Το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Ένα πολιτικό χαρακίρι
Η ΕΕ, μετά την ήττα της Δύσης στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, αρνείται πεισματικά να δεχθεί ότι επέλεξε την λάθος πλευρά της ιστορίας. Και όχι μόνο, αλλά επιπλέον και ότι είναι η μεγάλη ηττημένη, εξαιτίας των εσφαλμένων επιλογών της.
Η συμπεριφορά αυτή της EE, όπως και ειδικότερα της Ελλάδας που την ακολουθεί τυφλά, δημιουργεί πλήθος ερωτηματικών, για το τι ακριβώς επιδιώκει και με τι μέσα ελπίζει να τα αποκτήσει.
Η ΕΕ εκτός πραγματικότητας
Καταρχήν, η Ευρώπη, κρύβει το κεφάλι της, ως στρουθοκάμηλος στην άμμο, και αρνείται να δεχθεί, ότι συντελέστηκε αυτό που, άλλωστε, ήταν σίγουρο από την αρχή του αναίτιου αυτού πολέμου. Η τελεσίδικη, δηλαδή, νίκη της Ρωσίας.
Σε αντίθεση με τον Τραμπ, που όχι μόνο αποδέχθηκε την οδυνηρή πραγματικότητα, για τη Δύση, αλλά και έσπευσε να την εκμεταλλευτεί προς όφελος της πατρίδας του, εξασφαλίζοντας το 50% της απόδοσης των σπάνιων ουκρανικών ορυκτών, και σταματώντας ταυτόχρονα την αιμορραγία της βοήθειας δισεκατομμυρίων, προς την Ουκρανία.
Ενώ, αντιθέτως, η Ευρώπη, εξακολουθεί να μη θέλει να αντιμετωπίσει το γεγονός της ήττας. Συνεχίζει έτσι, η ΕΕ, να παίρνει αποφάσεις και να προβαίνει σε ενέργειες, ολοένα πιο λανθασμένες, πιο απάνθρωπες, πιο επικίνδυνες και πιο καταστρεπτικές, όχι μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για το δικό της μέλλον και την επιβίωση της, αδιαφορώντας και για τα δεινά που επιβάλλει στα επιμέρους κράτη-μέλη.
Ο απογαλακτισμός της ΕΕ από τις ΗΠΑ
Στα χρόνια που πέρασαν, όπως είναι γνωστό, η ΕΕ σχεδόν δεν ανέπνεε, χωρίς την άδεια των ΗΠΑ, έχοντας εντελώς παρακάμψει τον ακρογωνιαίο λίθο της δημιουργίας της, που ήταν η ύπαρξη ενός δεύτερου και φυσικά ανεξάρτητου πόλου, απέναντι στην Αμερική. Ωστόσο, απρόσμενα θα έλεγα, η ΕΕ όρθωσε το ανάστημά της, απέναντι στις ΗΠΑ, και αποφάσισε να ακολουθήσει, στην περίπτωση της Ουκρανίας, διαφορετική πολιτική.
Η πρώτη γενική παρατήρηση, που δικαιολογείται, ως προς την πρόσφατη αυτή διαφοροποίηση της ΕΕ, είναι η διαφανής επιθυμία της να συνεχιστεί, με όποιους τρόπους είναι δυνατή, η εχθρική συμπεριφορά της ΕΕ, απέναντι στη Ρωσία. Και όσο και όπου γίνεται, η ΕΕ να εμφανίζεται ως τιμωρός της Ρωσίας, μη λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξή της, αγνοώντας ότι πρόκειται για την αναμφισβήτητη νικήτρια αυτού του πολέμου, αλλά και αναγνωρίζοντάς την ως τη μεγάλη απειλή για το μέλλον, και την επιβίωσή της.
Η δεινή κατάσταση της ΕΕ
Η ΕΕ, με τους χειρισμούς της αυτούς επιδιώκει να ρίξει πέπλο λησμονιάς στο αναμφισβήτητο πια γεγονός, ότι συνεπεία του παροξυσμού μίσους της, εναντίον της Ρωσίας, έχει οδηγηθεί σε σημείο κατάρρευσης, φοβούμαι χωρίς επιστροφή, και σε πολιτικό, και σε οικονομικό αδιέξοδο. Και ότι, ακριβώς, λόγω της οικτρής της κατάστασης, θα ήταν ίσως η μοναδική φορά, που θα έπρεπε, χωρίς δεύτερη σκέψη, να ακολουθήσει τα βήματα της Αμερικής.
