Πολιτικές δηλώσεις που προκάλεσαν την οργή του κόσμου
Μέσα σε λιγότερο από 10 ημέρες, τρία κεντρικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας προκάλεσαν την οργή του κόσμου με τις δηλώσεις τους. Η πρώτη προήλθε από τον Δημήτρη Βαρτζόπουλο, ο οποίος έδωσε στις γυναικοκτονίες βιολογικό τόνο, λέγοντας πως στη φύση του άντρα είναι να είναι επιθετικός, ενώ της γυναίκας να τίκτει.
Η δεύτερη ανήκε στη Βίκυ Φλέσσα, η οποία, στην προσπάθειά της να «διασώσει» τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του για τις ευθύνες που έχουν στο έγκλημα των Τεμπών, αναφώνησε πως «τα παιδιά στα Τέμπη τα σκοτώσαμε όλοι μαζί».
Η τρίτη ανήκε στον γνωστό Αδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος, επιτιθέμενος σε συγκεντρωμένους υγειονομικούς στη Λέσβο, μίλησε για «ασήμαντα ανθρωπάκια και κάφρους», υπενθυμίζοντας πως η κυβέρνηση έχει πάρει 41% και άρα ο ίδιος μπορεί να εφαρμόζει την πολιτική του στον χώρο της Υγείας ακόμα κι αν όλος ο υγειονομικός κόσμος μιλάει για διάλυση των νοσοκομείων.
Οι δηλώσεις των δύο τελευταίων (και εκλεκτών) του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν μια κοινή βάση, και αυτή δεν είναι άλλη από την προσπάθεια μετάθεσης των ευθυνών τους προς τον λαό, αλλά κυρίως της προσπάθειας ενοχοποίησης της κοινωνίας για τις πολιτικές που βαραίνουν πρόσωπα, υπουργούς, πρωθυπουργούς και κυβερνήσεις.
Η κυρία Φλέσσα, γνωστή δημοσιογράφος και σταθερή πολιτεύρια του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα μπορούσε να βάλει πλώρη για το χρυσό βραβείο της χυδαιότερης προσπάθειας ενοχοποίησης του λαού. Ο ανταγωνισμός όμως είναι μεγάλος, καθώς τα τελευταία χρόνια οι πολιτικοί που έχουν επενδύσει στο «όλοι φταίμε» ώστε η ατιμωρησία να βασιλεύει είναι πολλοί, καθώς η κοινωνική ενσυναίσθηση και η ανάληψη της ευθύνης έχουν γίνει έννοιες ξένες προς το πολιτικό σύστημα.
Από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την έλευση των Μνημονίων στην Ελλάδα, ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος, της διανόησης αλλά και της δημοσιογραφίας επιχείρησε να δικαιολογήσει τα… αδικαιολόγητα, κατηγορώντας τον ελληνικό λαό για την κατάσταση της χώρας. Για τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και τη χρεοκοπία του κράτους δεν έφταιγαν αυτοί που κρατούσαν το πηδάλιο του πλοίου, αλλά όσοι επέβαιναν σε αυτό. Η συλλογική ενοχοποίηση ονομάστηκε «μάχη απέναντι στον λαϊκισμό» και εντάθηκε από μια ανερχόμενη ψευτοελίτ που επιφύλαξε για τον εαυτό της τον «θρόνο» του ορθού λόγου, του πραγματισμού και της αλήθειας.
Στο πέρασμα των χρόνων, η στρατηγική του «όλοι φταίμε» έγινε οδοδείκτης του πολιτικού συστήματος. Για την κωλοτούμπα του Σαμαρά με τα Ζάππεια, για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, για τον κορωνοϊό που σμπαράλιασε την ελληνική κοινωνία, για το τσουνάμι ακρίβειας που δοκιμάζει τις αντοχές της κοινωνίας, και φυσικά για τα Τέμπη. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα πρόσωπα και οι κυβερνήσεις ήταν διαφορετικά, όμως η ουσία κοινή: ο λαός πρέπει να μπει σε μια μηχανική εγκλωβισμού, όπου θα αναστοχάζεται για τα δικά του λάθη και τις δικές του παραλείψεις, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους ισχυρούς, τους έχοντες, τους κυβερνώντες.
Εν αρχή είναι ο… Πάγκαλος: «Μαζί τα φάγαμε!»
Το ημερολόγιο έγραφε 21 Σεπτεμβρίου 2010. Κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης σχετικά με τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την κατάργηση και τη συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημοσίου τομέα ο Θεόδωρος Πάγκαλος από το βήμα της Βουλής δήλωσε: «Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας “πώς τα φάγατε τα λεφτά;”, που μας ρωτάει ο κόσμος, είναι αυτή: “Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί”. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής». Αυτή η φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου έμελλε να μείνει στην Ιστορία και να παραμείνει ακόμα και σήμερα χαραγμένη στις μνήμες των Ελλήνων. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει και διαφορετικά, καθώς σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για την οικονομία της χώρας, έχοντας η Ελλάδα υπογράψει το πρώτο Μνημόνιο και τη σύμβαση με το ΔΝΤ, ο Θεόδωρος Πάγκαλος προσπάθησε να δείξει ως υπεύθυνο για τη χρεοκοπία τον ελληνικό λαό. Τότε, πολλοί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να καταγγείλουν τον Πάγκαλο και να μιλήσουν για μια χυδαία δήλωση. Ωστόσο, όπως απέδειξε η Ιστορία, πολλοί από τους επικριτές του θα κατέφευγαν αργότερα στην ίδια συνταγή με στόχο να διασωθούν πολιτικά.
