Το κόμμα των 90 και η ανάγκη για μια δημόσια απολογία
Σε νέα φάση πολιτικής κινητικότητας εισέρχεται η χώρα, καθώς η αποκαλούμενη «Σύναξη των 90» με επίκεντρο πρώην κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, φέρνει στο προσκήνιο πρόσωπα και αποφάσεις που άφησαν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην πορεία της Ελλάδας, ιδιαίτερα την εποχή των Μνημονίων. Η συγκρότηση νέου κόμματος με πρόσωπα όπως ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς προκαλεί κύμα αντιδράσεων, όχι μόνο πολιτικών αλλά και ηθικών, από πολίτες που δεν ξεχνούν τα γεγονότα που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά.
Η υπογραφή των Μνημονίων εξακολουθεί να αποτελεί για πολλούς πολίτες σημείο ανοιχτής πληγής. Παρά τη συμπάθεια προς τα πρόσωπα, η ουσία παραμένει πως οι συγκεκριμένοι πρωταγωνιστές, είτε ως Πρωθυπουργοί είτε ως απλοί βουλευτές, έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από διεθνείς συμφωνίες που χαρακτηρίζονται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως «θανατηφόρες». Η ελληνική κοινωνία δεν έχει λάβει ακόμη μια σαφή εξήγηση ή συγγνώμη για αυτές τις πράξεις που καθόρισαν τη μοίρα της χώρας. Το αίτημα δεν είναι εκδίκηση, αλλά λογοδοσία. Μια εξήγηση, μια απολογία, ένα γιατί.
Ο ελληνικός λαός, του οποίου η ποιότητα ζωής καταρρακώθηκε, παρακολουθεί με σκεπτικισμό την επιστροφή πολιτικών που, κατά κοινή ομολογία, δεν έδωσαν ποτέ απαντήσεις για τις υπογραφές τους. Η προσμονή για εθνική ανασυγκρότηση δεν μπορεί να προχωρήσει ερήμην της ιστορικής μνήμης. Όσο παραμένει η σιωπή, παραμένει και η καχυποψία. Ούτε το πλήθος των σελίδων των συμφωνιών, ούτε η χρονική πίεση της κρίσης αποτελούν επαρκή επιχειρήματα όταν τίθεται ζήτημα εθνικής κυριαρχίας και κοινωνικής επιβίωσης.
Ο λαός, που πλήρωσε το τίμημα, δικαιούται να γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη, ποιες ήταν οι συνθήκες, τι εκβιασμοί ασκήθηκαν, ποιοι πήραν τις αποφάσεις και με ποιο σκεπτικό. Η αναγέννηση δεν μπορεί να ξεκινήσει με μισές αλήθειες. Χρειάζεται πολιτικό θάρρος για δημόσια παραδοχή ευθύνης. Οι υπεύθυνοι οφείλουν να εξηγήσουν και να απολογηθούν, όχι για να τιμωρηθούν, αλλά για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία τους και να υπάρξει βάση εμπιστοσύνης για οποιαδήποτε νέα πολιτική πρόταση.
Η νέα προσπάθεια, όσο φιλόδοξη και αν είναι, ξεκινά με σοβαρά βαρίδια. Οι αντιδράσεις είναι ήδη έντονες και οι φωνές δυσφορίας πολλαπλασιάζονται. Παρά την εικόνα μαζικής αποδοχής που προβάλουν οι υποστηρικτές της πρωτοβουλίας, χιλιάδες πολίτες εκφράζουν αρνητική στάση και ανησυχία για την επανεμφάνιση προσώπων που, όπως λένε, δεν έχουν λογοδοτήσει ούτε έχουν ζητήσει συγγνώμη. Ο διχασμός είναι ήδη ορατός και η πολιτική αμνησία δεν αποτελεί λύση.
Η πρόταση για μια πολιτική επανεκκίνηση, αν δεν συνοδευτεί από αυτοκριτική και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τα τραύματα του παρελθόντος. Όσο κι αν οι υποστηρικτές ενός νέου φορέα επικαλούνται την ανάγκη αλλαγής, χωρίς μια καθαρή εξήγηση για το παρελθόν, το μέλλον δεν μπορεί να χτιστεί με αξιοπιστία. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να επαναλάβει τα ίδια λάθη. Και ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς να ακούσει, έστω και τώρα, την αλήθεια.