Να αναγνωρίσει, δηλαδή, τον Πούτιν, όχι μόνο ως νικητή στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά και ως έναν από τους ελάχιστους μεγάλους ηγέτες της υφηλίου. Και να προσπαθήσει, στο μέτρο του δυνατού, να περάσει στην ομίχλη το σύνολο των ακροτήτων συμπεριφοράς της, εναντίον της Ρωσίας, στο διάστημα αυτών των δύο πολεμικών ετών.
Να αναβάλει, δηλαδή, η ΕΕ, την επίλυση των ανησυχιών της, για το κατά πόσον ο Πούτιν είναι δικτάτωρ και μη δημοκράτης, απέναντι σε μια Ευρώπη που αρέσκεται να δηλώνει απολύτως δημοκρατική, να αδιαφορήσει για το πόσο και για το αν υποφέρει ο ρωσικός λαός από τον ηγέτη του, και να αρκεστεί με την πεποίθηση του πόσο ευτυχής είναι η ΕΕ με τους δικούς της ηγέτες.
Σίγουρη η ΕΕ ότι Ρωσία θα της επιτεθεί και θα την καταλάβει
Όμως, η ΕΕ για μια φορά (προς το παρόν), χώρισε τον πολιτικό βηματισμό της από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ και προχώρησε, αντιθέτως, στη δημιουργία πολεμικής ατμόσφαιρας, η οποία, όχι απλώς αδυνατεί να περιλάβει το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και επιπλέον τον επεκτείνει στο μέλλον.
Πράγματι, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, και όσο κι αν η οικτρή κατάσταση της ΕΕ θα επέβαλε συμμάζεμα και γιάτρεμα των πληγών της, η Ευρώπη ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της Ρωσίας. Γιατί, ναι, εμφανίζεται πεπεισμένη, ότι η Ρωσία, σε 3, σε 5, σε 10 χρόνια από σήμερα, κάποτε τελοσπάντων μέσα στο χρόνο, προγραμματίζει να επιτεθεί εναντίον της Ευρώπης, και να την καταλάβει.
Θα «αστακοποιηθεί» η ΕΕ εναντίον της ρωσικής απειλής
Με τη βεβαιότητα αυτή, αναφορικά με τις προθέσεις της Ρωσίας, η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει την άμυνά της ώστε, ως αστακός, να αντιμετωπίσει τη Ρωσία, όταν της επιτεθεί.
Καθώς, η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν περιλάμβανε τη Δυτική Ευρώπη, οι προθέσεις τουΕρντογάν, όχι μόνο δεν ανησυχούν την ΕΕ, αλλά και επιπλέον έσπευσε να τον προσλάβει ως τοποτηρητή τής ευρωπαϊκής ασφάλειάς της. Η γαλάζια πατρίδα, οι βλέψεις του για τη Θεσσαλονίκη και Θράκη, η δαμόκλειος σπάθη εναντίον της ελληνικότητας της Κύπρου, ουδόλως, απασχολούν την ΕΕ, όπως άλλωστε επιβεβαιώνεται και από το απάνθρωπο περιεχόμενο των Μνημονίων, που μας επέβαλε.
Αν εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε για την επιβίωσή μας, πως να απαιτούμε από τους άλλους να το πράξουν;
Οι εθνικές φοβίες «θεωρούνται» ακροδεξιές και φασιστικές
Αλλά, αντιπαρέρχομαι αυτές τις φοβίες, που άλλωστε απορρίπτονται από μια δημοκρατική χώρα, όπως η Ελλάδα, δεδομένου ότι πρόκειται για αντιδράσεις «ακροδεξιές και στα όρια του φασισμού». Και συνεχίζω με το ευρωπαϊκό σχέδιο, που καταστρώνει, προκειμένου να αστακοποιηθεί εναντίον της ρωσικής επίθεσης η ΕΕ.
Με την ευκαιρία, υπενθυμίζω ότι η ΕΕ είχε αναθέσει το 2024 στον Μάριο Ντράγκι, ένα σχέδιο σωτηρίας της, που βασίζεται κυρίως σε δημόσιες επενδύσεις, και η υλοποίησή του απαιτούσε 800 δισεκατομμύρια Ευρώ. Το σχέδιο δεν άρχισε να υλοποιείται, λόγω αδυναμίας εξασφάλισης του αναγκαίου ποσού.
