει εξαιρετικά κερδοφόρα χάρη στη σύμπτωση τεχνολογικών προόδων και έντονου μάρκετινγκ.

Καταρχάς, έχουμε αναπτύξει την ικανότητα να ανιχνεύουμε παραλλαγές με τεχνολογίες όπως η PCR και η γονιδιακή αλληλούχιση. Αυτό μας βοηθά να εντοπίζουμε πολλούς ιούς που προηγουμένως αγνοούσαμε, καθώς είναι κατά βάση ακίνδυνοι. Δεύτερον, έχουμε αναπτύξει τεχνολογίες ψηφιακής ταυτοποίησης και επικοινωνίας που επιτρέπουν πρωτοφανή επίπεδα μαζικής προπαγάνδας και κοινωνικού εξαναγκασμού – ό,τι μπορούσε να κάνει ο Γκαίμπελς σε εθνικό επίπεδο, πλέον μπορεί να γίνει σχεδόν παγκόσμια. Τρίτον, έχουμε αναπτύξει φθηνά, κατά παραγγελία, φαρμακευτικά σκευάσματα βασισμένα σε τροποποιημένο RNA (τα λεγόμενα «εμβόλια»), τα οποία –μέσω φόβου και καταναγκασμού– μπορούν να χορηγηθούν σχεδόν σε όλους, αποφέροντας τεράστια κέρδη.

Το κείμενο των τροπολογιών του IHR φαίνεται αρκετά αθώο. Λίγες χώρες θα αρνηθούν την υιοθέτησή τους. Οι άνθρωποι που λαμβάνουν τις αποφάσεις συχνά έχουν συμφέροντα καριέρας μέσα στον πανδημικό τομέα, ενώ οι πολιτικοί δεν βλέπουν κανένα ουσιαστικό όφελος στο να αντισταθούν στη ροή χρηματοδότησης. Αυτή η ροή, όπως συνέβη και με την Covid-19, θα καταλήξει στα ανώτερα στρώματα, αν και κάποιο μέρος της θα κατευθυνθεί και προς τα εκλογικά τους ταμεία. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι καλύτερα να τα πάρουν οι ίδιοι παρά οι αντίπαλοί τους. Δυστυχώς –αλλά αναμενόμενα–, η σύγχρονη δημοκρατία περιστρέφεται γύρω από τα χρήματα.

Πέραν της πολιτικής, αξίζει να εξετάσουμε πώς φτάσαμε εδώ. Η τελευταία μεγάλη φυσική πανδημία ήταν η ισπανική γρίπη το 1918-19. Ήταν πριν την ανακάλυψη των σύγχρονων αντιβιοτικών (οι περισσότεροι θάνατοι οφείλονταν πιθανότατα σε δευτερογενείς βακτηριακές λοιμώξεις) και πριν από όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα της σύγχρονης ιατρικής. Έκτοτε, οι θάνατοι από λοιμώδεις νόσους έχουν μειωθεί κατακόρυφα, επειδή τρεφόμαστε καλύτερα, έχουμε καλύτερη υγιεινή, ζούμε σε καλύτερες συνθήκες και έχουμε σύγχρονες κλινικές και τεχνολογία. Αν εξαπλωνόταν σήμερα ένας αντίστοιχος ιός, είναι αδιανόητο να προκαλούσε την ίδια θνησιμότητα, εκτός κι αν το επιδιώκαμε. Ένας αιώνας ιατρικών και κοινωνικών προόδων δε σημαίνει τίποτα, σύμφωνα με τις ιατρικές αρχές που επωφελούνται από την τρέχουσα κατάσταση.

Μέτριες πανδημίες γρίπης στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και του 1960 ήταν οι μόνες περιπτώσεις έκτοτε όπου η θνησιμότητα από αναπνευστικούς ιούς ξεπέρασε σημαντικά το ετήσιο φυσιολογικό επίπεδο (η γρίπη των χοίρων [H1N1] του 2009 δεν το έκανε). Ύστερα ήρθε η Covid-19, η οποία συνδέθηκε με θανάτους σε πλούσιες χώρες σε ηλικίες λίγο πάνω από το μέσο όρο ζωής – και πιθανότατα προήλθε από την έρευνα του ίδιου βιομηχανικού συμπλέγματος που επωφελήθηκε από αυτή.