Πιπιλή: Ο λαός υπεύθυνος
Μετά την κυβίστηση του Αντώνη Σαμαρά και την ένταξη της Νέας Δημοκρατίας στο μνημονιακό μπλοκ δυνάμεων, ορισμένοι «γαλάζιοι» βουλευτές πρωτοστάτησαν στη νομιμοποίηση της πολιτικής μετάλλαξης, μιμούμενοι τα επιχειρήματα των «πράσινων» συναδέλφων τους για την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου. Οταν μάλιστα έφυγαν από την κυβέρνηση, δεν δίστασαν να κατηγορήσουν τον ελληνικό λαό για την οικονομική του κατάσταση.
Μία από τις χαρακτηριστικότερες δηλώσεις της εποχής έρχεται από την τότε βουλευτή Φωτεινή Πιπιλή, η οποία δίχως ίχνος ενσυναίσθησης καταγγέλλει τον λαό πως ευθύνεται για τα Μνημόνια, καθώς παραλείπει να προσθέσει πως η κυβέρνηση της οποίας υπηρέτησε ενεχολογούσε τον ίδιο λαό στη συνέχεια για την πολιτική της.
Οι παραπάνω δύο περιπτώσεις είναι μερικά μόνο από τα πολλά παραδείγματα που έχουμε γνωρίσει την τελευταία δεκαετία. Οι πολιτικοί, αντί να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πολιτικές τους επιλογές και τις αποφάσεις τους, επιλέγουν να ενοχοποιούν τον λαό. Είναι μια στρατηγική που χρησιμοποιείται για να αποφευχθεί η πολιτική ευθύνη, ενώ ταυτόχρονα οικοδομεί ένα αίσθημα αδυναμίας και απογοήτευσης στην κοινωνία.
Η πολιτική ευθύνη είναι θεμελιώδης για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Οι πολιτικοί έχουν το καθήκον να λογοδοτούν για τις ενέργειές τους και να αναλαμβάνουν τις συνέπειες των αποφάσεών τους. Αντί να ενοχοποιούν τον λαό, πρέπει να εργάζονται για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης και της συμμετοχής του. Μόνο με διαφάνεια, ειλικρίνεια και ανοικτό διάλογο μπορεί να αναστραφεί η απογοήτευση και να εδραιωθεί μια πραγματικά ενεργή και ανεκτική δημοκρατία.
Το Μάτι, ο Τόσκας και το επιχειρησιακό λάθος που δεν είδε ποτέ!
Η χώρα βρισκόταν ακόμη σε βαθιά πένθος από την τραγωδία στο Μάτι, στις 3 Αυγούστου 2018. Οι νεκροί είχαν ξεπεράσει τους 100 και οι πολυτραυματίες παλεύαν για τη ζωή τους. Η ελληνική κοινωνία έψαχνε απαντήσεις για αυτήν την τραγωδία, αλλά ο Νίκος Τόσκας, σε μια αποτυχημένη συνέντευξη Τύπου, προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Σε μια προσπάθεια να αποφύγει την ευθύνη, δήλωσε πως δυσκολεύεται να βρει επιχειρησιακό λάθος στη διαχείριση της τραγωδίας. Αναφέροντας πως δεν μπορεί να βρει μεγάλα λάθη, εμμέσως επικρίνει τον λαό. Η αντίδραση του κόσμου ήταν άμεση, καθώς πολλοί αντιλήφθηκαν την προσπάθειά του να αποδώσει τις ευθύνες αλλού, όπως στην λάθος δόμηση στο Μάτι και τις χρόνιες παθογένειες.
Ακολούθησαν και άλλες περιπτώσεις όπου πολιτικοί προσπάθησαν να αποφύγουν την ευθύνη. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης αρνήθηκαν να αναλάβουν την ευθύνη για την αύξηση των κρουσμάτων κορωνοϊού μετά την ανοικοδόμηση, ενώ κατηγόρησαν τους νέους για την αδιαφορία τους. Σε περίοδο που η κυβέρνηση αντιμετώπιζε δυσκολίες με τον εμβολιασμό, ο Άδωνις Γεωργιάδης επικρίνοντας τους ανεμβολίαστους έδωσε την εντύπωση πως ο λαός φέρει την ευθύνη.
Τέλος, ο Στέλιος Πέτσας κατηγόρησε τους πολίτες για την αδιαφορία τους για τις νέες ενεργειακές πραγματικότητες, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδωσε τις ευθύνες για το έγκλημα στα Τέμπη σε όλους.
Αυτές οι προσπάθειες αποφυγής της ευθύνης διακυβεύουν την εμπιστοσύνη στη δημοκρατία και ενισχύουν την απογοήτευση του λαού. Η πολιτική ευθύνη είναι θεμελιώδης για τη λειτουργία της δημοκρατίας και οι πολιτικοί πρέπει να αναλαμβάνουν τις συνέπειες των πράξεών τους.