Ήδη, όμως, τώρα, και ενόψει του ρωσικού κινδύνου, εγκαταλείπεται το σχέδιο Ντράγκι και τα φαντάσματα των 800 δισεκατομμυρίων μεταφέρονται εσπευσμένα στην άμυνα της ΕΕ.
Η ΕΕ έχει ανάγκη από άμυνα, αλλά….
Οι παραπάνω παρατηρήσεις μου, σχετικά με την άμυνα δεν θα έπρεπε, φυσικά, να εκληφθούν ως εναντίωσή μου στην ανάγκη της ΕΕ να αποκτήσει άμυνα. Θα ήθελα, ωστόσο, να παρατηρήσω, ότι αυτήν όφειλε να την εξασφαλίσει από τη πρώτη στιγμή της σύστασής της. Και ακόμη, να προσθέσω ότι η συγκυρία ουδόλως θεωρείται κατάλληλη.
Και τούτο, διότι, επιβάλλεται πριν από όλα να σταθεί, οικονομικά, στα πόδια της η ΕΕ (ή ακόμη και να διαλυθεί), και μόνο στη συνέχεια να αποφασιστεί αν και πως θα οργανωθεί αμυντικά. Διαφορετικά, οι κάτοικοι των κρατών-μελών της ΕΕ, και όλως ιδιαιτέρως η ταλαίπωρη Ελλάδα, θα υποστούν, για ακόμη μια φορά, τραγικές συνέπειες
Τελειώνοντας, και προκειμένου να αποφευχθεί η υποτιθέμενη ρωσική απειλή επίθεσης εναντίον της Ευρώπης, διερωτώμαι γιατί άραγε δεν προβλέπεται στη συνθήκη ειρήνης, που θα υπογραφεί, άρθρο, που να αποκλείει επίθεση της Ρωσίας, εναντίον της ΕΕ. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι ότι οι Δυτικοί, ντρέπονται να απαιτήσουν από τη Ρωσία αυτή τη δέσμευση, δεδομένου ότι οι ίδιοι αθέτησαν την υπόσχεση που της έδωσαν, στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, περί μη γειτνίασής της με χώρες του ΝΑΤΟ.
Όταν η ιστορία επιστρέφει και ξαναγράφει τα γεγονότα
Επαναλαμβάνεται τελικά η ιστορία ή όχι; Για τους κλασικούς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Για τον Πλάτωνα, τον Θουκυδίδη, τον Πολύβιο, η ιστορία διαθέτει μια κυκλική επανάληψη. Το ίδιο και για τον Βίκο, τον Μακιαβέλι τον Χομπς. Ο Κ. Μαρξ είχε τη γνωστή άποψη ότι: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται πάντα δύο φορές: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα». Ο Αμερικανός φιλόσοφος, και ιστορικός από τους μεγαλύτερους του 20ου αιώνα Γουίλ Ντυράν έλεγε ότι: «Η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται, αλλά η τιμή ανεβαίνει κάθε φορά».
Ας δούμε πώς επαναλαμβάνεται η ιστορία στις ΗΠΑ. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει επανειλημμένα τονίσει ότι έχει επηρεαστεί από τον Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ στο οικονομικό του πρόγραμμα. Ο ΜακΚίνλεϊ ήταν εκείνος ο οποίος έφτιαξε τον Νόμο περί Δασμών του 1890 με μια αύξηση των δασμών περίπου 100% σε όλες τις εισαγωγές. Ο ΜακΚίνλεϊ επίσης με τον «μικρό αλλά υπέροχο πόλεμο» όπως τον αποκαλούσε για την Κούβα όπου οδήγησε την Ισπανία σε υποχώρηση με τη συνθήκη ειρήνης του Παρισιού του 1898 δείχνοντας έτσι μια νέα στρατηγική εξωτερικής πολιτικής, έτσι όπως την οποία αποκαλούσε ο ΜακΚίνλεϊ ως «χρυσό πρότυπο».