Αυτό προκαλεί τεράστιο πρόβλημα αξιοπιστίας στη δικαιολόγηση της πανδημικής ατζέντας που πλέον κυριαρχεί στη δημόσια υγεία. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με καταιγισμό αφηγήσεων προς το κοινό και τους πολιτικούς, τόσο παράλογων ώστε αρχίζουν να τις πιστεύουν. Παραμένουμε με την ανάγκη να πιστεύουμε ότι θεσμοί όπως ο ΠΟΥ, η Παγκόσμια Τράπεζα και το G20 δεν θα μας εξαπατούσαν σκόπιμα. Παρά την έλλειψη αποδείξεων, ο ΠΟΥ ξεκίνησε να κατασκευάζει ουσιαστικά ένα αφήγημα μέσω δύο κύριων εκδόσεων του 2023: Managing Epidemics και Future Surveillance. Παλαιότερα, ο ΠΟΥ δεν θα το έκανε αυτό. Η βάση του ισχυρισμού για αυξανόμενα ξεσπάσματα είναι ένα μοναδικό γράφημα που δείχνει μηδενικά ξεσπάσματα το 2000 και σταδιακή αύξηση έκτοτε. Ο ΠΟΥ επιμένει ότι ασθένειες όπως η χολέρα, η πανούκλα, ο κίτρινος πυρετός και η γρίπη –που ήταν πολύ χειρότερες στο παρελθόν– αυξάνονται σήμερα. Κάποιος πληρώθηκε για να σχεδιάσει αυτό το γράφημα ώστε να πείσει και όχι να πει την αλήθεια. Είναι δύσκολο να μην το χαρακτηρίσει κανείς ως απάτη, αλλά είναι συνεπές με τη ρητορική του ΠΟΥ από τις αρχές του 2020.

Στα 20 χρόνια πριν από την Covid-19, οι ειδικοί που προσέλαβε το G20 για να στηρίξουν τις τροπολογίες του IHR μπόρεσαν να εντοπίσουν επιδημίες που αντιστοιχούσαν συνολικά σε περίπου 190.000 θανάτους (βλ. Παράρτημα D της έκθεσης G20 του 2022). Από αυτούς, σχεδόν όλοι (163.000) αποδίδονται στη γρίπη των χοίρων του 2009 (περίπου το ένα τέταρτο της ετήσιας θνησιμότητας της γρίπης). Οι υπόλοιποι σχετίζονται κυρίως με την επιδημία του Έμπολα στη Δυτική Αφρική και τη χολέρα στην Αϊτή, η οποία προήλθε από διαρροή λυμάτων του ΟΗΕ. Αντίθετα, σήμερα πεθαίνουν περίπου 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι ετησίως από φυματίωση και πάνω από 600.000 παιδιά από ελονοσία. Περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από ελονοσία, φυματίωση και HIV/AIDS την ίδια 20ετία. Παρ’ όλα αυτά, το G20 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παραπάνω ξεσπάσματα αποτελούν «υπαρξιακή απειλή» που δικαιολογεί τεράστιες επενδύσεις.

Η Παγκόσμια Τράπεζα συνεργάστηκε με τον ΠΟΥ για να προσφέρει ένα γραφικό στοχεύοντας να πείσει τις κυβερνήσεις να διοχετεύσουν χρήματα στις πανδημίες αντί για τις ενδημικές νόσους όπως η φυματίωση, η ελονοσία και ο HIV/AIDS.

Για να δικαιολογήσουν δημόσια χρηματοδότηση προς την επικερδή πανδημική προετοιμασία αντί για τις ασθένειες με το μεγαλύτερο βάρος, υποτίμησαν το ετήσιο κόστος αυτών των τριών στο ποσό των 22 δισεκατομμυρίων δολαρίων (περίπου το 1-2% του πραγματικού κόστους). Αντιπαρέθεσαν το ποσό αυτό με το υποτιθέμενο κόστος των SARS1 και MERS (περίπου 800 θάνατοι το καθένα) στα 50-70 δισεκατομμύρια.