Ας δούμε όμως και μερικά άλλα ιστορικά γεγονότα του 19ου αιώνα τα οποία φαίνονται να προσεγγίζουν τη σημερινή εποχή. Οι άριστες σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας φθάνουν στο απόγειο κατά την περίοδο της Ρωσοαμερικανικής Εταιρείας. Ο αυτοκράτορας Παύλος Α΄ της Ρωσίας οργάνωσε τη Ρωσοαμερικανική Εταιρεία στο Ukase το 1799 η οποία είχε ως αποστολή να δημιουργήσει νέους οικισμούς στη Ρωσική Αμερική και να προωθήσει τις εμπορικές σχέσεις των δύο λαών. Η συγκεκριμένη εταιρεία τέθηκε υπό την άμεση εξουσία του υπουργείου εμπορίου της Αυτοκρατορικής Ρωσίας. Ο κόμης Nikolai Petrovich Rumyantsev (υπουργός Εμπορίου από το 1802 έως το 1811 και υπουργός Εξωτερικών από το 1808 έως το 1814) άσκησε καθοριστική επιρροή στις πρώτες δραστηριότητες της εταιρείας.
Με τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) η Ρωσία για να αποτρέψει τους Βρετανούς να εμπλακούν στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο απέστειλε τον Σεπτέμβριο του 1863, μια ρωσική μοίρα έξι πολεμικών πλοίων στη Νέα Υόρκη. Επικεφαλής ήταν ο ναύαρχος Λαϊμόφσκι. Ταυτόχρονα, άλλα έξι ρωσικά πολεμικά πλοία έφτασαν στο Σαν Φρανσίσκο, εδώ επικεφαλής ήταν ο ναύαρχο Πόποφ. Η Ρωσία είχε ένα ανοικτό μέτωπο με την Αγγλία από το 1853 (Κριμαϊκός Πόλεμος) με την ένοπλη σύγκρουση των συμμαχικών δυνάμεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Σαρδηνίας. Στον αμερικανικό εμφύλιο, οι Γάλλοι φλέρταραν στην ιδέα του Ναπολέοντα III να ενισχύσουν τον αμερικάνικο Νότο. Ενώ οι Βρετανοί έπαιξαν με τα ομόλογα του Βορά και του Νότου της Αμερικής για τη συγκέντρωση χρημάτων. Δεδομένου ότι οι Βρετανοί ήταν οι μεγαλύτεροι κάτοχοι αυτών των ομολόγων. Όλα αυτά έως και σήμερα αποτελούν απηχήσεις από το χθες.
Το μοντέλο διεθνών σχέσεων στο οποίο ακολουθεί ο Τραμπ ακολουθεί τη λογική επέκτασης της ιδεολογίας του MAGA – «Κάνε την Αμερική Μεγάλη ξανά». Το ίδιο το όνομα MAGA δεν έχει αναφορές στη Δύση, ούτε στη διάδοση της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ούτε στον ατλαντισμό, αλλά αναφέρεται στις Ηνωμένες Πολιτείες ως έθνος-κράτος. Σύμφωνα με το όραμα του Τραμπ, αυτό το κράτος πρέπει να απελευθερωθεί πλήρως από την παγκοσμιοποίηση, μαζί με τους περιορισμούς, τις υποχρεώσεις και τις επιταγές που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση.
Στα μάτια του Τραμπ, σχεδόν όλοι οι υφιστάμενοι διεθνείς θεσμοί αντικατοπτρίζουν την παλιά τάξη πραγμάτων, ενώ ο ίδιος επιδιώκει να δημιουργήσει μια νέα. Αυτό ισχύει για τα πάντα για τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, τον ΠΟΕ, τον ΠΟΥ και όλα τα άλλα υπερεθνικά όργανα. Τα βλέπει όλα ως δημιουργήματα φιλελεύθερων και παγκοσμιοποιητών, ενώ ο ίδιος στηρίζεται σταθερά στις αρχές του ρεαλισμού. Αυτό που αποκαλούμε σήμερα «Τραμπισμό» διαφέρει όμως από τον κλασικό ρεαλισμό. Για τον Τραμπ, αυτό που έχει σημασία δεν είναι μόνο το νομικό καθεστώς της κυριαρχίας, αλλά κάτι πιο κρίσιμο. Είναι η ικανότητα της λειτουργίας του κράτους.
Έτσι, δεν πρόκειται για κυριαρχία γενικά, αλλά για ένα πλεόνασμα πόρων οικονομικών, στρατιωτικών, δημογραφικών που θα λειτουργήσουν ως ανάπτυξη δύναμης, ως λοκομοτίβα. Κάτω από αυτή την προοπτική οι σχέσεις ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ πρέπει να επανακαθοριστούν και να λειτουργήσουν σε ένα καθεστώς σαν εκείνο του 19ου αιώνα το οποίο ήταν και το πλέον πιο φιλικό μεταξύ των δύο χωρών.