Η Covid-19 κοστολογείται πάνω από 9 τρισεκατομμύρια, ποσό που περιλαμβάνει τα έξοδα του εγκλεισμού και των πακέτων ενίσχυσης. Άρθρο στο The Lancet, με το οποίο ο ΠΟΥ συμφωνούσε παλαιότερα, εκτιμούσε το ετήσιο κόστος της φυματίωσης στα 508 δισεκατομμύρια. Ωστόσο, ΠΟΥ και Παγκόσμια Τράπεζα επέλεξαν να αναφέρουν μόλις 22 δισ. για TB, HIV και ελονοσία μαζί. Ο ΠΟΥ θεωρεί ότι ένας ιός που σκοτώνει κατά μέσο όρο στην ηλικία των 80 ετών κοστίζει πολλαπλάσια από τρεις ασθένειες που σκότωσαν 100 εκατομμύρια, κυρίως παιδιά και νέους, μέσα σε δύο δεκαετίες.

Υπάρχουν πολλά ακόμα στοιχεία που δείχνουν ότι ο ΠΟΥ και οι συνεργαζόμενοι οργανισμοί παραπλανούν σκόπιμα το κοινό, τα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις για να προωθήσουν την πανδημική ατζέντα. Το να γράφει κανείς για αυτά δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Πρόκειται για σκόπιμη παραπλάνηση με στόχο τη μεταφορά πόρων προς πλουσιότερα κράτη, τις εταιρείες και τους επενδυτές τους, αυξάνοντας τις ανισότητες και προκαλώντας καθαρή ζημιά. Ο ιδιωτικός τομέας και λίγες χώρες ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος των ενεργειών του ΠΟΥ μέσω ειδικών χρηματοδοτήσεων. Τα κράτη-μέλη συμμορφώνονται επειδή οι αντιπρόσωποι θέλουν να εργαστούν σε αυτούς τους οργανισμούς ή αρνούνται να αποδεχτούν ότι παραποιούν την αλήθεια, ακόμα κι όταν μια απλή ανασκόπηση αποκαλύπτει υπερβολές ή ψεύδη.

Παρότι οι κύριοι υποστηρικτές των τροπολογιών του IHR δεν μπορούν να αρθρώσουν ένα συνεκτικό επιχείρημα υπέρ τους, αυτές θα τεθούν σε ισχύ. Πρόκειται απλώς για μια προσπάθεια δημιουργίας βιομηχανίας αναπαραγωγής της Covid: μεταφορά χρημάτων από μεγαλύτερα αλλά λιγότερο επικερδή βάρη νόσων, τύπωμα περισσότερου χρήματος και συγκέντρωση πλούτου στους υποστηρικτές της «νέας κανονικότητας». Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ο ΠΟΥ υποτίθεται πως υπάρχει για να κάνει.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αργεντινή έχουν δηλώσει πρόθεση αποχώρησης από τον ΠΟΥ. Θα δούμε αν αυτό διαρκέσει. Η εποχή των αρχών και των ιδανικών στην παγκόσμια υγεία έχει τελειώσει. Περισσότερα χρήματα θα διοχετεύονται σε ολοένα και μεγαλύτερες γραφειοκρατίες, των οποίων ο μοναδικός σκοπός ύπαρξης είναι ο εντοπισμός θεωρητικών απειλών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για το κλείσιμο οικονομιών, την αφαίρεση βιοπορισμού από τους ανθρώπους και την αφαίμαξη του υπολοίπου πλούτου τους. Οι δυστυχείς πολίτες των κρατών-μελών του ΠΟΥ μοιάζουν πλέον να μην έχουν ηγέτες. Τελικά, όλο αυτό το οικοδόμημα θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος των ίδιων του των πλανών και της οικονομικής του μη βιωσιμότητας. Στο μεταξύ, το λυπηρό, εταιρικό χάος που έχει καταντήσει η διεθνής δημόσια υγεία θα συνεχίσει να χρεώνεται και να απογοητεύει τους πολίτες της.